ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω με τον πατέρα μου απο τα 16 μου. Είμαι τώρα 19. Η μάνα μου αποφάσισε μια μέρα να φύγει από το σπίτι γιατί ασφυκτιούσε. Ήθελε να βρει τον εαυτό της. Τον πρώτο καιρό στενοχωρέθηκα πολύ. Η λύπη μου όμως κράτησε λίγες μέρες. Το σπίτι έγινε ήρεμο. Κάθε μέρα υπήρχε φαγητό, ρούχα τακτοποιημένο σαλόνι και καθαρά μπάνια και κουζίνα. Ερχόταν (έρχεται ακόμα δηλαδή) δύο φορές την εβδομάδα μια κυρία και καθάριζει προσέχουμε κι εμείς και όλα καλά. Η μανα μου στην κοσμάρα της. Την περασμένη Κυριακή μήνυμα στο κινητό: έχω ανάγκη να μιλήσουμε. Της απαντησα θετικά. Πάμε κάπου για καφέ. Η κουβέντα άρχισε να παίρνει ένταση. Ότι είμαι βλάκας και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σηκώνομαι να φύγω αφού αφήνω στο τραπέζι μετρημένα 3 ευρώ για τον καφέ μου. Μου πιάνει το χέρι με δύναμη. Κάτσε κάτω πρέπει να σου πω να ακούσεις κι εμένα. Ο πατέρας σου είναι ομοφυλόφιλος γι αυτό τον άφησα. Πούστρα ρε παιδάκι μου πως να στο πω; ανακάλυψα ότι μίλαγε με άντρες στο ίντερνετ. Οκ της λέω. Εμένα που με άφησες μόνο στο σπίτι με έναν ανώμαλο; απάντησε μου. Μιλούσαμε χαμηλόφωνα ευτυχώς δεν υπήρχε κόσμος εκείνη την ώρα στην καφετέρεια. Με ξαναείπε βλάκα και σηκώθηκα και έφυγα. Γύρισα στο σπίτι κουρέλι κάθησα στον καναπέ άνοιξα την τηλεόραση και περίμενα να γυρίσει ο πατέρας μου που είχε πάει να δει τον παππού στο νοσοκομείο. Ήθελα να μιλήσουμε. Με πήρε ο ύπνος με ανοιχτή την τηλεόραση. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα χέρι να με σκεπάζει με μια κουβέρτα. Ήταν ο μπαμπάς που είχε γυρίσει. Το αποφάσισα. Δεν θα του πω τίποτα. Θέλω να συνεχιστεί η ηρεμία. Όχι άλλη ένταση.