ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταια 2-3 χρονια και ειδικα απο τοτε που πεθανε η γιαγια μου ( 2011) η μαμα μου πρεπει να εχει μια μορφη καταθλιψης. Ανεκαθεν φορουσε μαυρα ρουχα, αλλα εβγαινε που και που και ηταν πιο "ζωντανη" . Πλεον ειναι μονιμως μουτρωμενη, ξινη, με νευρα, χωρις καποιον συντροφο, πραγμα που θελω πολυ να γινει μπας και ηρεμησει!! Παθαινει υστεριες ανευ λογου και αιτιας! Δεν ειχα καλη παιδικη ζωη, υπηρξαν νευρα,βρισιες, σφαλιαριες, μαλλιοτραβηγματα και τα σχετικα, πραγματα τα οποια τωρα που εχω μεγαλωσει της τα χτυπαω επανειλλημενως με καθε ευκαιρια. Η κλασσικη απαντηση της ειναι "και που να ηξερες τι ξυλο εχω φαει εγω απο την γιαγια σου." ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ !!!! Να μην εβγαζες τα δικα σου απωθημενα- παιδικα τραυματα στο παιδι σου. Δεν το αντιλαμβανεται προφανως. Εξαλλου για εκεινη ειμαι ενα παιδι χωρις αξιοπρεπεια και σεβασμο για τον εαυτο του, με μειωνει με διαφορα κοσμικα επιθετα και σαν αποτελεσμα εχω απομακρυνθει απο εκεινη, δεν της μιλαω για οτιδηποτε καλο ή κακο προκυψει σε καθε τομεα της ζωης μου και να λειπω καθημερινα με καθε ευκαιρια απο το σπιτι, γιατι οσο λιγοτερες ωρες σπιτι τοσο πιο ανακουφισμενη νιωθω και ηρεμη. Εκει με εχει φτασει, να μην νιωθω καλα στο ιδιο μου το σπιτι. Επεμβαινει με καθε τροπο στην ζωη μου, ειδικα στην προσωπικη! Φτανει σε σημειο να ενοχλει τους γονεις του συντροφου μου, λεγοντας σου-απειλοντας "αν ξαναδεχτειτε την κορη μου σπιτι σας θα γινει χαμος". Δεν εχω νιωσει μεγαλυτερη ντροπη. Μετα απο ενα χρονο χωρισμου( με την πολυ "καλη" βοηθεια της μαμας μου) ειπα να ξαναφτιαξω την ζωη μου. Τωρα το προβλημα ειναι η εθνικοτητα του, επειδη δεν ειναι Ελληνας, αλλα Αλβανος. Το παιδι γεννηθηκε και μεγαλωσε εδω και με το ζορι γνωριζει την Αλβανικη γλωσσα. Δεν εχω κανενα θεμα με καμια εθνικοτητα, ειμαι καθε αλλο παρα ρατσιστρια,μονο σε εξαιρετικες περιπτωσεις! Προσφατα γυρισε η ιδια και μου ειπε δεν θα σε αφησω σε ησυχια μεχρι να χωρισεις με αυτον- ακολουθησαν διαφορα "γαλλικα". Καθε μερα μειωνει εκεινον, ακομα και την οικογενεια του,ενω ειναι φανταστικοι ανθρωποι. Δεν εχω παρει αγαπη ουτε απο την μητερα μου, ουτε απο τον πατερα μου, ο οποιος παρεπιμπτοντως εχει δημιουργησει αλλη οικογενεια 13 χρονια πριν και εχει αφωσιωθει εκει (κλασσικο σεναριο). Λογικο δεν ειναι να θελω να ειμαι με εναν ανθρωπο ο οποιος μου παρεχει ολα τα ομορφα συναισθηματα που ποτε κανεις τους δεν μου εδωσε ;; Εχω ακουσει γονεις να λενε αν το παιδι μου ειναι καλα ειμαι και εγω. Η μαμα μου ποτέ δεν το εχει πει, γιατι δεν την νοιαζει αν κατι ειναι ενάντια στην δικη της νοοτροπια. Δεν μπορει να σεβαστει τα θελω μου και καταστρεφει οτι ομορφο προσπαθω να δημιουργησω επιτελους για να βγω απο την καταθλιψη που με περιβαλει τα τελευταια χρονια. Καθε βραδυ να σκεφτομαι τροπους αυτοκτονιας, πόσο κακο! Τοσο δυσκολο της ειναι να κανει μια εξαιρεση στις υπερ ρατσιστικες της πεποιθησεις για την χαρα της κορης της ; Στην τελικη μονο εμενα εχει!