Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο τίτλος για την ανάρτηση δεν έρχεται με τη μία στο μυαλό μου με το που ξεκινάω να τη γράφω. Νέβερ μάιντ. Θα μπω στο ψητό γιατί δεν έχω όρεξη ούτε για πρόλογο.
Δίνω για δεύτερη φορά Πανελλήνιες. Και έφτασε και φέτος η στιγμή που νιώθω ένα βάρος να με πλακώνει. Η κατάσταση είναι ακόμα ελεγχόμενη, δεν νιώθω σε καμία περίπτωση όπως πέρυσι και ελπίζω να μη φτάσω σε αυτό το σημείο. Είμαι αγχώδης. Αγχώδης που τα κρατά όλα μέσα του. Και αυτό με κρατάει συχνά πίσω. Σε πολλά θέματα. Τον τελευταίο καιρό έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Νιώθω ότι είμαι σε ένα τέλμα, στο οποίο έχω ξαναβρεθεί. Και αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ξαναζήσω ό,τι έζησα πέρυσι, η πραγματικότητα όμως δείχνει να με διαψεύδει.
Όταν ξεκινούσα να δίνω Πανελλήνιες, ένιωθα γεμάτος όρεξη να διαβάσω, να ξαναπροσπαθήσω. Να ξαναπροσπαθήσω να μπω στην πολυπόθητη Νομική. Το άσχημο είναι ότι, ενώ ένιωθα ότι έχω κατασταλάξει, τώρα αρχίζω πάλι να αμφιβάλλω. Πέρασα Κοινωνιολογία στο Ρέθυμνο και τότε βρέθηκα μπροστά στο δίλημμα. Να πάω να παρακολουθήσω ή να ξαναδώσω για να μπω εκεί που ήθελα εδώ και χρόνια, στη Νομική. Το καλό ήταν ότι οι γονείς και όλοι όσοι με ήξεραν με άφησαν να αποφασίσω ελεύθερα. Οπότε για αυτό δεν μπορώ να παραπονεθώ.
Εδώ και ένα μήνα νιώθω κουρασμένος, ότι βαριέμαι ή χίλια δυο άλλα "αρνητικά". Είναι μια γνώριμη φάση, την πέρασα και πέρυσι. Το θέμα είναι ότι τη δεύτερη φορά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Για αυτό που μόλις υποστήριξα δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Ώρες ώρες μου φαίνεται αδιανόητο ότι στο μυαλό πολλών εγώ δεν δικαιούμαι να κάνω λάθος. Δεν δικαιούμαι να μη διαβάσω, δεν δικαιούμαι να μη γράψω καλά στα Λατινικά, δεν μπορώ να μην πετύχω. Και δεν μπορώ γιατί πάντα ήμουν καλός μαθητής με αριστεία κλπ. Οπότε όπως καταλαβαίνεις, είναι πολύ λογικό να είναι όλα υπέρ μου σε αυτή την προσπάθεια.
Η πιο δύσκολη στιγμή για άτομα με το δικό μου χαρακτήρα ή γενικά για κάποιον, είναι να αντιλαμβάνεται ότι κάνει λάθος. Δεν είμαι σταρχιδιστής και για αυτό το λόγο αυτό με ενοχλεί αρκετά. Όταν δε διαβάζω έχω τύψεις, όταν βγαίνω έξω και περνούν πολλές ώρες νιώθω τύψεις και αυτό στην ηλικία μου είναι ενοχλητικό. Περνάω βέβαια φάσεις. Άλλες φορές περιορίζομαι σε σημείο που αισθάνομαι ικανοποιημένος, καθώς θεωρώ ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Άλλες φορές δεν μπορώ ούτε να κάτσω στο γραφείο μου για μισή ώρα χωρίς να σηκωθώ να πάω μέχρι το ψυγείο. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι, είναι πολλά από τα παιδιά που ξαναδίνουν.
Δεν είναι όμως παρήγορο αυτό. Δεν μπορώ να συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από αυτό που πρέπει. Δεν νιώθω καλά με αυτό. Γιατί δεν κάνω κάτι να το αλλάξω; Δεν ξέρω. Ίσως δεν είμαι αποφασισμένος. Πραγματικά δεν ξέρω. (Αμφιβάλλω για το αν πρέπει να δημοσιεύσω αυτή την αναρτηση, αλλά συνεχίζω να γράφω.) Οι μήνες θα περάσουν, θα δώσω και μετά όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Τώρα όμως, αυτό είναι που ζω και αυτό με απασχολεί. Γράφω για να ξεθυμάνω. Όσες φορές και να τα πω σε κάποιον φίλο, πάλι τα ίδια θα σκέφτομαι. Είναι μια συζήτηση που δεν τελειώνει αν δεν την τελειώσεις.
Ελπίζω να την τελειώσω σύντομα.
