ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τα σαββατα, καμια φορα, οταν δεν ειμαι πολυ καλα σκεφτομαι εναν παλιο μου ερωτα και πως θα ταν αν τελικα ημασταν μαζι. η αληθεια ειναι οτι ειναι αμυνα γιατι δεν θελω ν αντιμετωπισω την ασχημη πραγματικοτητα , εχω αναγκη να πιστεψω οτι ολα θα ταν πιο ευκολα στην αγκαλια του. δεν μου λειπει αυτος, ουτε τον αγαπω, η ιδεα του μου λειπει γιατι ηταν παραμυθενια. δεν μου λειπει να τον εχω καθε μερα, μου λειπει η εκρηξη αδρεναλινης μεσα μου. μου λειπει που ηθελα να τα κάνω ολα σταχτη. μου λειπει που οταν τον κοιταζα στα ματια ολος ο κοσμος επαυε να υπαρχει περα απο εμας τους δυο. με λιγα λογια ξερω οτι μου λειπει το ντοπαρισμα του ερωτα και οχι ο ιδιος που δεν εκτιμω πλεον. αλλα να, κατι τετοιες νυχτες σαββατου, σαν εκεινες που παλια τον περιμενα σε ημιτρελη κατασταση, τον σκεφτομαι και αναρωτιεμαι τι θα γινοταν αν. δεν εχει νοημα να βυζαινω τις αναμνησεις.καποια μερα ισως παψω να κρεμομαι απο ανεδαφικους ερωτες η κατακερματισμενες αγαπες.αποψε η νοσταλγια για οσα δεν εχω ζησει απο δικη μου χαζομαρα.απο δικη τους αδιαφορια.αποψε αυτα με πνιγουν.με πνιγει η πολη ολη.με πνιγει η ζωη μου ολη. θα θελα να μουν ανεμος για να πηγαινω παντου και να μη νιωθω τιποτα. αποψε αυτα.αυριο θα ειμαι μια χαρα, ελπιζω.