Καταρχας συμφωνω με τις προλαλησασες αρα θα σταθω σε αλλα σημεια...Γενικα ο τροπος σκεψης κ κατ'επεκταση γραφης δειχνει μια ωριμοτητα..Επειτα σκεφτομαι οτι ενας ανθρωπος χωρις κοινωνικες δεξιοτητες δεν θα ειχε παρεα..Δεν πιστευω οτι σε εχουν φιλο τους επειδη βολευονται ή σε θεωρουν βλαξ...Ακομα κ ετσι να ειναι ομως η καλοσυνη παντα εκτιμαται..Ισως εσυ να εχεις χαμηλη αυτοπεποιθεση κ γι'αυτο να κανεις καποια ξεσπασματα(που το βρισκω κ υγιες)Επειδη διακρινω μια ενοχικοτητα ,ειμαι σιγουρη οτι μετα θα το διορθωνεις...Παντως για την ηλικια σου,εγω μια χαρα συμπαθεστατο σε βρισκω...Ωστοσο αν εχεις θεματα οσον αφορα στις συναναστροφες σου ή σου δημιουργουν προβληματα με τον εαυτο σου καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο..Να μιλησεις στους γονεις σου,δεν ειναι κακο κ πανω απ'ολα να σε αγαπας! ;-) ;-)
8.1.2018 | 23:39
Θύμα
Είμαι 20 χρονών γαΪδούρι και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι είμαι θύμα.Τι εννοώ.Ακόμα και στις παρέες μου τρώω πολύ δούλεμα-κορόΪδεμα για το οτιδήποτε,είμαι ο "μα@@@ας" της παρέας αυτός που θα του πουν να κάνει αγγαρίες και γενικά το άτομο που δε θα φαίνεται και πολύ στη παρέα,ψιλοαδιάφορος.Το θέμα είναι ότι όταν πχ με δουλεύουν δε μου βγαίνει να πω κάτι εκείνη τη στιγμή είτε θα σκύψω το κεφάλι και θα κάνω πως δε με πείραξε αυτό που άκουσα είτε θα ξεσπάω υπερβολικά στο άτομο που με πρόσβαλλε (φωνές,βρισιές) με αποτέλεσμα να χάνω το δίκιο μου στο τέλος.Όταν μου λένε "κάνε αυτό" δε λέω όχι γιατί μετά έχω τύψεις και νομίζω ότι είμαι εγώ ο "κακός" με αποτέλεσμα να με εκμεταλεύονται κατα κάποιο τρόπο.Όλα αυτά προφανώς πηγάζουν από το γεγονός ότι δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση,ασυναίσθητα υποβαθμίζω τον εαυτό μου και νοιώθω ώρες ώρες ότι δεν έχω καθόλου κοινωνικές δεξιότητες,δηλαδή πως να γνωρίσω κόσμο,να φερθώ σε μια παρέα όπου υπάρχουν αγνωστα άτομα κλπ.Ενώ όμως ξέρω ποιό είναι εν τέλει το πρόβλημά μου δε ξέρω πως να το λύσω.Πως δηλαδή θα αποκτίσω και γω λίγη αυτοπεποίθηση ,πως θα αγαπήσω τον εαυτό μου ώστε να αντιμετωπίζω αυτά τα καθημερινά προβλήματα;Είμαι σε απόγνωση γιατί έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι έτσι όπως είμαι δε πάω πουθενά!Πώς θα πιάσω δουλειά στο μέλλον;Θα με φάνε!!Έχω σκεφτεί ψυχολόγο-ψυχίατρο αλλά δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητος ώστε να πληρώνω τις συνεδρίες.Στους γονείς μου δεν έχω πει κάτι δε θέλω να τους επιβαρύνω με τα δικά μου συν ότι ντρέπομαι να τους πω ότι έχω τέτοια θέματα σε αυτή την ηλικία γιατί θα τους απογοητεύσω...Τι μπορώ να κάνω για να ανατρέψω την κατάσταση;Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο Ευχαριστώ
3
