Να μην πεις τιποτα, να "σωπάσεις"...Έχουμε γίνει σκλάβοι του "σώπα, μη μιλάς" και εννοείται πως κάνουμε δικαιολογημένα μπαμ κάποια στιγμή. Είμαι κι εγώ πολύ χαμηλών τόνων, δε φωνάζω εύκολα και είμαι ευγενική, αλλά ειμαι της άποψης πως οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τη δική τους συμπεριφορά!Είσαι παπάρας; Σαν παπάρα θα σου μιλήσω...Αγενής;Το ίδιο! Α κι επίσης αν και ήρεμη, στην οδήγηση ρίχνω κι εγώ πολύ καντήλι σε ορισμένους! :-D Μη νιώθεις τύψεις, απλά απάντησες όπως της έπρεπε...
13.11.2017 | 15:45
Εκτός εαυτού
Δεν είμαι περήφανη για αυτό που θα πω αλλά με βαραίνει και πρέπει να το πω κάπου.Αρχικά να πω ότι η ευγένεια είναι σημαντική για μένα σε όλο της φάσμα. Από τους τυπικούς τρόπους μέχρι το πώς αντιμετωπίζεις τους άλλους. Νομίζω ότι η ευγένεια εκτός από αρετή είναι και στάση ζωής. Μέχρι πριν από λίγες μέρες ήμουν πεπεισμένη ότι αυτή τη "μάχη" την έχω κερδίσει. Μάλλον έκανα λάθος.Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, πήγαινα το πρωί στη δουλειά με το αυτοκίνητο. Ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με ένα άλλο αυτοκίνητο που το οδηγούσε μια κυρία -περίπου 55-60 πρέπει να ήταν. Εκεί λοιπόν συνέβη ένα μπλέξιμο γιατί ο δρόμος ήταν δίπλος και κλασικά δεν είχε χώρο, εκείνη είχε βγάλει και λάθος φλας και τέλος πάντων άλλο αντιλήφθηκα ότι θα κάνει και άλλο ήθελε να κάνει. Από άποψη ΚΟΚ αλλά και πρακτικά, είχα όλα τα δίκια του κόσμου.Εκείνη όμως άρχισε να μου κάνει χειρονομίες να περάσω με εκνευρισμένο ύφος ότι την καθυστερώ και γενικά με άσχημο τρόπο. Έτσι που είχαμε γίνει δεν μπορούσα να περάσω γρήγορα γιατί ίσα που χωρούσα. Καθώς περνούσα λοιπόν από δίπλα της μουρμούραγε διάφορες προσβολές. Της είπα λοιπόν ευγενικά ότι λόγω του λάθος φλας που είχε βγάλει, έπραξα όπως έπραξα και σταμάτησα εκεί που σταμάτησα. Αν εκείνη άλλαξε γνώμη, δεν ευθύνομαι και ούτε μπορούσα να το προβλέψω, και την παρακάλεσα να σταματήσει τους χαρακτηρισμούς. Τότε με στόλισε λιγάκι και μου είπε και το ηρωικό "άντε δεν ξέρετε να οδηγείτε μερικές".Εκεί το έχασα. Βγήκα εκτός εαυτού. Όχι τη στόλισα, χριστουγεννιάτικο δέντρο στη Νέα Υόρκη την έκανα. Εκεί μαζεύτηκε κι έγινε πρόβατο. Ένιωσα τέτοια ντροπή και απογοήτευση που έφυγα όπως-όπως.Ντροπή γιατί δεν με αναγνώριζα και αισθάνθηκα απαίσια με τον εαυτό μου δευτερόλεπτα αφού ξεστόμισα την τελευταία λέξη. Και ενώ από τη μία ήθελα να της ζητήσω συγγνώμη, από την άλλη ήμουν τόσο απογοητευμένη από αυτό που είδα, που μέσα μου ένιωθα ότι δεν άξιζε να ζητήσω συγγνώμη, ακόμη και που ήθελα.Το σκεφτόμουν συνεχώς μετά. Το συζήτησα και με τον σύντροφό μου ο οποίος μου είπε απλά να μην το σκέφτομαι και ότι κάποιοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν αλλιώς. Όμως δεν είναι έτσι. Μπορούσα απλά να μην πω τίποτα όπως κάνω συνήθως, να μην ασχοληθώ με τέτοιες συμπεριφορές όπως κάνω πάντα. Δεν μπορώ να καταλάβω τί συνέβη αυτή τη φορά. Δεν ήμουν συγχισμένη ή στεναχωρημένη με κάτι άλλο, τίποτα δεν με απασχολούσε.Ίσως απλά η ανοχή μου εμφανίζει όρια. Δεν ξέρω.
6
