ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πολύ μόνη μου ενώ είμαι σε σχέση και ιδίως τώρα με τις γιορτές έχει γίνει πολύ έντονο. Ξέρω ότι το αγόρι μου με αγαπάει και ότι θέλει να είμαστε μαζί αλλά κάτι κάπου πήγε πολύ στραβά και τώρα είμαστε έτσι... Η σχέση μας είναι κυρίως εξ αποστάσεως γιατί αυτός σπούδαζει μακριά από την πόλη μας. Όταν λοιπόν είναι εδώ, μου αφιερώνει ελάχιστο χρόνο και αυτό από μόνο του με κάνει να νιώθω αδικία. Όταν είμαι μακριά με πνίγει στα τηλέφωνα και μου ζητάει συνέχεια να μιλήσουμε, κάθε μα κάθε βράδυ και τώρα που είναι εδώ δεν το πολύ εκμεταλλεύεται. Δεν είμαι από τις κοπέλες που θέλουν τον άλλον κολλημένο πάνω τους 24 ώρες το 24 ωρο, αλλά θέλω καποια απλά και βασικά πράγματα . Οπως μια βόλτα στην πόλη, έναν καφέ ή κάτι... Το αγόρι μου κοιμάται ως το μεσημέρι και έπειτα βγαίνει αργά το βράδυ με τους φίλους του, πρόγραμμα που για πάρα πολλούς λόγους μου είναι αδυνατον να ακολουθήσω. Σπουδαζει μουσική επομένως δικαιολογώ τις συνήθειες του αλλά θα ήθελα που και που να ξεβολευεται για μας. Το γεγονός ότι από το καλοκαίρι δεν μου αφιερωνε χρόνο ( και παραδέχτηκε ότι ήταν λάθος) μου έβγαλε πολύ γκρίνια και ανασφάλεια η οποία ως τώρα γινόταν όλο και πιο έντονη ,μεχρι που απλά μου ήρθε η θεία φώτιση και σταμάτησα. Τώρα μάλλον τον τρόμαξα και ότιδηποτε πάω να πω θεωρείται γκρίνια. Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω και να πω το τι νιώθω αλλά δεν έχει όρεξη λέει για τέτοιες κουβέντες. Και η αλήθεια, δεν είναι ότι απλά θέλω περισσότερο χρόνο μαζί του. Η αλήθεια είναι ότι θέλω κατά κάποιον τρόπο συντροφικότητα να με αφήνει ο άλλος να είμαι μέρος της ζωης του. Είναι γελοίο και για κλάματα αλλά πιο κοντά του νιώθω όταν λείπει. Απαίσια διαπίστωση... Είναι κάπως τα χωράφια σου ,τα χώραφια μου, ζωή μου, ζωή σου. Να σας δω ένα παράδειγμα. Σήμερα παίζει σε ενα λάιβ και δεν ήθελε με τίποτα να πάω. Δεν είναι ότι θέλει να γκομενισει όπως μπορεί να υποθέσει κανείς κόβω το χέρι μου για αυτό, αλλά απλά δεν με θέλει εκεί. Κάτι παλιές συμμαθήτριες εν τω μεταξύ , μου είπαν αν θα πάω και αν θέλω να πάμε μαζί και ένιωσα απερίγραπτα άσχημα που έπρεπε να τους εξηγήσω ότι δεν θέλει το αγόρι μου να πάω. Για την ακρίβεια αισθάνθηκα ντροπή. Κανει γλυκά πράγματα και είναι πάντα πολύ καλός μαζι μου αλλά κάτι λείπει. Είμαι πάρα πολυ καλή για να με βλέπει απλά σαν μια υποχρέωση, του στυλ πρέπει να δω την κοπέλα μου γιατί αλλιώς θα γκρινιάζει. Θέλω να πω ( όχι με ψωνιστικο τόνο) ότι είμαι όμορφος άνθρωπος με πολλά να δώσω και πολλά που θα μπορούσε κάποιος να εκτιμήσει. Είναι και θέμα υγιούς εγωισμού από ένα σημείο και έπειτα να με ενοχλεί το πώς με βλέπει. Τον αγαπάω και τον νοιάζομαι, αναγνωρίζω ότι έχω κάνει λάθος και κατανοώ ότι ίσως αυτό έχει να δώσει η ότι αυτό θέλει σαν σχέση αυτήν την περίοδο, αλλά ξενερώνω και απομακρύνομαι σιγά σιγά. Θέλω να νιώσω πάλι έρωτα. Ότι το άτομο που έχω απέναντι μου είναι ενθουσιασμένο για μένα, να νιώσω πάλι αυτό το όμορφο δέσιμο ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Όταν τον αγκαλιάζω δεν νιώθω την ίδια ζεστασιά με τότε, νιώθω ότι είναι αλλού. Δεν νιώθω καν σε σχέση. Δεν μπορώ να καταλάβω μερικές φορές γιατί μένω. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είναι μια φάση και θα περάσει αλλα αμφιβάλλω. Ίσως φταίει ότι εχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές μαζί του, ίσως το ότι πρόλαβα να τον αγαπήσω , ίσως οι προσδοκίες μου για μας, ίσως το πώς είναι ο πρώτος μου...Δεν ξέρω. Όταν είμαστε μαζί και είμαστε πραγματικά μαζί αισθάνομαι υπέροχα .Δηλαδή τον θέλω. Το θέμα είναι ότι δεν τον έχω καθόλου συχνά. Αυτός νιώθει μια χαρά και είναι χαρούμενος η έστω κανει ότι είναι. Μερικές φορές νιώθω χαζή γιατί βλέπω ότι έχω πέραση και ότι αυτήν την περίοδο θα μπορούσα να γνωρίσω πολλά αγόρια αλλά κάθομαι με αυτόν να νιώθω κενή. Τελοσπαντων νιώθω πολύ μόνη μου όχι γενικά, αλλά όσο έχει να κάνει με την σχέση μου και σήμερα με το περιστατικό που ανέφερα ,νιώθω χαλια. Ντροπή...