ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η 30χρονη Μ. (παντρεμένη και μητέρα ενός 2χρονου) γνωρίζει πέρυσι το καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των διακοπών στο νησί της, τον 33χρονο Α. (επίσης παντρεμένο και πατέρα ενός 4χρονου), γιο ενός φίλου του πατέρα της. Ελλείψει των συζύγων τους και καθώς ανακάλυψαν ότι έχουν κοινά ενδιαφέροντα και παρεμφερή επαγγέλματα, αρχίζουν να βγαίνουν (εντελώς φιλικά) μέχρι που η Μ. επιστρέφει στην πόλη όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία 6 χρόνια. Οι δυο τους συνεχίζουν να μιλάνε με μηνύματα όλο και πιο πολύ, όλο και συχνότερα (σαν τα 15χρονα ένα πράγμα) , όπου εκεί η συζήτηση σιγά σιγά ξεφεύγει από τα πλαίσια του ’’φιλικού’’. Δύο μήνες αργότερα, βρίσκονται και ’’τα λένε’’ κι από κοντά.Ένα χρόνο και μερικές ’’καθόλου φιλικές συναντήσεις’’ αργότερα (τώρα που μιλάμε, δηλαδή), συνεχίζουν να επικοινωνούν καθημερινά, ακόμη και για τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής τους και να μοιράζονται όλες τις σκέψεις τους ανα πάσα στιγμή, χωρίς κανείς από τους δύο, φυσικά, να σκέφτεται να χωρίσει -άλλωστε, είναι και οι δύο πολύ καλά με τους συντρόφους τους και, μάλιστα, νιώθουν ότι η μεταξύ τους σχέση τους έχει βοηθήσει στη συζυγική τους ζωή.Είμαι η Μ. και, η αλήθεια είναι, πως έγραψα όλο αυτό γιατί, ώρες ώρες ντρέπομαι να το παραδεχτώ ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου (δεν το συζητώ καν για τις φίλες μου..) και εκεί που νόμιζα πως ’’ε, μωρέ πόσο θα κρατήσει;..κάνα 2μηνο το πολύ, μετά θα βαρεθούμε και τέρμα‘’ συνεχίζω να χαμογελάω σα 15χρονο όταν μου στέλνει μήνυμα..