__________________
1.
Λένα όταν σε καλούν σε ένα τραπέζι δεν πρέπει να σε ρωτήσουν τι τρως,τι δεν τρως,αν έχεις κάποιες αλλεργίες ώστε να ξέρουν τι να φτιάξουν, γιατί εγώ αυτό κάνω όταν θέλω να κάνω το τραπέζι σε κάποιον.
Κι όταν τελικά σε έχουν ρωτήσει και δεν το εφαρμόζουν ειδικά σε περίπτωση σοβαρών αλλεργιών,τότε φταις εσύ που δεν τρως τίποτα σε αυτό το τραπέζι;
Επίσης αν δεν σε ρωτήσουν είναι κακό να ρωτήσεις τι θα σε ταίσουν επειδή έχεις κάποιες αλλεργίες και δεν μπορείς να φας πολλά πολλά;
Οι αλλεργίες μου πολλές και για κάποιους περίεργες.
Έχω πάθει αναφυλακτικό σοκ από ψάρια(σαρδέλες παρακαλώ το πιστεύετε ή όχι),μαλάκια(καλαμάρια και χταπόδια),όλους τους ξηρούς καρπούς(με εξαίρεση τα κάσιους κατά έναν περίεργο λόγο) και βγάζω εξανθήματα με κανέλα, γαρύφαλλο, μοσχοκάρυδο, κύμινο, κάστανα, φράουλες και σοκολάτα γάλακτος.
Ακούγοντας τα παραπάνω,σίγουρα δεν με θεωρεί κανείς την "χαρά ενός τραπεζιού",όμως κανονικά αφού θέλουν να σε καλέσουν κάπου δεν πρέπει να ξέρουν από πριν ότι έχεις κι εσύ τα θεματάκια σου ή και για κάποιους τις θεματάρες σου και μάλιστα ιατρικές θεματάρες;
Που λες όλα τα παραπάνω τα αποφεύγω. Σαρδέλες δοκίμασα βέβαια να ξαναφάω ,όμως την έπαθα άσχημα αφού όταν είχα πάθει το πρώτο μου αναφυλακτικό σοκ ήμουν σε ηλικία που ούτε καν το θυμάμαι, κάποιοι γιατροί έλεγαν πως επειδή τότε ήμουν μικρή ας δοκίμαζα τα περισσότερα από αυτά καθώς ενηλικιωνόμουν αφού ο οργανισμός αλλάζει με τα χρόνια κι όμως οι αλλεργίες με αναφυλακτικά σοκ παρέμειναν δυστυχώς.
Και καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα όπως ίσως θα καταλαβαίνεις δεν είμαι καθόλου η χαρά των κερασμάτων και των αρτοζαχαροπλαστείων. Και αυτό το πράγμα που όλοι στην δουλειά φέρανε τους δικούς τους κουραμπιέδες και τα δικά τους μελομακάρονα κι επιμένουν να δοκιμάσεις και μένεις να τους εξηγείς πως έχεις αλλεργίες στα υλικά που χρησιμοποίησαν και δεν σε πιστεύουν καν αποκαλώντας σε ξινή. Άσε που πας για ψωμί στο αρτοζαχαροπλαστείο και σου λένε βγάλαμε και τα Χριστουγεννιάτικα και τους λες τα βλέπω αλλά δεν μπορώ να τα φάω και σου λένε με ύφος
-φτάνει πια αυτή η δίαιτα καλέ
και τους λες
-μακάρι να ταν λόγω δίαιτας και φεύγεις κυρία.
Κι έχω και τον αδελφό μου και την νύφη μου όπου και για φέτος μου το ρίξανε
-να σε καλέσουμε στο τραπέζι μας ή όχι αφού δεν καταδεχεσαι να φας τίποτα απ'όσα μαγειρεύω
και να τους απαντάς
-ρε αδελφέ πλάκα με κάνεις; ξεχνάς ότι έχω αλλεργίες, και ρε Α....(νύφη μου)14 χρόνια τώρα τι σου λέω κάθε χρόνο;
και ο αδελφός μου
-οι γιατροί είχαν πει πως θα περάσουν κάποτε
-ναι αλλά δεν πέρασαν, δεν θυμάσαι τα προπέρσινα(η δοκιμή της σαρδέλας ήταν τότε,των Φώτων)....
και κάπου εκεί το κόβουνε και η νύφη μου παίρνει τα μελομακάρονα από μπροστά μου, αφού δεν μπορώ να φάω λόγω κανέλας και καρυδιών και μου φέρνει κουραμπιέδες χωρίς αμύγδαλα και τους τσακίζω!!!!
Οπότε έχω μείνει κάθε χρόνο να επαναλαμβάνομαι και να χαλιουνται καρδιές γύρω μου εξαιτίας των αλλεργιών μου, όμως δεν φταίω εγώ ρε Λένα, δεν είμαι ούτε παράξενη, ούτε ακατάδεκτη αλλά "πάσχω" από ιατρικά ζητήματα και ναι δε λέω, δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι γύρω μου να το θυμούνται, όμως δεν πρέπει να με ρωτήσουν για να θυμηθούν;
- Αλλεργία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Στους διάφορους στους φούρνους δεν χρειάζεται να απαντάς τίποτα, ούτε να προσπαθείς φεύγεις κυρία. Η αδιακρισία με φερετζέ κολακείας είναι απλή χοντροκοπιά που μπορεί να προσβάλει. Μπορεί να ήθελες να κάνεις δίαιτα γιατί έτσι σου αρέσει, μπορεί να έχεις διαβήτη, μπορεί να μη μπορείς να φας επειδή πενθείς, μπορεί να μην σου αρέσουν οι σόλες που πουλάνε, αλλά έχεις την ευγένεια να μην σχολιάζεις τα προϊόντα τους. Για όσους σε καλούν σε τραπέζια και δεν σε ρωτάνε από πριν, δεν μπορείς να κάνεις κάτι, παρά να προσέχεις τι τρως και ακόμα καλύτερα να έχεις φάει και λίγο από πριν ώστε να μην ξελιγωθείς. Η τελική λύση είναι να μην πηγαίνεις να φας σε όσους «ξεχνάνε» ότι είσαι αλλεργική. Για τον αδερφό σου και τη νύφη σου όμως, κάτι πρέπει να κάνεις. Δεν «πάσχεις». Πάσχεις. Δεν ξέρω γιατί ο αδερφός σου το έχει αντιληφθεί ως κάτι που διάλεξες. Δεν ξέρω γιατί χαλιούνται οι δικές τους καρδιές και όχι η δική σου που μένεις νηστική. Μήπως προσπαθείς να δικαιολογηθείς και το παίρνουν ως πράσινο φως να σε αγνοούν; Κάποτε πρέπει να σεβαστούν τον περιορισμό που έχεις.
__________________
2.
Φίλος καλός μίας πολύ καλής φίλης. Αυτή λοιπόν πάντα λέει ότι αυτός είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Εγώ αφού τον γνώρισα (και κάηκα) λέω ότι είναι ενδιαφέρον μεν, γοητευτικός ναι, παρτάκιας δε. 'Oταν της περιγράφω κάποιες (τις πιο χαλαρές) παρτίστικες συμπεριφορές του, λέει χμμμ ναι και άλλοι μου έχουν πει, θα τον βάλω σε τάξη. Και μετά αυτός επικοινωνεί και φαίνεται να το προσπαθεί. Για λίγο όμως. Μέχρι την επόμενη γαϊδουριά. Είναι δυνατό ένας παρτάκιας να είναι πολύ καλός άνθρωπος;;; Με χαλάει πολύ αυτή η πτυχή του εαυτού του και σκάω που δεν μπορώ να του το πω μη και φανεί ερωτική ζήλια και ανέχομαι εκεί που πρέπει να μιλήσω και μετά εξαφανίζομαι μέχρι να μου περάσουν τα νεύρα. Άσε που σκέφτομαι ότι οπωσδήποτε αν βγάλω όπλα επίθεσης θα βγάλει όπλα άμυνας και φυσικά και ο δικός μου χαρακτήρας έχει τα προβλήματά του. Αλλά το σκέφτομαι και ταράζομαι (που δε μιλάω, που εξαφανίζομαι, που δεν είμαι ο εαυτός μου, που ακόμα το σκέφτομαι). Πως να του το περιγράψω αυτό που με ενοχλεί χωρίς να του δώσω μπαρούτι να οπλίσει εναντίον μου; (Σε παρακαλώ με το μαλακό και ευχαριστώ)
- κάποια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω τι σε ενοχλεί. Ότι στην ευρύτερη παρέα είναι κάποιος παρτάκιας και θέλεις να το αποδείξεις σε όλους όσους δεν το έχουν καταλάβει, ή ότι η φίλη σου λέει ότι αυτός είναι καλός άνθρωπος κι εσύ διαφωνείς και θέλεις να το δείξεις σε όλους όσους δεν το έχουν καταλάβει; Σε κάθε περίπτωση, ποιο είναι το πρόβλημα αν έχετε διαφορετική εντύπωση για το τι άνθρωπος είναι αυτός; Από πού και ως πού θα παρεξηγηθεί ως ερωτική ζήλια να του μιλήσεις χωρίς να τον καλοπιάνεις; Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω;
__________________
3.
Αμπα μου, ώρες ώρες απορω με την επιπολαιότητα μου!! Εχω ερωτευτεί εναν τυπο απο την Αυστραλία του οποιου ουτε το όνομα δεν ξέρω!!!! Τον γνώρισα μέσω μιας σελίδας που διατηρει και έχουμε μιλήσει μονο δυο φορες. Στο ζουμί τωρα. Παντα ήθελα να ζήσω στην Αυστραλία και τωρα η επιθυμία μου ειναι πιο έντονη απο ποτέ. Εχω κανει ολόκληρο plan στο μυαλό για να μπορεσω να μεταναστευσω εκει. Και θα το κανω. Μήπως ειμαι παράλογη; Επιπόλαια ; Δεν ξέρω. Παντα είχα τάσεις φυγής, αλλα εχω οχι για τοσο μακριά. Υ. Γ : μην με αποθαρρύνεις πλιζ!!!!!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι επειδή πάντα ήθελες να πας στην Αυστραλία βρήκες έναν μοχλό για να σε κινητοποιήσει ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω πώς συμβιβάζεις μέσα σου το «πάντα ήθελα να ζήσω στην Αυστραλία» με το «πάντα είχα τάσεις φυγής αλλά όχι για τόσο μακριά». Αυτό ναι, μου φαίνεται κάπως επιπόλαιο.
__________________
4.
Α μπα μου καλησπέρα,
Αρχικά να σε ευχαριστήσω για όσα έχεις κάνει χωρίς να το ξέρεις για μένα. Σε εκτιμώ πολύ σαν άνθρωπο. Και να ξέρεις έχω δείξει άπειρες φορές τις απαντήσεις σου όταν μιλάμε για θέματα τζιζ με την παρέα και όλοι το βουλώνουν πάντα, χαχα.
Στο θέμα μου τώρα. Είμαι 24 χρονών και έχω ετεροφυλική σχέση 2 χρόνων. Η σχέση ξεκίνησε με το κλασικό σενάριο ότι αυτός δεν θέλει πολλά πολλά και άσχημα σκηνικά επειδή αυτός "δεν μπορούσε να δώσει αυτά που του ζητούσα". Κατέληξε προς έκπληξή μου σε "κανονική" σχέση πριν 9 μήνες, όταν έμαθε ότι τον πήραν σε πρακτική για ένα χρόνο στην Ολλανδία και συνειδητοποίησε ότι δεν θέλει να με χάσει (?). Εγώ τον ήθελα πάντα πάρα πολύ.
Το πρόβλημά μου είναι ότι νιώθω ότι η όρεξη και διάθεση μου εξαρτάται πάρα πολύ από το πώς είμαι με αυτόν τον άνθρωπο. Νιώθω πάρα πολλές φορές ότι έχω πέσει θύμα ψυχολογικής και χειριστικής συμπεριφοράς, δηλαδή πάντα κάπως τα καταφέρνει και ακόμα και αν στην αρχή ξεκινήσω κάποια συζήτηση για κάτι που με ενοχλεί, καταλήγω να του ζητάω συγγνώμη, να μου λέει αυτός ή με αφήνεις ήσυχο ή τέλος και τέτοια. Το έχει πολύ με το μπλα μπλα. (Συνδικαλιστής βλέπεις, γκούχου γκούχου)
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τελειώσω τη σχέση, έχω ρίξει πολύ κλάμα. Όταν τσακωνόμαστε ντρέπομαι για το πόσο άσχημα μου μιλάει, αλλά με δική του διεκδίκηση όλο γυρνάω γιατί πιστεύω ότι για όλα φταίει η απόσταση ή ότι και εγώ πολλές φορές υπερβάλλω. Έχει καταλάβει ότι το παρακάνει μερικές φορές με τις βρισιές αλλά τώρα τελευταία λόγω όλων αυτών που έχουν γίνει είμαι πολύ ευέξαπτη και με την παραμικρή απότομη συμπεριφορά του, του την λέω ή του λέω μην μου μιλάς άσχημα και αυτό τον τρελαίνει. Του χει δημιουργηθεί κάπως σαν ψυχολογικό γιατί να νιώθει ότι δεν μπορεί να μιλήσει και ότι το παραμικρό το βλέπω σαν προσβολή.
1. Είναι τόσο τρελό να ζητάω κάποιος να μου μιλάει γλυκά και καλά ακόμα ακόμα και τις μερικές φορές που μπορεί να βαριέται; Μου λέει ότι ψάχνω για αρκουδάκια και για υποκριτές που μου του παίζουν "καλοί".
2. Πιστεύεις θα μπορέσω να ξεπεράσω όλα αυτά που έχουν γίνει (δεν έχω αναφερθεί καν στο τι πέρασα έναν χρόνο που αυτός δεν ήθελε σχέση) και να μην ψάχνομαι για το τι μου φταίει συνέχεια;
3. Και πώς μπορεί να σταματήσει αυτό το απαίσιο συναίσθημα, που νιώθεις χάλια με τον εαυτό σου κάθε φορά που μαλώνετε;
Με ενδιαφέρει πολύ η άποψή σου.
Σε φιλώ!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου, δεν είσαι «υπερβολικός» και δεν μπορείς να το «ξεπεράσεις» επειδή αυτό θα βόλευε περισσότερο. Όταν κάποιος σε βρίζει δεν υπάρχει ούτε δικαιολογία, εξήγηση που ελαφραίνει το γεγονός, ούτε σωτηρία. Όταν κάποιος δεν σε αφήνει να εκφράσεις δυσαρέσκεια επειδή τον «πνίγεις», σε καταπιέζει, σε πατρονάρει, σε χειρίζεται. Ως σούμα, δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει μια ισότιμη σχέση, και αυτό δεν έχει σχέση με το ποια είσαι, όμως αυτό που είσαι τον διευκολύνει να συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει. Ή με αφήνεις ήσυχο, ή τέλος; Δεν βλέπεις το πρόβλημα; Τότε, τέλος, να τον αφήσεις ήσυχο μια και καλή.
Συνήθως διαβάζουμε «αλλά είναι καλό παιδί», κι εσύ ούτε αυτό δεν έχεις γράψει. Αυτό που αναφέρεις δις είναι ότι δεν ήθελε σχέση μαζί σου, και τώρα θέλει. Το χρησιμοποιείς ως βραβείο; Μπορεί να σε υποτιμάει, να σε βρίζει, να περνάς χάλια κάθε μέρα, αλλά σε θέλει για σχέση ενώ δεν σε ήθελε πριν, οπότε όλα αυτά (;) αξίζουν;
Για να σταματήσεις αυτό το απαίσιο συναίσθημα, εφόσον δεν μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες, πρέπει να απομακρυνθείς από τις συνθήκες που σου το προκαλούν, και δεν μπορείς να τις αλλάξεις, γιατί συνδημιουργούνται από έναν άνθρωπο, και αυτόν δεν μπορείς να τον ελέγξεις.
__________________
5.
Ρε συ αμπακι, δώσε μου τα φώτα σου γιατί δεν καταλαβαίνω. Είμαι 29 και τα έχω με ένα παιδί 3 χρόνια τώρα που πραγματικά είναι ότι καλυτερο μου έχει τύχει. Περνάμε υπέροχα, κάνουμε συνεχώς πράγματα, δεν βαριέμαι ποτέ και όσο περνάει ο καιρός τον θέλω όλο και περισσότερο. Και εκείνος το ίδιο από ότι βλέπω. Εκείνος ειδικά, είναι που έχει κυριως την ορεξη και κανονίζει συνεχώς πράγματα μαζί μου, πχ σινεμα, συναυλίες, βόλτες μόνοι μας είτε με φίλους. Το «αλλά» είναι κάτι οντως μικρό αλλά με δυσκολεύει στο πως να το διαχειριστώ. Όλο αυτό το διάστημα που λες που είμαστε μαζί, έχουμε πάει μόνο μια φορά διακοπές και αυτό όταν πρωτοξεκίνησε η σχέση μας. Από τότε τίποτα. Όλο χωριστά. Εκείνος ειδικά κάνει συνέχεια ταξίδια καθώς έχει πολλούς φίλους στα εξωτερικά. Δεν έλεγα κάτι τόσο καιρό γιατί μου το ανακοινωνε έτσι απλά! Τύπου « έκλεισα 15-25 Σουηδία με τους τάδε». Όποτε κι εγώ έλεγα απλα ένα «Α τι ωραία! καλά να περασετε» Χωρίς ποτέ να πιέσω για κάτι αν και μέσα μου ήθελα να κάνουμε κάτι και μαζί. Με αφορμή ότι τωρα θα πάρει οοοόλη του την άδεια και θα πάει ταξιδάκι με τους φιλους για κανένα 20ημερο στην
Αμερική μωρε ο κακομοιρης, μην φανταστείς πολύ -γκρρρ- στην οποία εννοείται δεν είμαι καλεσμένη, εκανα συζήτηση και του είπα ότι με στεναχωρει που δεν κανονίζουμε κάτι μαζί, έστω ένα Σκ στο Πηλιο και η απάντηση που πήρα ήταν ότι εμείς είμαστε κάθε μέρα μαζί ενώ με τους φίλους -μιας και δεν μένουν Ελλάδα- μια φορά τον χρόνο. Οκ λέω, δεν είπα να μην πας. Εννοείται και καλά θα κανεις. Γιατί δεν πας ΚΑΙ μαζί μου δεν καταλαβαίνω. Και η απάντηση που παίρνω είναι «Ε τώρα που να πηγαίνουμε, μέχρι να κανονίσουμε κλπ». Επισης είπε « εξάλλου εμεις έχουμε πάει μια φορά διακοπες». Και αυτό τι σημαίνει ότι δεν θα ξαναπαμε ποτέ όσο θα είμαστε μαζί?? Ερωτώ εγώ. Και λέει πάλι τα ίδια, θα δούμε, δεν έχω άλλη άδεια κλπ. Απλά μου κάνει εντύπωση γιατί είμαστε τόσο μα τόσο καλά μαζί. Και ακόμα και μετά από αυτή την κουβέντα αυτός είναι σε όλα τα αλλά κύριος απέναντι μου - συνεχίζουμε να περνάμε τέλεια μαζί. Και κανω την ερώτηση «Μήπως είμαι υπερβολική;» Μηπως να αρκεστώ στο ότι εχω ότι παντα ήθελα; Δεν μ αρέσει να ζητάω παραπάνω πράγματα από αυτά που μου δίνουν αλλά με εκνευρίζει αυτό το γεγονός. Αν ήταν γενικά νωχελικός θα το καταλάβαινα. Αλλά αντίθετα λατρεύει τα ταξίδια και δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ σε όλη του τη ζωή είμαι παρούσα σε αυτό το κομμάτι δεν με συμπεριλαμβάνει. Θα ήθελα τα φώτα σου τι μπορεί να συμβαίνει και το κάνει αυτό; Απλά βαριέται; Και πως γίνεται να δώσω να καταλάβει ότι με ενοχλεί; Γιατί δεν το καταλαβαίνει; Αισθάνομαι ότι το εκλαμβάνει απλώς ως γκρίνια. Την οποία ωστόσο μόνο δυο φορές έχω πει. Δηλαδή δεν έχω γίνει φορτική η πιεστική θεωρώ. Αυτά! Σορι για το σεντόνι! Να σου ζήσει το αμπακι!!
- Μεγάλη φαν σου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχει καταλάβει μια χαρά ότι σε ενοχλεί, και δεν το εκλαμβάνει ως γκρίνια, αλλά αποφεύγει να δώσει την πραγματική απάντηση, που δεν ξέρω ποια είναι, ξέρω όμως ότι είναι πάρα πολύ δυσάρεστη και γι'αυτό δεν θέλει να την πει.
Μην φοβάσαι να γίνεις εσύ δυσάρεστη, λοιπόν, και ρώτα τον, ποιος είναι ο λόγος που όταν πηγαίνει διακοπές θέλει να πηγαίνει χωρίς εσένα. Με ποιον τρόπο τον περιορίζει η παρουσία σου στα ταξίδια. Μην φοβάσαι μήπως πιέσεις, μη σε πει γκρινιάρα, όλα αυτά, γιατί όλα αυτά είναι γνωστοί τρόποι χειραγώγησης που και μας έχουν μάθει, και έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε στους εαυτούς μας για να μην μας πουν «υπερβολικές». Δεν είναι τρελό να θέλεις να μάθεις γιατί δεν θέλει να πάει διακοπές μαζί σου. Σκέψου το λίγο απ' έξω, ως παρατηρήτρια. Όσο και να αντιδράσει σα να λες κάτι παλαβό και υπερβολικό, πρόσεχε μην χάσεις το φανάρι της λογικής. Ας προσπαθήσει να σε φιμώσει, εσύ μην ξεχνάς το λογικό του ερωτήματος. Μην μπεις στην παγίδα να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι τρελή, γκρινιάρα ή υπερβολική. Όσο πιο πολύ το ακούς, τόσο πιο κοντά στην απάντηση έχεις φτάσει.
__________________
6.
Αγαπητη Α μπα,
εχω μια απορια. Βλεπω απειρο κοσμο να τρελαινεται με το fantasy, το sci-fi και γενικα με σειρες/ταινιες με το στοιχειο του φανταστικου. Βλεπε πορωση με Harry Potter παλιοτερα, Game of Thrones τωρα και δεν ξερω και ποια αλλα, καθως δεν παρακολουθω τα συγκεκριμενα ειδη. Δε μπορω να καταλαβω γιατι τετοια εμμονη. Εγω προσωπικα τα βρισκω πολυυυυυυ βαρετα και μου αρεσουν τα εργα που δειχνουν ανθρωπινες ιστοριες υπο εντελως ρεαλιστικο πρισμα. Δεν ξερω τι βρισκουν ενηλικα ατομα σε αυτα, ισως αναπολουν την παιδικη τους ηλικια, ισως θεωρουν οτι ετσι ξεφευγουν απο την πεζη και φλατ πραγματικοτητα? Θελω καποιος/α να μου το εξηγησει, γιατι ειλικρινα νιωθω εκτος κοσμου. Να τονισω πως ειμαι 24 και ειχα απο παλια αυτη την απορια, και παντα την ερμηνευα οτι αυτα τα ατομα θελουν να ξεφυγουν απο τη ζωη τους κ θεωρουν οτι μονο με κατι σχετικα αναληθοφανες μπορουν να ξεφυγουν, καθως οι ταινιες/σειρες/βιβλια που δε μπλεκουν φανταστικα στοιχεια μεσα ή επιστημονικης φαντασιας μιμουνται την πραγματικοτητα, αρα δεν τους κανουν να ξεχνιουνται. Ολο αυτο με τη σειρα του, αν κανω σωστες υποθεσεις, μου δειχνει ψυχολογικη ανωριμοτηtα και απογοητευση απο τη ζωη .Αm I going too far? Αληθεια θελω να καταλαβω. φιλια!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν σου αρέσει η φαντασία γιατί πολύ φοβάμαι ότι σου λείπει κάπως η φαντασία και σκέφτεσαι ελαφρώς μονοκόμματα. Από πάντα οι άνθρωπο έλεγαν αλήθειες βάζοντας τες σε υποθετικά περιβάλλοντα για να δώσουν ερμηνείες, για να χρησιμοποιήσουν αλληγορίες, για να πουν πράγματα που διαφορετικά δεν είναι εύπεπτα. Το φαντασιακό πλαίσιο σε βοηθάει να ξεφύγεις από αυτά που θεωρείς δεδομένα και δυσκολεύεσαι πάρα πολύ να δεις αντικειμενικά, όπως το δίκαιο και το άδικο, την ισότητα, ή αφηρημένες έννοιες όπως είναι ο χρόνος, ο τόπος, η ανθρώπινη υπόσταση. Το fantasy και το sci-fi είναι ένας τρόπος για να πεις ιστορίες, ένας ακόμη τρόπος, και υπάρχουν καλά και κακά παραδείγματα αυτού του τρόπου, και ο λόγος που αυτό έχει γίνει ξεχωριστό είδος με υποτίθεται δικό του κοινό, είναι το μάρκετινγκ.
Δεν καταλαβαίνεις γιατί αρέσει στον κόσμο (δεν χρειάζεται η λέξη «εμμονή» μόνο και μόνο επειδή δεν αρέσει σε σένα) επειδή όπως λες, δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν αρέσει το Game of Thrones σε όσους αρέσει το Χάρι Πότερ. Αν ήμουν τυπικά ευγενική θα σε παρότρυνα να δώσεις μια ευκαιρία σε αυτό το είδος προτείνοντας εισαγωγικά παραδείγματα που μπορεί να σου άρεσαν, αλλά δεν με ενδιαφέρει να σου αλλάξω τη γνώμη.
_________________
7.
Πως αντιδράς όταν άλλες γυναίκες σου λένε, "όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις" ή "όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά θα δεις'' ή ακόμα 'δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν είσαι μάνα"... λες και δεν μπορείς να έχεις άποψη. Νιώθω έντονα ότι αυτό με μειώνει, και θέλω να απαντήσω αλλά δε βρίσκω τις λέξεις. Μήπως είναι όντως έτσι; Μήπως πρέπει να το ζήσω για να αντιληφθώ κάποια πράγματα; Για παράδειγμα, την αγωνία που νιώθεις για τα παιδιά σου, ότι αλλάζουν οι προτεραιότητες στη ζωή, ότι βάζεις τον εαυτό σου δε δεύτερη μοίρα και άλλα πολλά. Τι λες και εσύ Αμπά μου που έγινες πρόσφατα μάνα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έχω ακριβώς τις ίδιες απόψεις για την ανατροφή των παιδιών που είχα και πριν. Όταν κάνεις παιδιά παραμένεις ο ατελής άνθρωπος που ήσουν. Όποιος αλλάζει, δεν ήξερε ποιος ήταν, εξακολουθεί να μην ξέρει ποιος είναι, και προσπαθεί να ταυτιστεί με μια "αξιοσέβαστη" ομάδα (των γονιών) για να κρατηθεί από κάτι που ελπίζει ότι θα του δώσει σταθερότητα,. Δυστυχώς η κοινωνία σου επιτρέπει να εξασκήσεις ακόμη περισσότερο τις ανασφάλειες σου σε αυτή την "αξιοσέβαστη" ομάδα με το υπερατού "δεν μπορείς να καταλάβεις".
σχόλια