ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτη φορά που θέλω να μιλήσω για αυτά που με βασανίζουν καιρό τωρα.Από μικρή που ήμουν σχεδόν τίποτα δεν έχει έρθει εύκολα για εμένα και την οικογένειά μου. Δεν κλαιγομαι απλά έτσι είναι. Πάντα πίστευα πως φταιω εγώ και πως πρέπει να αλλάξω. Έχω μια αδερφή που με περνάει 8 χρόνια . Την αγαπάω αλλά μερικές φορές θυμάμαι τι έχω χάσει εξαιτίας της . Πάντα η προσοχή ήταν πάνω της και όχι άδικα αφού αρρώσταινε συχνά . Μπήκε στην εντατική όταν ήταν 15 και έμεινε εκεί περίπου ένα χρόνο . Οι γιατροί έλεγαν πως θα πεθάνει και οι γονείς μου την έβλεπαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να την βοηθήσουν. Προσεύχονταν και πίστευαν σε εκείνη. Από την άλλη εγώ ήμουν μόλις 7 και εμένα σε φίλους γνωστούς και συγγενείς για ένα χρόνο μιλώντας στους γονείς μου ελάχιστες φορές . Γυρνώντας σπίτι μαζί με την αδερφή μου όλα ήταν αλλιώς. Εκείνη και οι γονείς μου αγνώριστοι,ξένοι. Δεν υπήρχα για αυτούς απλά με πηγαινοεφερναν στο σχολείο και έτρωγα καμιά φορά μαζί τους . Ευτυχώς η δουλειά τους ήταν στο σπίτι και ετσι δεν χανόταν και άλλος χρόνος . Μετά από δύο χρόνια η αδερφή μου αρρώστησε πάλι αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά . Έπαθε κατάθλιψη έχασε όλη της τη χρονιά και έπρεπε να μπει σε κλινική . Η μητέρα μου μαζί της . Ο πατέρας μου να σκοτώνεται στη δουλειά και εγώ μόνη μόλις 9 να κρατάω ένα σπίτι και να συντηρούμε σχεδόν μόνη μου . Πέρασε καιρός και το συνήθισα. Σχεδόν όλοι ξεχνάμε ότι υπάρχω αλλά δεν με ένοιαζε . Είχα συνηθίσει. Προσπαθούσα πολύ στο σχολείο γιατί μόνο έτσι αποσπούσα λίγα καλά σχόλια . Μάθαινα γλώσσες και έπαιρνα πάντα πολύ καλούς βαθμούς αλλά ενοιωθες τόσο κενή . Τόσο αβοήθητη. Η αδερφή μου ανάρρωσε αλλά ξανακυλισε . 12 χάπια καθημερινά. Η μάνα μου έτοιμη να τρελαθεί . Ο πατέρας μου στα στάδια κατάθλιψης. Εγω μόνη . Πάντα ξεσπαγαν σε εμένα και ειδικά η μητέρα μου. Μου έλεγε πόσο χάλια ένιωθε που εμένα μόνη μου αλλά ήξερα ότι δεν την απασχολούσε αυτό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τους άκουσα να λένε πως θα ήταν καλύτερα αν δεν είχαν κάνει δύο παιδιά για να μπορούν να καλύπτουν πιο εύκολα τα έξοδα. Ένοιωσα ένα βάρος να με πλακώνει . Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Τους μίσησα εκείνη την ημέρα . Ήμουν πια 13 όταν η αδερφή μου κατάφερε να μπει σε μια σχολή . Η μητέρα μου γυρνάει σπίτι. Εγώ νοιωθω ξένη και τελείως ανεπιθύμητη. Στρέφονται πάνω μου περιμένοντας να είμαι τέλεια . Βλέπουν ότι δεν είμαι και δεν τους αρκεί . Στα 15 μου είχα πάρει ήδη πτυχειο αγγλικών αρμονίας και είχα τελειώσει την πρώτη ανώτερα στο βιολί. Το μόνο που πήρα ήταν ένα μπράβο με ένα νεκρό χαμόγελο στα χείλη τους . Η αδερφή μου πέρναγε ενα μάθημα με βάση και χαίρονταν πραγματικά και το έβλεπα . Αυτό με σκότωναι. Προσπαθούσα συνέχεια και όποτε κουραζομουν εκείνοι μου το θύμιζαν. Στα 17 μου πια η αδερφή μου δεν έχει τελειώσει ακόμα τη σχολή αλλά κοιτάει για μεταπτυχιακό. Οι γονείς μου της στέλνουν λεφτά χωρις να παραπονεθούν. Εγώ από την άλλη δούλευα τα καλοκαίρια για να μπορέσω να πάω στα φροντιστήρια φέτος μιας και δεν έχουν λεφτά . Θυμώνω μαζί τους . Για τα χρόνια που έχασα . Για την υπομονή που έκανα . Έχω φτάσει να μισώ τον εαυτό μου . Όλοι με βλέπουν και θαυμάζουν το ποσό επιτυχημένη είμαι. Ότι έχω ωραίο σώμα είμαι μορφωμένη κλπ κλπ . Εγώ δεν νοιωθω τίποτα από όλα αυτά . Έχω βουλιμία και ντρέπομαι που το λέω αλλά ήταν κάτι που έκανε τους άλλους να με προσέξουν . Όταν έχασα κιλα τότε όλοι με πρόσεξαν . Και συνεχίζω να έχω βουλιμία γιατί είναι κάτι που μου πρόσφερε "αναγνώριση" . Ντρέπομαι για αυτό αλλά ξέρω ότι θα το ξεπεράσω . Ευχαριστώ για τον χρόνο σου . Το εκτιμώ.