Συνάνθρωπε γλυκιέ, σου στέλνω μια θερμή αγκαλιά εκεί στην ερημιά σου, σκούπισε τα όμορφα μάτια σου και μη βασανίζεις άλλο την καρδιά. Και γω με αλεπού την πάτησα και δεν είναι το χρώμα του σταχυού, μα της κανέλας που με κάνει και βουρκώνω. Συχνά συλλογιέμαι αν αξίζει η καρδιά να νιώθει τόση θλίψη για μια απουσία, αν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν ακουστεί ποτέ αυτές οι καμπάνες στο πρώτο βλέμμα, άγγιγμα, φιλί...κάθε φορά η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι η ίδια... "αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου"
12.11.2017 | 03:56
Η αλεπού
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:«Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω».«Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…»«Και βέβαια» είπε η αλεπού.«Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.«Και βέβαια» είπε η αλεπού.«Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!»«Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!»Πώς το κάνεις αυτό όταν εκείνος είναι μακριά; Όταν ο χρόνος κυλάει και είναι μακριά;Όταν δεν μπορείς να τον αγγίξεις, να μοιραστείς μία στιγμή;Πώς μπορείς να το εφαρμόσεις στην καθημερινότητα και να νοιώθεις ευτυχής απλώς επειδή σε αγαπάει;Δεκατρία χρόνια πριν κέρδισα το χρώμα του σταριού.Αλλά νοιώθω χαμένη.Θέλω να κοιτάζω τα στάχυα πίσω από το τζάμι και μόνο να κλαίω.
1
