ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 32 χρόνων, είμαι παντρεμένη και τώρα είμαι ενάμιση μηνών έγκυος.. δεν ηταν κάτι που επιδιώκαμε αυτή η εγκυμοσύνη. Μας έτυχε... Δεν σκεφτήκαμε φυσικά ούτε εγώ ούτε εκείνος να το ρίξουμε απλά δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμα για αυτήν την κίνηση... Η τουλάχιστον ο άντρας μου δεν ήταν έτοιμος... Δεν το αποφάσιζε.. ήθελε να περιμένουμε αλλά 3 χρόνια για να ζήσουμε την ζωή μας πριν αρχίσουμε να κουνάμε κούνιες.. κι εγώ συμβιβαστικα.. δεν ήθελα να τον πιέσω για κάτι που δεν το ήθελε ακόμη... Εγώ ήθελα να κάνουμε παιδί αλλά ήθελα να περιμένω να το θέλει κι εκείνος... Τελικά όμως έμεινα έγκυος από ένα ατύχημα... Και ενώ δεν το περίμενε κανείς.... Το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό!!! Χάρηκα φυσικά όταν το είδα αλλά δεν είδα την ίδια χαρά στο πρόσωπο του συζύγου μου.. ήταν σοκαρισμένος... Κι εγώ ήμουν ξαφνιασμένη αλλά με χαρά.... σκέφτηκα ότι χρειάζεται τον χρόνο του να το συνειδητοποιήσει... Τέλος πάντων πέρασαν οι μέρες είμαι πια ένα μισή μηνών... Και νιώθω χω ότι ο άντρας μου είναι πολύ αδιαφορος... Εγώ ευτυχώς δεν έχω ακομα αναγουλες και τέτοια συμπτώματα εγκυμοσύνης... Αλλά δεν με ρωτάει καν πως είμαι... ενώ γενικά είναι στοργικός σαν άνθρωπος... Ούτε κάνει σχέδια για το μετά.. για το παιδικό δωμάτιο ας πούμε. δεν κάνουμε τέτοια όνειρα.. λες και δεν είμαι έγκυος... Αν δεν αναφέρω εγώ κάτι σχετικό, παίζει και να το ξεχάσει ότι είμαι έγκυος... Αυτήν την εντύπωση μου δίνει! Πείτε μου συμβαίνει και σε άλλους αυτό; Του χρειάζεται κι άλλος χρόνος να το συνειδητοποιήσει; Δεν καταλαβαίνω... Δεν είναι ότι ποτέ δεν ήθελε να κάνει παιδιά στην ζωή του, απλά δεν τα ήθελε τόσο γρήγορα... Με στεναχωρεί αυτή η κατάσταση... Και δεν μπορώ να εκφράσω την χαρά μου μπροστά του όταν μιλάω με τον αδερφό του μου πχ... Γιατί βλέπω ότι η δική του χαρά δεν είναι ίδια.