ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν μήνες από τότε που την είδα πρώτη φορά. Δεν γνωριστήκαμε, άπλα γυρνώντας κάποια στιγμή προς το μέρος της έπεσα πάνω της και καρφώθηκα εκεί για μερικά δευτερόλεπτα. Όχι επίτηδες ή επιτηδευμένα, απλά κόλλησα. Το ίδιο κι εκείνη. Μετά γύρισα από την άλλη, μάλλον λίγο απότομα, σαν να συνέρχομαι από σοκ, αλλά ακολούθησαν κι άλλα αμοιβαία βλέμματα, πολύ πιο διακριτικά από το πρώτο. Δεν έκανα καμιά κίνηση να τη γνωρίσω. Δεν ήταν οι συνθήκες κατάλληλες και δεν είχα καν αποφασίσει τι θέλω να κάνω. Ήταν πολύ κινηματογραφικό και ίσως μέσα μου το βρήκα λίγο γελοίο να νιώσω τόσο έντονη έλξη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Μετά από λίγες μέρες ρώτησα για αυτήν, γενικά και αδιάφορα χωρίς να δηλώσω ότι μου άρεσε, και έμαθα δυο τρία πράγματα. Την βρήκα και στα social media και από το προφίλ της μου φάνηκε σοβαρή και ενδιαφέρουσα. Εγώ δεν έχω fb, οπότε από εκεί δε θα μπορούσα να την πλησιάσω, ούτε να την πετύχω κάπου "τυχαία" μιας και δεν ξέρω τα στέκια της και σενάρια όπως να στηθώ έξω από τη δουλειά της τα βρίσκω πολύ αρρωστημένα. Φοβάμαι πως και το γεγονός ότι την σκέφτομαι ακόμη είναι αρρωστημένο. Αν μάθαινα με κάποιο τρόπο πως κι αυτή συνεχίζει να με σκέφτεται μετά από τόσο καιρό, δεν θα το έβρισκα πολύ υγιές. Σκέφτηκα πολλές φορές ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που ακόμη την σκέφτομαι, άλλα δεν έβγαλα άκρη. Να ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα το αποκλείω, παραείναι παρορμητικό για τα κυβικά μου. Το να με έχει φάει η μοναξιά και δίνω σημασία σε πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα προσπερνούσα είναι μία πιθανή εκδοχή. Πρέπει να απαλλαγώ από αυτή την εμμονή.Λίγο γιατί είναι βλακώδες να απασχολεί την σκέψη μου μια άσχετη που είδα μια φορά μόνο και κυρίως γιατί με κάνει να ανησυχώ για τον εαυτό μου. Θα ήθελα να το συζητήσω με κάποιον, για αυτό και το γράφω εδώ, άλλα ντρέπομαι να το πω σε φίλους ή γνωστούς. Άλλωστε ξέρω ήδη την αντίδραση τους.