Η εμπιστοσύνη αποτελεί κατά τη γνώμη μου θεμέλιο μιας σχέσης. Αν αυτό δεν υπάρχει ως βάση, πώς προχωράει κανεις; Μόνη σου λες πως αυτό που ζούσες σε οδήγησε στην κατάθλιψη. Αξίζεις αυτό το πράγμα; Δώσε λίγη αγάπη στον εαυτό σου. Συμφωνώ με όσους πρότειναν να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό (ψυχολόγο ή πνευματικο, αν πιστεύεις). Να σταθείς στα πόδια σου κ να μη φοβάσαι τη μοναξιά, αν είναι γόνιμη. Προσπάθησε να γίνεις ο άνθρωπος που θα ελκυσεις κάτι καλύτερο. :)
9.12.2017 | 19:04
Μολις χωρισα
Ειμαι 50ετων εκεινος 60 ειχαμε σχεση 7 χρονια .Μεγαλος ερωτας,Εγω ιδιαιτερα ανεξαρτητη ,χωρισμενη με ενα γιο 29 .Πριν λιγο βγηκα στη συνταξη.Απο πολυ νωρις σοβαρεψε η σχεση μας με καποια συγκατοικηση.Περασα ομορφες στιγμες,ομως οι ασχημες ηταν περισσοτετες.Τσακωμοι και φαδαρια για το τιποτα .Ο Δημητρης ιδιαιτερα ζηλιαρης.Δεν μπορεσα να το διαχειριστω ολο αυτο με αποτελεσμα να παθω καταθλιψη.Ημουνα μαζι του τελικα απο φοβο και ανασφαλεια μοναξιας.Κλειστηκα στον εαυτο μου χωρις φιλους και γνωστους.Ζουσα σε ενα κλιμα τρελο.Απο τη μια να φευγω για να σωθω και να ξαναγυριζω με το πρωτο του παρακαλι.Ομως παρολα αυταβδιαπιστωσα μια αποπειρα απιστιας απο την πλευρα του και ολο αυτο με τσακισε.Δεν τον εμπιστευομαι πλεον.Ομως περασε πολυς καιρος μεχρι να καταλαβω οτι ειναι χειριστικος,πονηρος,κομπλεξικος και τελος τοξικος.Εφυγα για να γλυτωσω και τωρα κλαιω σαν τρελη .Λογω εγωισμου και φοβου αποροψης δεν του τηλεφωνω,ομως αν με παρει θα τρεξω με χιλια.Την απαντηση την υποψιαζομαι.Ομως δεν μπορω να τον φαντασθω στην αγκαλια αλλης.Οσον αφορα για τα προσοντα μας επαγγελματικα,εμφανισης,μυαλου ,εικονας μορφωσης κοινωνικης καταξιωσης εγω 10 εκεινος μετα βιας 5.Πως να αντιμετωπισω ολο αυτο το χαλι μου ,και που σας το αναφερω ντρεπομαι!!!Ευχαριστω. Κατερινα
3
