ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που είμαστε αδύνατες και βιώνουμε κοινωνική κριτική, από άντρες - γυναίκες. Είμαστε "πετσί και κόκκαλο", "σανίδες", "ανορεξικές", "στεγνές", "χωρίς πιασίματα". Και "τι να την κάνεις έτσι τη γυναίκα άμα δεν έχει τίποτα να πιάσεις;" λένε (κάποιοι) άντρες και (κάποιες) γυναίκες. Και "φάε λίγο παιδάκι μου, σαν οδοντογλειφίδα είσαι, πρέπει να πετάξεις λίγο πωπό, λίγο βυζί..." μου λένε (κάποιες) γυναίκες (φιλικά πάντα με καλή προαίρεση). Παιδιά, νισάφι: τρώω. Φοβερό;; Και τρώω και σαβούρες, και γλυκά, και αργά, και ό, τι να 'ναι. Δε θα σας πω ότι τρώω τεράστιες ποσότητες, αλλά ότι τρώω, τρώω, δε στερούμαι τίποτα. Είναι έτσι το σκαρί μου. Δεν παχαίνω, και κατά τη γνώμη μου είμαι τυχερή γι' αυτό το λόγο (και πολλές θα θελαν να ναι στη θέση μου όσο κι αν ακούω ότι εγώ "δεν είμαι σωστή γυναίκα"). Ακόμα και να διπλασιάσω τις ποσότητες που τρώω, βυζί και κώλο δε θα πετάξω, το πολύ καμια κοιλιά, σόρρυ για την απογοήτευση. Δεν αντέχω άλλο, βιώνουμε και οι αδύνατες body shaming και το τονίζω, και από άντρες και από γυναίκες! Ας ασχοληθεί ο καθένας με τον εαυτό του επιτέλους. Πάω να φάω το πεϊνιρλί μου μπας και αποκτήσω λίγα πιασίματα και γυρίσει κανένας απελπισμένος να με κοιτάξει.