ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήγα το πρωι στην βιβλιοθήκη του Δήμου μου για να διαβάσω. Μπαίνοντας στο αναγνωστήριο, βλέπω ένα αγόρι και ένα κορίτσι, φοιτητές, γύρω στα 20, με λαπτοπ και βιβλία να διαβάζουν μαζί.Κάθισα παραπέρα κι ξεκίνησα το διάβασμα αλλά επειδή διαρκώς μιλούσαν, μου ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ. Τότε αρχίζει μια έντονη συνομιλία μέσα στο μυαλό μου. Απο την μία σκεφτόμουν: "Καλά δεν βλέπουν ότι είμαι εδώ; δεν καταλαβαίνουν οτι εδώ υποτιθεται οτι είναι αναγνωστήριο και θέλει να κάνεις ησυχία; και τέτοια παρόμοια , και απο την άλλη σκεφτόμουν: "Ας τους δεν πειράζει", "κάνε υπομονή, θα περάσει, "μην δίνεις σημασία", "μην γίνεσαι περίεργος και τα σχετικά"Όσο όμως αυτό συνεχιζότανε, εγω έβραζα - γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω- και αυτή η μάχη μέσα στο μυαλό μου συνεχιζότανε. Τότε είπα ΜΙΛΑ. Μίλα γιατί αν δεν μιλήσεις, θα χάσεις όλο σου το χρόνο, θα βράζεις στο ζουμί σου και μετά θα φύγεις και θα καταριέσαι τους νεοέλληνες, το κράτος, το θεό, το Σύμπαν και όποιον συναντάς μέσα στην ημέρα θα μεταδίδεις αυτήν την αρνητική ενέργεια με διάφορες συμπεριφορές.Γραμμένο σε έχουν, μη περιμένεις να ευαισθητοποιηθούν απο μόνοι τους και να σταματήσουν.Τότε σε μια στιγμή λέω: "Παιδιά συγγνώμη, αλλα εδώ είναι αναγνωστήριο και εσείς μιλάτε συνεχώς με τέτοια ένταση και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, τουλάχιστον κάντε λίγο πιο σιγά". Επικράτησε για λίγα δεύτερα μια νεκρική σιγή στο χώρο και καθώς γύρισαν και με κοίταξαν, χαμήλωσαν τα βλέμματα μου ζήτησαν συγγνώμη , μου είπαν πως έχω δίκιο και συνέχισαν ψιθυριστά τις συνομιλίες τους και εγώ χωρις να ενοχλούμαι πλέον καθόλου εκανα μπορώ να πω ένα απο τα πιο παραγωγικά διαβάσματα που έχω κάνει.Μου άρεσε αυτό που έκανα; όχι, γιατί εκτός απο περίεργους, σε ποιον αρέσει να βρίσκεται σε εντάσεις; Ήταν όμως αναγκαίο να γίνει. Φεύγοντας, έφυγα δυο μέτρα ψηλότερος, με την καλή έννοια. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, γιατί υπερασπίστηκα τον εαυτό μου και το δίκιο μου. Κάτι πολύ σημαντικό για εμένα που τόσα χρόνια παλιότερα προκειμένου να μην "χαλάσω" κανενός την καρδιά, κατάπινα πράγματα και γινόμουν χαλί να με πατήσουν, περιμένοντας να νοιαστούν οι άλλες για τις ανάγκες μου, κάτι που ποτέ δεν γινότανε, εκτός απο εξαιρέσεις. Απο τότε λοιπόν που όμορφα και ωραία πλέον μιλάω και εξηγώ στους άλλους τι με ενοχλεί στην συμπεριφορά τους απέναντι μου και υπερασπίζομαι το δίκιο μου, εκτός του ότι η κατάληξη είναι όλοι αυτοί να με σέβονται απεριόριστα, να αισθάνομαι και απίστευτα ωραία με τον εαυτό και να βιώνω ωραία συναισθήματα και ψυχική υγεία.Εχω δικαιώματα σε αυτή την ζωή και δεν έχω καμία προσδοκία απο κανέναν παρα μόνο να με σέβονται όπως σέβομαι και εγώ. Διαφορετικά ΜΙΛΑΩ και ξερεις ότι όταν έχεις δίκιο η ομιλία σου έχει εξουσία και δεν παίρνεις χαμπάρι απο κανέναν, όποιος και να είναι αυτός που βρίσκεται απέναντι σου.