ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα βάζουμε τους εαυτούς μας σε κουτιά.Βάζουμε το σώμα μας σε τσιμεντένια κουτιά που τα στοιβάζουμε το ένα πάνω στο άλλο να φτάσουμε τον ουρανό. Περιορίζουμε τους εαυτούς μας για να αποφύγουμε τον καιρό, να αποφύγουμε τους άλλους, να αποφύγουμε τη ζωή και ίσως για να αποφύγουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Μετά βάζουμε την ψυχή μας σε κουτιά. Αυτά τα κουτιά δεν είναι φτιαγμένα από τσιμέντο όμως, οι τοίχοι τους είναι φτιαγμένοι από σκληρότερα υλικά που ραγίζουν πιο δύσκολα. Είναι φτιαγμένοι από συμβιβασμούς και παλιές ήττες, εφιαλτικές αναμνήσεις και αναπάντητα "αν". Επιπλέον, αντίθετα με τους τοίχους από τσιμέντο, με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πιο δυνατοί, σχεδόν αδύνατο σπάσουν.Οι ψυχές μας ζουν εκεί, αδρανείς και νυσταγμένες, εξαντλημένες και αξιολύπητες.Γιατί κάπου στη διαδρομή μας έμαθαν ότι η απομόνωση είναι άνεση, η απομόνωση είναι ασφαλής. Οι κανόνες ήταν απλοί: κάνε ό,τι κάνουν οι άλλοι, ό,τι γίνεται για χρόνια τώρα. Η συνταγή δουλεύει, μην την αλλάξεις. Πήγαινε με το ρεύμα. Κλείσε το στόμα σου. Μη σκέφτεσαι. Μην αισθάνεσαι. Μην αναπνέεις.Ασφάλεια και άνεση με κόστος την ελευθερία. Δεν φαίνεται δίκαιο τώρα.