Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου,
Μα κάθε μέρα καρτερεί μη και γυρίσει πίσω
Είν’ η αγάπη χείμαρρος που χυμά και σε συντρίβει
Είν’ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις,
μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν λεν να ξεκολλήσουν.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει,
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα,
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
Στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια
_________________________________
(Στην ορμητική Γκόλφω του Καραθάνου, στο Rex, η Λένα Κιτσοπούλου προσθέτει αυτούς τους στίχους που η Λυδία Φωτοπούλου τους λέει με δύναμη και δέος, σύγκορμη, τολμηρά. Στην ούτως ή άλλως πολύφυλλη γλώσσα του Περεσιάδη (κισσός πάνω από πηγή βουνού), η Λένα προσθέτει έναν αντίλαλο πόλης: Ώστε λοιπόν και τα παλιόπαιδα του Κέντρου χάνονται στο δάσος της αγάπης. Απ’ την αγάπη δεν γλιτώνει κανείς – ούτε καν το κτήνος που ξέγραψε ο θεός...
Συστήνω να το δείτε).
σχόλια