ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 ετών και μέχρι τη στιγμή που σας γράφω αυτές τις γραμμές ποτέ δεν έχω συνάψει ερωτικές σχέσεις με το άλλο φύλο. Ικανοποιώ τις σεξουαλικές μου ανάγκες αλλά ποτέ στα πλαίσια σχέσης. Αυτό οφείλεται στο ότι είμαι άσχημος, κοντός και δεν είμαι ευέλικτος στις κοινωνικές σχέσεις που συνάπτω με τους ανθρώπους. Έχω μια σεβαστή δουλειά και μια αυτονομία με χρησιμεύουν αποκλειστικά στην επιβίωσή μου. Με τον καιρό η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί, δηλαδή ξέρω τελεσίδικα ότι θα είμαι μια ζωή μόνος μου. Το θέμα είναι ότι μέχρι εχθές νόμιζα ότι τα χαρακτηριστικά που αναφέρω έχουν ενσωματωθεί ομαλά στην προσωπικότητά μου και δεν επηρεάζουν την συμπεριφορά μου και τα συναισθήματά μου. Εχθές όμως έτυχε στην παρέα μου να έρθει η γυναίκα ενός φίλου μου. Και η συζήτηση αναπόφευκτα στράφηκε προς τις ερωτικές σχέσεις. Υπεραναλύσεις των υπεραναλύσεων. Για τις οποίες για εμένα δεν υπάρχει νόημα να συζητάμε εξαιτιίας της χαοτικής (μη προβλέψιμης) φύσης των σχέσεων. Βέβαια δεν εξέφρασα τη συγκεκριμένη γνώμη αλλά, χωρίς η συζήτησή να στραφεί στις εμπειριές του καθενός, ένοιωσα, από το βλέμμα της γυναίκας της παρέας, ότι είχε καταλάβει από μόνη της οτί ποτέ δεν έχω κάνει σχέση. Με κοίταζε σαν εξωγήινο συμπονετικά και καταλάβαινε ότι προσπαθούσα να κρύψω το ανωτέρω γεγονός. Γυρνώντας πρωινές ώρες στο σπίτι μου ένοιωσα σαν ένα σκουπίδι που με λυπούνται και κυρίως γιατί τελικά κατάλαβα ότι το γεγονός που δεν είχα ποτέ κάνει σχέση δεν με επιτρέπει να έχω μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, που μπορεί να είναι υπερήφανη για τα καλά της και για τα κακά της και το κυριότερο, η δύναμή της να μην επηρεάζεται από τα μηνύματα που στέλνουν οι άλλοι.Ένοιωσα βαθύτατα πληγωμένος στο εγώ μου επειδή κατάλαβα ότι η ψυχολογία μου επηρεάζεται από τους άλλους.Θέτω τον προβληματισμό στο πως θα καταφέρω να είμαι ένας σταθερός άνθρωπος χωρίς ψυχολογικές μεταπτώσεις. Δηλαδή να αποδεχτώ για πάντα πως θα μείνω μόνος και αυτό να μην με επηρεάζει στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μου. Δηλαδή πως θα μπορέσω να προσαρμόσω τον τρόπο συμπεριφοράς μου ούτως ώστε η μοναξιά μου να είναι σαν ανύπαρκτη όταν αλληλεπιδρώ με τους άλλους;