ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η γιαγιά μου έχει Αλτσχάιμερ. Είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο για μένα και από τότε που έγινε η διάγνωση πέρυσι τον Ιανουάριο κλαίω γι'αυτό το θέμα πολλές φορές,είναι στο μυαλό μου συνέχεια. Τη νιώθω σα μάνα μου,ήταν πάντα το στήριγμα μου πολύ παραπάνω από τη μάνα μου.Μεχρι και τώρα που είμαι 21 κοιμάμαι κάθε βράδυ εδώ και 16 περίπου χρόνια με ένα αρκουδάκι που μου είχε πάρει. Δυσκολεύομαι απίστευτα να αντιμετωπίσω αυτό που συμβαίνει,που τη βλέπω να ξεχνάει να μαραζώνει και να στεναχωριεται. Της μιλάω κάθε μέρα και πηγαίνω πολύ συχνά με το ΚΤΕΛ να τη βλέπω αλλά νιώθω πως δεν είναι αρκετό. Δεν θέλω να σκέφτομαι τη μέρα που θα ξεχάσει πως αγαπιόμαστε και τη μέρα που θα πεθάνει. Δεν μπορώ καν να ταξινομήσω μέσα μου ποια από αυτές τις 2 μέρες φοβάμαι περισσότερο.