ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην γιορτή ενός δικού μου χθες, είχε έρθει μια γειτόνισσα με την κόρη της. Πιάσαμε συζήτηση για τις σπουδές και τα εργασιακά (κλασικά). Σε μια φάση αντιλήφθηκα ότι και αυτή και η μάνα της μου την έλεγαν,ότι δεν πρόκειται να εργαστώ ποτέ πάνω σε αυτό που έχω σπουδάσει. Ξέρετε, αυτό το φαρμάκι το αδιόρατο, που βγαίνει με χαμόγελο συμπόνιας. Τέσπα, λέω μέσα μου μη μασάς, συνηθισμένη είμαι εξάλλου από παρόμοια. Και φτάνει η στιγμή της μικρής. ''Που βρίσκεται τώρα η μικρή; Με τι ασχολείται;", ρωτάμε (ξέραμε ότι είχε περάσει κάπου, αλλά δεν πήγε τελικά). Και απαντάει η μάνα της: "Η τάδε είναι παιδαγωγός!". Τελικά η τάδε σπουδάζει βρεφονηπιοκόμος σε ΙΕΚ. Δεν ήθελα να φανώ κακιά, το ορκίζομαι στους Αρχαγγέλους και αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτή τη χώρα, λίγο- πολύ, ότι δηλώσει και ότι αισθάνεται ο καθένας είναι, αλλά αυτό το βαρύγδουπο, σε συνδυασμό με την ειρωνεία που είχα φάει πριν, άναψε όλα τα λαμπάκια μου. Το κράτησα λοιπόν και την κατάλληλη στιγμή, την ώρα που η κυρία έκραζε μια φίλη της κόρης της που σπουδάζει φαρμακοποιός στην Ιταλία (ότι και καλά με τα λεφτά σπουδάζεις ό,τι θες και αυτό δεν σε κάνει και πραγματικό επιστήμονα), πετάγομαι και λέω: "Τι τα θέλετε; Άλλοι δηλώνουν φαρμακοποιοί, άλλοι παιδαγωγοί. Κουτσοί, στραβοί...". Πόσο θα ήθελα να πάγωνε ο χρόνος για να μπορώ να παρατηρώ για πάντα το βλέμμα που μου έριξαν. Και το βλέμμα της μάνας μου, που ήταν τύπου: "What the fuck are you doing now?". Μπορεί να μην το πίστευα αυτό που είπα, αλλά το καταευχαριστήθηκα. Δεν γουστάρω την έπαρση, που πηγάζει από την υποτίμηση του άλλου. Αλλά μπορώ και εγώ να παίξω το ίδιο παιχνίδι με μεγάλη ευχαρίστηση.