Μήνες τώρα, με το μπλα – μπλα – μπλα περί ψηφιακής μετάβασης και κρυστάλλινης εικόνας και ήχου, μπορεί και να είχες πειστεί.
Ότι θα έρθει μέρα που θ’ ανοίξεις την τηλεόραση και η τεχνολογία θα έχει πάρει στο κυνήγι όλο εκείνο το ανθυποπεριεχόμενο που στοίχειωνε πρωινά, μεσημέρια και βράδια.
Μα, θες η ώρα η κακή και η συγκυρία η μαύρη, το άλμα προς την ψηφιακή εποχή σε μπέρδεψε χειρότερα και προσγειώθηκες κάπου αλλού, κάπου περίεργα, όχι αναγκαστικώς κακά.
Δεν είναι που πλήρωσες γι’ αυτό το «διαστημικό» κουτί που μιλάει και μεταφράζει την εξωγήινη γλώσσα MPEG4.
Δεν είναι που αργεί να πάρει μπρος και το ζάπινγκ πλέον είναι μία slow motion διαδικασία.
Δεν είναι καν που δεν υπάρχει πρόγραμμα (με τί λεφτά, ρε παιδί μου;).
Είναι που έφτασε στιγμή που άρχισες να πιστεύεις ότι είσαι άσχετος. Ή πολύ γκαντέμης. Δεν μπορούσες να εξηγήσεις – στην αρχή, γιατί τώρα μπορεί και να γουστάρεις – πώς γίνεται να πέφτεις πάντα πάνω σε telemarketing.
Όποια ώρα κι αν έπιανες το 2ο από τα 3, μπορεί και 4 μαραφέτια στο σαλόνι (ένα για την TV, ένα για τον αποκωδικοποιητή, ένα για το DVD και ένα για το air-condition, άσχετο, αλλά άνθρωπος είσαι και μπερδεύεσαι), το σκάφανδρο της ψηφιακής εποχής προσγειωνόταν ή στην χώρα του σουτιέν που αγνοεί τη βαρύτητα ή στη χώρα της πολυθρόνας που πετάει (!)
ή στην παραδιπλανή χώρα που κατοικείται από έξυπνους πατατοκόφτες και πολυμιξεράκια που και αλουμίνιο αλέθουν, πανίσχυρους λουκανικοποιητές (!!!) που όμως είναι πολύ φιλικοί με τα δικά σου τα δάχτυλα, ειδικώς.
Το telemarketing εδώ δεν είναι μια εμπορική διαδικασία που θέλει να σου πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Είναι ένα παράλληλο σπλαχνικό σύμπαν που ξέρει πόσο κουρασμένος είσαι. Και απογοητευμένος. Και μπουχτισμένος. Και ξέρει τι να κάνει γι’ αυτό.
Στο έδαφος αυτής της παράλληλης πραγματικότητας προσγειώνεσαι από περιέργεια ή από «κόλλημα» και περπατώντας πάνω του βουλιάζεις με τον τρόπο που βουλιάζουν τα βήματα σου στα ευχάριστα όνειρα που δεν θες να τελειώσουν. Το βάρος σου εξαφανίζεται, είσαι στη Βαλχάλα που θα λύσει όλα σου τα προβλήματα, κυρίως αυτό της αϋπνίας.
Ό,τι θες να κόψεις, να προσθέσεις, να αλλάξεις, να βελτιώσεις, να εξαφανίσεις, είναι εδώ. Μην πας αλλού. Είσαι κοντός-/ή; Το παράλληλο σύμπαν της τηλεπώλησης μπορεί να σε ψηλώσει με ειδικούς πάτους και πατάκια, σόλες και τακουνάκια, λιλιπούτεια σκαμπό και τραπεζάκια που χώραν’ μεσ’ το παπούτσι σου. Έχεις σπυράκια, ρυτίδες, «πιασιματάκια», παχουλάκια; Υπάρχουν διακριτικές κρέμες, διακριτικά κορσεδάκια, διακριτικά κολανάκια και διακριτικά τσαγάκια (που μοιάζουν με... καφεδάκια) και τα οποία θεαματικά και καθόλου διακριτικά εξαφανίζουν τα προβληματάκια.
Το σύμπαν του telemarketing είναι κάτι σαν το Las Vegas στο πιο cozy του. Δεν κοιμάται ποτέ. Και δεν είναι μόνο τα προϊόντα του θαυματουργά και προσιτά. Είναι και οι άνθρωποι του, όχι της διπλανής πόρτας, απλώς, αλλά της δικής σου.
Είναι ο παππούς που ντάλα καύσωνα μιρμιρίζει για την ξυλόσομπα που μόνο τώρα θα κάνει 69 ευρώ, γιατί μετά θα τελειώσει το στοκ της αποθήκης, είναι κι εκείνη η κοπελιά με το μαύρο μπουστάκι και την αλογοουρά που θέλει το καλό όλων «θα με θυμηθείτε, θα τη χρειαστείτε και θα μετανιώσετε, αν δεν την παραγγείλετε τώρα». Την ξυλόσομπα.
Είναι η τραγουδιάρα μακρινή εξαδέλφη που το σόι έχει αποκληρώσει, αλλά σ’ αυτό το καλόβολο σύμπαν βρήκε τη θέση της και την αποστολή της, δηλαδή να σου εξηγεί ακούραστα και πάντα χαρωπά, ώρες ατέλειωτες, πώς θα σε αδυνατίσει με 8 καφεδάκια την ημέρα μόοοονο και δώρο ένα πακέτο με επιπλέον προϊόν συν ένα ρολόι χειρός που κάνει και για τον τοίχο.
Κι είναι κι ένας κύριος που στο mute και από μακριά μοιάζει με τον Kevin Spacey, να δοκιμάζει τις άδολες χαρές μιας εργονομικής πολυθρόνας με δυνατότητες απογείωσης, αλλά έτσι και δυναμώσεις τον ήχο μπορεί και να διπλωθείς στα δύο από τα γέλια μ’ εκείνο το γλυκούλι «θου – θου – θου», «δοκιμάθτε τη και δε θα χάθετε, είναι θούπερ θαθ λέω!».
Δεν πειράζει που δεν έχει πρόγραμμα. Δεν πειράζει που δεν ΘΑ έχει πρόγραμμα η τηλεόραση φέτος. Ίσως και του χρόνου. Μπορεί και του παραχρόνου.
Θα έχει πάντα telemarketing να ξετεντώνει τα νευρά με σούπερ προσφορές μηχανημάτων γυμναστικής που κρεμιούνται απ’ το ταβάνι, χωράνε κάτω απ’ το κρεβάτι, μέσα στην τσέπη σου, παφ, είναι μαγικά, εξαφανίζονται (αφού δεν τα χρησιμοποιείς ποτέ και μετά από μία βδομάδα χρησιμεύουν όντως εξαιρετικά ως ντιζαϊνάτοι αποθηκευτικοί χώροι τύπου κρεμάστρα).
Θα έχει πάντα έξυπνες σαγιονάρες μπάνιου που ξέρουν ποιό δάχτυλο σου πονάει – ναι, αυτό με το καλάκι – και κάνουν μασάζ την ώρα του ντους μόνο εκεί, θα έχει συσκευές που διώχνουν τον σωματικό πόνο μάκρια και σ’ αγαπούν περισσότερο απ’ τον σύζυγο και μετά σε στέλνουν για ύπνο σε κρεβάτια με κιτσάτα σεντόνια («29 ευρώ το σετ, πανωσέντονο, κατωσέντονο, δώρο τα μαξιλάρια και το κουβερλί, καλέστε με τώρα, αχού τι ωραία που είναι!»).
Και όσο εσύ κοιμάσαι, ήσυχος και ευτυχισμένος ότι όλος ο κόσμος είναι καλός σαν κι εσένα, το μαξιλάρι σου γίνεται ο δέκτης ενός τεράστιου πομπού αυτού του υπέροχου σύμπαντος και κάτω από το στρώμα σου αναβοσβήνουν δισεκατομμύρια φωτάκια από τηλεφωνικές γραμμές που ξέρουν ότι «εδώ είναι ο πατατοκόφτης ο καλός που βεντουζάρει στον πάγκο της κουζίνας, μόνο 19 ευρώ» κι εσύ ακόμη σκοτίζεσαι για το πρόγραμμα της τηλεόρασης; Πφφφ!.
σχόλια