__________________
1.
Αγαπημένη μου αμπα, για πολλοστή φορά σου γράφω. (σχεδόν πάντα μου απαντάς, τόσο προβληματική είμαι πια??? Χαχαχα) Άκου το τωρινό μου πρόβλημα. Πριν κάποιους μήνες ξεκίνησα να βγαίνω με κάποιον. Στις πολύ πολύ αρχές (τη δεύτερη βδομάδα νομίζω, άντε να είχαμε βγει 4-5 φορές και να κάναμε σεξ άλλες τόσες), πήγα σε ένα πάρτυ. Εκεί, μεθυσμένη ούσα, αλλά και έχοντας διαγνώσει τις προθέσεις του (ότι δηλαδή δεν ψήνεται και πολύ και ότι δεν ήθελε σχέση) έκανα κάτι με κάποιον (βασικά με 2, το ίδιο βράδυ, αλλά για τον δεύτερο δεν μαθεύτηκε, οπότε δεν μας ενδιαφέρει). Ξυπνάω που λες το επόμενο πρωί, αγχωμένη, λέω δεν είναι σωστό και ωραίο να το μάθει, άσε που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, ας μην το κάψω τώρα που είναι νωρίς. Παίρνω λοιπόν έναν φίλο μου που ήξερε τι παίχτηκε, και του ζητάω να μην πει τίποτα στην κολλητή του, η οποία τυχαίνει να είναι γνωστή και δική μου και του δικού μου. Μου λέει μην ανησυχείς, δεν λέγονται αυτά, φυσικά δεν θα το κάνω και μπλα μπλα μπλα. Ησυχάζω. Έλα όμως που με τον τύπο συνεχίζουμε να βγαίνουμε συχνά, περνάμε πολύ ωραία μαζί, και έχουμε κάνει συμφωνία περί αποκλειστικότητας. Μετά από κανένα δίμηνο, μού αποκαλύπτει ότι η άλλη η μη-τη-χαρακτηρίσω, ενώ μ το παίζει φίλη κ καλή, του τα είπε όλα. Και επίσης του είπε να μείνει μακριά μου διότι εγώ παίζω μαζί του. Το αξιοσημείωτο της ιστορίας είναι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα εμένα με γνωρίζει πάνω από δέκα χρόνια, έχουμε κοινές παρέες, μιλάμε στο τηλέφωνο, βγαίνουμε, ενώ τον δικό μου τον ήξερε μόλις 1 μήνα!!! (επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι άνω των 30, και όχι –όπως εύλογα θα υπέθετες από το όλο στόρυ- 15 ετών..). Τελοσπάντων, εγώ σε αυτόν τα αρνούμαι όλα με σθένος και πειθώ, και με πιστεύει. (αλήθεια, δεν το έκανα μόνο για την πάρτη μου, αλλά έκρινα ότι δεν αξίζει να στεναχωρηθεί κάποιος άνθρωπος, από κάτι που έκανα χωρίς να σημαίνει κάτι για μένα. Και εξάλλου ήταν πολύ νωρίς τότε. Έκτοτε, δεν μου έχει περάσει καν σαν σκέψη κάτι αντίστοιχο). Μου ζητάει βέβαια ο δικός μου, να μην πω τίποτα για να μην τον εκθέσω. Το σέβομαι, οπότε με βαριά καρδιά παριστάνω κ εγώ την καλή στην άλλη τη σαύρα, και βγήκα κιόλας μαζί της κανα 2 φορές. Τον δικό μου τον φίλο έκτοτε τον έκοψα μαχαίρι χωρίς να του εξηγήσω. (κρατάω και μια μικρή επιφύλαξη μήπως δεν το είπε αυτός, αλλά βάσει κοινής λογικής υποθέτω ότι αυτός το είπε). Περνάει ο καιρός λοιπόν, και χωρίζω με τον άλλο μετά από έναν καυγά που είχαμε. (ο καυγάς είναι μία άλλη ιστορία, θα στη γράψω άλλη φορά). Μετά από αυτόν τον καυγά μάλιστα ο δικός μου με εξέθεσε, διότι αποκάλυψε σε μία φίλη του ότι εγώ έκανα σεξ με έναν παντρεμένο ο οποίος τυγχάνει κολλητός της (χαχα καλο ε??? αληθεια δεν ειμαι τρολ. Είναι η ζωή μου!! Ποπο τα διαβάζω και σκέφτομαι ότι αν τα έγραφε άλλη θα έλεγα τι τσόλι θεε μου. Αλλά καμία σχέση στο ορκίζομαι. –Παρεμπιπτόντως, σου είχα γράψει για τον παντρεμένο, και με έσωσες, αλήθεια ααααχ !!!). Και η απορία μου είναι τι στάση να κρατήσω απέναντι στους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι ουσιαστικά με κουτσομπόλεψαν και παρίσταναν μετά τους φίλους. Αλήθεια, με τρώει πάαααρα πολύ να τους στείλω ένα μνμ και να τους πω ότι τα ξέρω όλα και είστε γελοίοι που ανακατεύεστε έτσι στις ζωές των άλλων, αλλά συγκρατιέμαι αφενός γιατί δεν θέλω να εκθέσω το –πρώην- αγόρι μου (ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΕΞΕΘΕΣΕ ΝΑ ΤΟ ΤΟΝΙΣΩ) και αφετέρου γιατί θα υπάρχουν γραπτά ντοκουμέντα όπου θα παραδέχομαι ότι του είπα ψέματα. Με εκνευρίζει κυρίως που αυτοί βγαίνουν τελείως αλώβητοι από όλο αυτό. Θέλω με κάποιο τρόπο ρε συ αμπα να υποστούν κάποια συνέπεια. Αυτά.
Υ.Γ. Να χαίρεσαι την κορούλα σου!!
-παολινα γκαλιεγκο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστώ!
Δυστυχώς δεν δικαιούσαι να διαμαρτύρεσαι, διότι όλοι αυτοί φταίνε για όλα αυτά που φταίνε, κι εσύ φταις εξίσου διότι είπες ψέματα και μάλιστα παρακάλεσες άλλον να κρατήσει μυστικό αυτό που θα σε ξεσκέπαζε. Αν το δει κανείς απ'έξω, δεν είσαι καλύτερη από όλους αυτούς – ούτε και χειρότερη, βέβαια. Οπότε μήπως το σωστό είναι να παραμείνεις φίλη; Ή αυτό, ή να μην λες ψέματα περιμένοντας από άλλους να σε καλύψουν. Ένα από τα δύο. (Και πολύ κακώς θα χαρακτήριζες με αυτή τη λέξη κάποια που θα έλεγε αυτή την ιστορία. Η εξαπάτηση είναι κακό πράγμα, αλλά δεν γίνεται χειρότερη αν εμπλέκεται σε ιστορία που περιλαμβάνει σεξ).
__________________
2.
Αμπα, μετά από 6 μήνες ο άλλος θυμήθηκε να μου πει ότι δεν θέλει σχέση. Και μάλιστα είπε, όταν τον ρώτησα αν θα πήγαινε με άλλη, το εξής καταπληκτικό: «ελεύθερα παιδιά είμαστε, και για να γίνω πιο σαφής, δεν θα είχα ενοχές αν σε κεράτωνα». Το σπουδαίο της υπόθεσης είναι ότι εγώ ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΥΜΩΣΕΙ. Πόσο χαζή μπορεί να είμαι; Πάλι καλά που κάποιες φορές επικρατεί η λογική και δεν έχω απαντήσει σε κανένα από τα δέκα μνμ που μου έστειλε (όπου μ ξαναέλεγε ότι δεν θέλει σχέση, και ότι η απόφαση είναι δική μου τώρα, κ ότι θα περιμένει την απάντηση μου), ούτε στα τηλ που με πήρε (μόνο στο τελευταίο όπου του είπα ότι δεν έχω όρεξη να μιλήσω και πάλι μου είπε θα περιμένει από μενα απάντηση). Και είμαι τόσο χαζή που δυο βδομάδες μετά , ακόμα περιμένω να με πάρει τηλ. Που φυσικά δεν πήρε. Και τον σκέφτομαι και τον θέλω ακόμα. Άντε πες κάτι αμπα μπας και συνέλθω, από αυτά τα ωραία που λες και μας φέρνεις στον ίσιο δρόμο.
-χαζή της υπόθεσης
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αχ με μπερδεύετε πολύ μερικές φορές. Αν δεν θύμωσες, γιατί δεν απαντάς στα εκατό τηλεφωνήματα και μηνύματα; Και τι εννοείς όταν λες ότι περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο, ενώ πιο πριν λες ότι σε έχει πάρει δέκα φορές και δεν έχεις απαντήσει; Και πώς επικρατεί η λογική εφόσον αυτός σου είπε δύο φορές ότι περιμένει απάντηση από σένα, και εσύ δεν απαντάς. Αλλά περιμένεις από αυτόν να σου τηλεφωνήσει (να σου πει τι; Ξανά ότι περιμένει απάντηση από σένα;)
Αν η απάντηση σου είναι ότι δεν θέλεις αυτό που θέλει, πες το. Μάλλον πιστεύεις ότι η μη απάντηση είναι κάποιου είδους πίεση να πετύχεις αυτό που θέλεις. Όπως βλέπεις, δεν το καταφέρνεις. Αυτό που καταφέρνεις είναι να χάνεις και το δίκιο που έχεις, αν έχεις.
__________________
3.
όταν ο άλλος σε βαριέται, φταις εσύ που θεωρείσαι δεδομένη; γιατί όταν ερωτευόμαστε, γινόμαστε πετιμέζι - γεμάτοι γλυκά λόγια και πράξεις, αλλά αυτός που έχουμε απέναντί μας νιώθει ότι "πνίγεται" απ'την πολύ αγάπη μας; πώς αντιμετωπίζονται τέτοιες καταστάσεις; Για να σε βοηθήσω, εγώ είμαι η δοτική, 30 χρονών, αυτός 33 και είμαστε μαζί 8μήνες....
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν εσύ βαρεθείς να τρως μουσακά, δεν σημαίνει ότι ο μουσακάς δεν είναι ωραίο φαγητό. Έτσι και η βαρεμάρα του άλλου δεν χαρακτηρίζει εσένα. Τι θα πει «φταις» που ο άλλος βαρέθηκε;
Η πίεση είναι άλλο θέμα όμως. Αν ο άλλος νιώθει ότι πνίγεται, τα εισαγωγικά δεν σε σώζουν. Η πίεση δεν είναι δόσιμο. Έχει σημασία αν το κάνεις με αυτόν ή αν το κάνεις γενικώς. Αν έχεις σχετικό ιστορικό – άντρες να σου λένε ότι πνίγονται από την «αγάπη» - τότε δεν είναι αγάπη αυτό που δίνεις, είναι απόπειρα συναλλαγής: κοίτα πόσο καλή είμαι μαζί σου, πώς θα με αφήσεις αφού είμαι τόσο καλή μαζί σου; Δεν λες περισσότερα, οπότε μπορεί να κάνω λάθος. Αν είναι μεμονωμένο περιστατικό, δεν χρειάζεται τόση ανάλυση. Απλώς σε θέλει λιγότερο απ'όσο τον θέλεις εσύ. Συμβαίνει συχνά.
__________________
4.
Αγαπητή μου Α, μπα,
Γιατί οι Έλληνες δεν διαβάζουμε στα ΜΜΜ; Ακόμη χειρότερα, γιατί στραβοκοιτάζουμε όποιον διαβάζει;
Μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα τις φορές που μπήκα στον ηλεκτρικό και είδα κάποιον να διαβάζει - μάλλον ξένο, γιατί σχεδόν όλες τις φορές τα βιβλία ήταν σε άλλες γλώσσες. Όταν έκανα εράσμους στην Τσεχία σχεδόν σε κάθε διαδρομή σε κάθε μέσο ήταν κόσμος που διάβαζε - μια φορά πέτυχα έναν με kindle! Ήταν σουρρεαλιστικό.
Κι εντάξει Α, μπα μου, να το δεχτώ ότι δεν διαβάζουμε, δεν αρέσει σε όλους, προκαλεί ζάλη εν κινήσει κλπ. Αλλά γιατί να είναι τόσο αξιοσημείωτο όταν κάποιος διαβάζει; Γιατί μερικοί να λένε ότι το κάνει για φιγούρα, όπως θυμάμαι και σχετική ερώτηση πριν από χρόνια εδώ στο Α, μπα; Ότι θέλει να ξεχαστεί, να περάσει η ώρα πιο ευχάριστα σε μια κατά κοινή ομολογία δυσάρεστη στιγμή της καθημερινότητας, ή ότι απλά δεν μπορεί να περιμένει να διαβάσει κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο δεν παίζει;
Α, μπα μου, κρατιέμαι πολλές φορές που θέλω να φέρω βιβλίο (ή φέρνω και δεν το ανοίγω) επειδή σκέφτομαι τι σκέφτονται οι άλλοι (ή επειδή ντρέπομαι για το εξώφυλλο ή επειδή δεν μπορώ να ηρεμήσω και είμαι πολύ στην τσίτα καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής για να μπορέσω να χαθώ σ' ένα βιβλίο). Αλλά πως αλλιώς να περάσει η ώρα εν κινήσει;
Επειδή ξέρω πως πρέπει να σταματήσει να με νοιάζει τι μπορεί να σκεφτούν οι άλλοι, ρωτώ: πώς χαλαρώνω αρκετά ώστε να μπορέσω να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου την ώρα της διαδρομής (που ειδικά αν δεν έχω θέση είναι δύσκολο);
Θα χαρώ πολύ να μου απαντήσεις, αλλά περισσότερο να πω με αυτή την αφορμή ότι δεν κάνουν φιγούρα όσοι διαβάζουν και θα ήθελα πολύ να κάνουμε normalise το φαινόμενο "διαβάζω στα ΜΜΜ". Ευχαριστώ πολύ!
υ.σ. Να σου ζήσει το αμπάκι! :)
- booknerd
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ευχαριστώ πολύ!
Βρε παιδί μου, στατιστική δεν έχω, δεν ξέρω πόσοι διαβάζουν στα ΜΜΜ της Ελλάδας, αλλά όχι και ότι σε στραβοκοιτάζουν. Αυτό νομίζω ότι είναι δικιά σου μύγα. Δεν είναι κάτι σουρεαλιστικό το διάβασμα, δεν είναι για λίγους, και το kindle δεν είναι πύραυλος. Άντε να υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν το διάβασμα δείγμα επίδειξης. Τους ξεχωρίζεις; Πιστεύεις ότι θα σου το πουν; Ή θα σε εμποδίσουν με κάποιο τρόπο; Και η γνώμη τους πώς σε επηρεάζει; Ποιοι είναι αυτοί που σε απασχολούν, και γιατί ανησυχείς μήπως σκεφτούν ότι κάτι προσπαθείς να αποδείξεις; Είναι κάπου μέσα στη ζωή σου; Γιατί είναι σημαντικό να μην σκεφτεί κάποιος αυτό για σένα;
Νομίζω ότι εσύ θεωρείς τρομερά πρωτότυπο το να διαβάζεις στα ΜΜΜ. Δεν είναι, πραγματικά, δεν είναι. Οι Έλληνες μπορεί να μην διαβάζουν όσο οι Τσέχοι γιατί μέχρι να εμφανιστεί το μετρό στην Αθήνα, στα λεωφορεία ετίθετο ζήτημα επιβίωσης. Είσαι μικρή και δεν το έχεις προλάβει. Οι επόμενες γενιές που θα είναι πιο καλοζωισμένες και δεν θα έχουν ζήσει τόσο στριμωξίδι και κλωτσοπατινάδα μέσα στα ΜΜΜ θα αρχίσουν να διαβάζουν περισσότερο.
__________________
5.
Γεια σου Αμπα,
πολλά μπράβο για τη στήλη,
Είναι 2 χρόνια τώρα που είμαι οροθετικός σε αγωγή ( poz. undetectable) και ζω πολλά περισσότερα χρόνια στο εξωτερικό.
Ενώ χρόνο με το χρόνο νιώθω όλο και καλύτερα ψυχολογικά με αυτό συχνά νιώθω την ανάγκη να θέλω να μιλήσω στην οικογένεια μου για αυτό το θέμα... πιο πολύ νομίζω με προβληματίζει η απόσταση, δεν μένω Ελλάδα και είμαστε μακριά οπότε δεν βρίσκω λόγω να τους "επιβαρύνω" και με αυτό αλλά όπως είπα με τον καιρό μου βγαίνει η ανάγκη να το μοιραστώ μαζί τους... Θα ήθελα να ρωτήσω αν το θεωρείς εγωιστικό από μέρους μου ή αν ίσως θα έπρεπε να το κάνω.
Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων :-)
-Π
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητέ Π, ό,τι κάνουμε, μα ό,τι κάνουμε, εγωιστικό είναι. Δεν υπάρχει μη εγωιστική σκέψη ή πράξη. Όχι επειδή είναι σκάρτο είδος ο άνθρωπος, αλλά διότι έτσι είναι η κατασκευή του (εκτός αν βγάλουμε σκάρτη την κατασκευή, και πάμε σε πιο μηδενιστική σκέψη). Είμαστε εκ φύσης περιορισμένοι, και δεν το λέω εξελικτικά. Το εννοώ κυριολεκτικά: μας περιορίζει το κεφάλι μας. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω από τον εαυτό μας, όσο και αν ζούμε στιγμές με την ψευδαίσθηση ότι ανήκουμε στα άστρα.
Είσαι πολύ γλυκός που σκέφτεσαι να προστατέψεις τους δικούς σου. Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση όμως. Είναι πολύ προσωπικό και έχει πολύ να κάνει με την δυναμική της οικογένειας σου. Δε νομίζω ότι είναι από τις περιπτώσεις που έχουν σωστό ή λάθος χειρισμό. Χαίρομαι πολύ που η υγεία σου είναι υπό έλεγχο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.
__________________
6.
Σοφή μου Α,μπα να σου ζήσει το παιδάκι σου, να είναι γερό και ευτυχισμένο και κυρίως, όπως συνηθίζεις σωστά να μας λες, να καταφέρει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του!!!. Στα πιο παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι νομίζω κυρίως στις αυλές της Ευρώπης (αλλά και όχι μόνο) διδάσκονταν τα απαραίτητα για το φλερτ, πως οι κύριοι να πλησιάσουν τις κυρίες κλπ. Τώρα γιατί όχι; Πτυχία, μεταπτυχιακά , διδακτορικά, ένα μικρούλι μάθημα επιλογής να μη χωράει σε όλο το πρόγραμμα να φωτίσει τους αόμματους; Βέβαια κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός όπως και κάθε εποχή και manual δεν υπάρχει, αλλά βρε παιδί μου υπάρχουν και οι πρωτάρηδες, οι ξεχασμένοι της ζωής και εμείς οι χυλοπιτάδες, ποτέ να μη μάθουμε;
Το θέμα λοιπόν είναι το εξής: Μου αρέσει ο σερβιτόρος σε ένα πολύ ωραίο ζαχαροπλαστείο – καφέ της μικρής πόλης στην οποία ζω, αλλά δεν ξέρω τίποτα για αυτόν. Πώς να τον πλησιάσω χωρίς να τον φέρω σε δύσκολη θέση στον χώρο εργασίας του και χωρίς φυσικά να φανώ ανοιχτό βιβλίο; A, εγώ και το διδακτορικό μου έχω και τη δουλειά μου, και γιορτάζω επέτειο ενός έτους χυλόπιτας από μεγάλο έρωτα! Σε ευχαριστώ!
- Αφού δεν έχει σημασία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ ευχαριστώ για τις ευχές!
Έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι κάτι που θα έπρεπε να διδάσκεται, όπως πάρα πολλές βασικές δεξιότητας κοινωνικού περιεχομένου. Για αυτά τα θέματα δάσκαλοι είναι οι γονείς μας, αλλά οι γονείς σπανίως τολμούν να εμπλακούν στα συναισθηματικά των παιδιών τους με αυτόν τον τρόπο επειδή το φλερτ σχετίζεται με το σεξ και το σεξ είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται κρυφά.
Θα σου πω τι πιστεύω εγώ για το φλερτ. Πρώτον, δεν είναι ξεχασμένη τέχνη. Ποτέ δεν έγινε με ίσους όρους. Αυτό που περιγράφεις ήταν μιας εποχής που οι γυναίκες αγοράζονταν από τους πατεράδες τους, οπότε δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερη τέχνη από τους άντρες που τις διεκδικούσαν. Αρκούσε να μην τις ξυλοφορτώσουν την πρώτη εβδομάδα.
Το φλερτ είναι πάρα πολύ δύσκολο επειδή ακόμη δεν έχουμε την ίδια σεξουαλική ελευθερία, οι γυναίκες και οι άντρες. Οι μεν πρέπει να παριστάνουν ότι δεν θέλουν σεξ και οι δε ότι δεν τους ενδιαφέρει το σεξ, που είναι γελοίο, και ελαφρώς αδύνατο να γίνει. Μολαταύτα, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω όπως μπορώ. Νομίζω ότι το κλειδί βρίσκεται στην διασκέδαση. Προσπάθησε να μην το δεις ως συνέντευξη για δουλειά, ως αγγαρεία, ως δίκη που θα βγάλει σούμα της αξίας σου, αλλά ως κάτι εντελώς ανώδυνο που δεν θα οδηγήσει πουθενά, γιατί τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται. Μην φοβάσαι τη χυλόπιτα, να φοβάσαι μήπως ο άλλος τελικά δεν είναι τόσο καλός όσο φαίνεται. Ξανά, προσπάθησε να περάσεις καλά. Επιστράτευσε χιούμορ, ανεμελιά, και μην περιμένεις τίποτα.
_________________
7.
Αγαπητή αμπά μου,
Είμαι με ένα παιδί 2 χρόνια τώρα. 24 εγώ, 29 εκείνος. Μεγάλος έρωτας και αν και στην αρχή μπορεί να φαινόμασταν διαφορετικοί σε απόψεις όπως πχ το θρησκευτικό κομμάτι έχουμε περάσει ώρες συζητώντας και μαθαίνοντας ο ένας τον άλλον ώστε τώρα να υπάρχει μεταξύ μας μόνο σεβασμός, αγάπη και συντροφικότητα. Με υπολογίζει, με αγαπάει, με σέβεται, είναι καλός εραστής, αλτρουιστής με όλη την σημασία της λέξης και πολλά άλλα. Έχει εκφράσει ξεκάθαρα ότι θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μου (γάμοι και τέτοια δεν θέλει ακόμα γιατί ξέρει ότι πρέπει να ωριμάσουμε και οι δύο πρώτα) και εγώ δεν μπορώ να πω ότι αυτό το σενάριο δεν με κάνει να σκέφτομαι όμορφες στιγμές. Το θέμα σε όλο αυτό το παραμύθι? Αυτό που συμβαίνει σε ένα παρά πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γής. Η ανεργία. Όντας παιδί που δούλευε στο μαγαζί του πατέρα του δεν το είχε κυνηγήσει τόσο, τελείωσε τη σχολή σε 6 χρόνια, μαύρα λεφτά (δεν έχει ούτε ένα ένσημο στα 29 του). Γενικά κακός προγραμματισμός για τον οποίο έχουν ευθύνη και οι γονείς του αλλά και βέβαια και ο ίδιος. Τώρα κάνει μια προσπάθεια να το σώσει μαθαίνοντας αγγλικά, τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό και ψάχνοντας μια καλή δουλειά την οποία όμως δεν βρίσκει λόγω έλλειψης ανταγωνιστικότητας του βιογραφικού του. Το λοιπόν, εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ ισορροπημένη και σωστή και με μια σχετική οικονομική άνεση. Που σημαίνει πως ναι και το παραδέχομαι έχω γίνει καλομαθημένη παρόλο οι γονείς μου δεν με έχουν μεγαλώσει με τέτοιες αξίες εγώ έγινα αρκετά καλομαθημένη (λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης αυτό που είχα να στηριχτώ ήταν τα λεφτά των γονιών μου για να «ανέβω»). Το θέμα είναι λοιπόν ότι με τρώει το άγχος ότι δε θα μπορώ να ζήσω τη ζωή που έχω συνηθίσει με τα καλά εστιατόρια και την ανεμελιά της ύπαρξης των χρημάτων με αυτό το παιδί (πωπω ακούγομαι τόσο εκνευριστική!). Ξέρω ότι το θέμα το έχω εγώ και όχι αυτός αλλά δεν παύω να θαυμάζω τους άντρες που έχουν λεφτά και να ζηλεύω πχ μια φίλη που τα έχει φτιάξει με κάποιον για τα λεφτά του (όπως έκανε πάντα άλλωστε) και γυρνάει όλο τον κόσμο. Είναι λύση όμως να αφήσω έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και με λατρεύει για κάποιον πλούσιο που ούτε καν υπάρχει ακόμα απλά είναι μέρος ενός ανώριμου και καλομαθημένου οράματος ευτυχίας?
ΥΓ. Δεν στηρίζω την ανεξαρτησία μου σε έναν άντρα, σπουδάζω, δουλεύω, έχω πτυχία και γνώσεις, απλά δε θέλω να νιώθει άσχημα όταν πηγαίνουμε σε ακριβά εστιατόρια και πληρώνω εγώ ή όταν δεν μπορεί να μου προσφέρει πολυτέλειες που ξέρει ότι μου αρέσουν.
- κακομαθημένη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν δεν ζεις μέσα σε κάποια ελληνική ταινία του εξήντα, χρειάζεται να πας σε ψυχολόγο. Όχι φυσικά επειδή σου αρέσουν οι ανέσεις που έχεις συνηθίσει και δεν θέλεις να τις χάσεις. Επειδή λες ότι έχεις έλλειψη αυτοπεποίθησης που κουμαντάρεις με τα λεφτά (όχι και πολύ πετυχημένα, εφόσον ζηλεύεις τη φίλη σου που τα έφτιαξε με κάποιον για τα λεφτά του) ενώ υποστηρίζεις ότι μεγάλωσες σε πολύ ισορροπημένη οικογένεια. Η ισορροπημένη οικογένεια γιατί δεν σε στήριξε αρκετά ώστε να μην έχεις αυτό το κενό; Και γιατί δεν νιώθεις ότι τα λεφτά σου δεν έχουν αξία και πρέπει να δέχεσαι λεφτά από έναν άντρα για να πιάνουν τόπο; Γιατί πειράζει εσένα αν πληρώνεις ακριβά εστιατόρια; Είναι βέβαιο ότι ο άλλος θα νιώθει άσχημα αν πληρώνεις εσύ; Είναι βέβαιο ότι θα στενοχωριέται αν δεν μπορεί να σου προσφέρει πολυτέλειες; Γιατί δεν θεωρείς τα λεφτά ένα μέσο που θα μπορούσε να διευκολύνει και τους δυο; Γιατί είναι σωστό να ξοδεύει ο άντρας για σένα, αλλά είναι λάθος να ξοδεύεις εσύ γι'αυτόν;
Μπορεί να μην στηρίζεις την ανεξαρτησία σου σε έναν άντρα, στηρίζεις όμως την αυτοπεποίθηση σου στα λεφτά του. Περίπλοκος κάπως ο μηχανισμός, αλλά θα αποδειχτεί απλός αν καταλάβεις ότι είναι πολύ κακή ιδέα να συνεχίσεις να ζεις έτσι και ότι χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις.
σχόλια