ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μπορεί να είμαι πια?! Σε μόνιμη βάση γύρω μου ακούω γκρίνια και παράπονα. Και δεν εννοώ παράπονα για ουσιώδη πράγματα πχ. δεν έχω λεφτά να πάρω φαγητό, έχασα έναν αγαπημένο άνθρωπο. Εννοώ γκρίνια και παράπονα για βλακείες του τύπου έκλεισα ραντεβού για τα νύχια και μου άλλαξαν την ώρα και δώσε γκρίνια, πρέπει να πάμε και στα πεθερικά μου και βαριέμαι και δώσε γκρίνια. Χαζομάρες δηλαδή, γκρίνια και παράπονα για πράγματα που λύνονται εύκολα.Και κάπου εκεί είμαι κι εγώ μέσα στην τρέλη χαρά να αισθάνομαι τυχερή που κάνω μια δουλειά που μου αρέσει και μπορεί να με συντηρεί (με σχετική στενότητα, αλλά τα καταφέρνω), έχω έναν σύντροφο που μένουμε μαζί και κάθε μέρα με κάνει ευτυχισμένη, έχω φίλους που μας δένει βαθιά φιλία και γονείς που με λατρεύουν και τους λατρεύω. Και πάνω από όλα είμαστε όλοι καλά στην υγεία μας. Ναι, οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά προσπαθούμε, παλεύουμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.Γνωρίζω ότι είμαι τυχερή και θεωρώ ότι θα ήμουν αχάριστη αν άφηνα τη διάθεσή μου να χαλάσει ή γκρίνιαζα για μικροπράγματα. Προχθές μου σκίστηκε η σακούλα με τα πορτοκάλια και τα κυνηγούσα στο πάρκιν του super market (ήταν και κατηγορικά εκεί!). Ήμουν κουρασμένη από τη δουλειά, είχα να μαγειρέψω και έκανε κρύο, όμως σιγά το πράγμα! Τα κυνηγούσα και γελούσα!Πριν λίγες βδομάδες έφευγα από τη δουλειά και με είχαν κλείσει εκεί που είχα παρκάρει (ούτε 10 πόντους μπρος πίσω δεν είχα και δεν έχω και υδραυλικό τιμόνι). Μπήκα στο αυτοκίνητο, δεν κόρναρα και προσπαθούσα να βγω. Μετά από περίπου 20 λεπτά προσπάθειας εμφανίστηκε ένας από αυτούς που με είχαν κλείσει και μου λέει "Κάτσε να βγω μη με γρατζουνίσεις, σε βλέπω τόση ώρα δεν τα καταφέρνεις". Γιατί να τσαντιστώ με την αγένεια και τον παραλογισμό κάποιου? Η ηλιθιότητα έχει δύσκολη γιατρειά. Του είπα ευχαριστώ, με κοίταξε σαν εξωγήινη κι έφυγα να πάω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ.Ακόμη κι αυτές τις γιορτινές μέρες που όσο να 'ναι αναπτερώνεται το ηθικό και η διάθεση, πολλοί γκρινιάζουν ανελέητα. Χθες το απόγευμα πήγα να πάρω δώρο στον σύντροφό μου για την πρωτοχρονιά στα Public. Ήξερα ότι θα γίνεται χαμός λόγω ημερών, έτσι γίνεται πάντα. Περίμενα στην ουρά να πληρώσω και στην ουρά για τύλιγμα πάνω από 1 ώρα. Γύρω μου αρκετοί ξεφυσούσαν, παραπονιόντουσαν ότι είναι απαράδεκτο να περιμένουν τόση ώρα και κάποιοι ήταν αγενείς ακόμη και στους υπαλλήλους. Το αστείο είναι ότι αυτοί είχαν τα παιδιά τους μαζί ή φίλους, είχαν μια παρέα τέλος πάντων. Εγώ ήμουν μόνη μου σαν τον κούκο. Είχα κάτι πιτσιρικάδες μπροστά μου που συζητούσαν για κάποιο παιχνίδι και μπήκα στην κουβέντα να έχω και παρέα. Πέρασε ευχάριστα η ώρα, τόσο απλά! Έφτασα στο ταμείο, χαμογέλασα, ευχήθηκα και η κοπέλα ήταν ευγενέστατη. Το ίδιο και τα κορίτσια στο τύλιγμα. Αν δεν χαμογελάσεις σε κάποιον, πώς περιμένεις να σου χαμογελάσει αυτός? Επειδή είναι υπάλληλος που σε εξυπηρετεί πρέπει να έχει κολλημένο το χαμόγελο? Έφυγα και κόλλησα στην κίνηση. Έβρεχε και μου χάλασε ο υαλοκαθαριστήρας. Και? Τέλος πάντων, αυτή η εξομολόγηση βγήκε μεγαλύτερη από όσο περίμενα. Αυτό που ήθελα τελικά να πω είναι να εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Να αφήσουμε μικρότητες στην άκρη. Να παλεύουμε, να μην το βάζουμε κάτω. Υπάρχουν σοβαρά ζητήματα που χρήζουν της προσοχής μας και είναι χαζό να ασχολούμαστε με μικρές κακοτοπιές που λύνονται εύκολα και να αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα. Και να είμαστε καλά. Αυτές είναι οι ευχές μου για φέτος.