ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στην διαδικασία να το μοιραστώ εδώ.. Δεν ξερω άν θα με καταλάβει κανείς.. Το πως νιώθω. Όταν τ άκουγα έλεγα έλα μωρέ.. τίποτα δεν είναι, το μυαλό σου το φέρνει.. Πριν μου πείτε ότι θές ψυχολόγο να σας πω οτι πήγα και ακόμα πηγαίνω.. Και να που είμαι μέσα στο κλαμπάκι (όσοι είναι απο Θεσσαλονίκη ξέρουν) ξαφνικά νιώθω να ασφυκτιώ, τα πόδια μου δεν με κρατάνε, ιδρώνω, ζαλίζομαι... Λέω στο αγόρι μου πάμε να φύγουμε ενώ μόλις είχαμε πάρει τα ποτά μας... Βγαίνουμε έξω, κάθομαι κάτω με λίγο νερό συνέρχομαι, το ξεχνάω, λέω θα μου πέσε η πίεση, πάω στα jumbo μπαίνω μέσα στους διαδρόμους και μου έρχεται η σκέψη πως θα βγώ απο εκει, πως θα φτάσω στην έξοδο, πνίγομαι, μου φαίνεται λαβύρινθος εκει μέσα, απο έκεινες τις μέρες κατάλαβα οτι κάτι έχω, κάτι δεν πάει καλά, αποφεύγω τα μέρη με κόσμο, για ποτό απο έκεινη την μέρα δε ξανα βγήκα, βρίσκομαι σε καφετέριες με πολύ κόσμο και αγχώνομαι πως θα φύγω απο εκεί, νιώθω καλά μόνο στην περιοχή μου που ξέρω οτι θα φτάσω γρήγορα σπίτι μου, νιώθω οτι πιέζομαι.. Φοβάμαι να βγώ.. Φοβάμαι να διασκεδάσω.. Και ήρθε η φράση που με συγκλόνισε απο τον σύντροφό μου ¨Πως θα βγεις εσύ τα Χριστούγεννα, την πρωτοχρονιά;¨ δεν το είχα καν σκεφτεί.. τι θα κάνω; πανικοβλήθηκα... αν κάθε μέρα έχει έξω κόσμο εκείνες τις μέρες ειναι χειρότερα.. Την επόμενη μέρα πήγα σε ψυχολόγο και νιώθω οτι με άγχωσε πιο πολύ, μου είπε οτι έχω ένα τερας μέσα μου κ ότι με τρώει, ζήτησε μια συνεδρία την εβδομάδα (που σημαίνει 30 ευρώ απο μια άνεργη), και ξαφνικά αγχώθηκα πιο πολύ, δε ξέρω τι θα κάνω τις γιορτές γιατί έτσι που κάθομαι μέσα τραβάω και τον σύντροφό μου και νιώθω χειρότερα, απλά ήθελα να πω στα άτομα που ίσως τυχαίνει να έχετε κάτι παρόμοιο, δεν είστε μόνοι, ειμαι και γω...