ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι οι άνθρωποι που εμπιστεύομαι και τους έχω μιλήσει για αυτό, μου λένε το ίδιο, εγω αν ήταν να συμβουλέυσω κάποια, θα της ελεγα το ίδιο και μέχρι και το αγορι μου μου λέει, πως και γιατί μένω. Δεν είναι κακός σαν ανθρωπος, αλλά η κατάσταση είναι τεράστιο ψυχολογικό βάρος για μένα. Εχει στο μυαλό του κάποια πράγματα για το τι εστι γυναίκα και σχέση, εντελώς διαφορετικά από εμένα. To καλοκαίρι, που ήταν το πρωτο μας καλοκαίρι μαζί, με θυμόταν μόνο 2-3 φορές την εβδομαδα ,τελευταία στιγμή και μόνο βράδυ που βολευε εκείνον. Όταν προεκυψε θέμα με τον πατερα μου και την ώρα, δεν το καταλαβαινε, και επρεπε να φτασει σε ασχημο σημειο για να το εμπεδώσει. Πριν λίγες μέρες ,μου είπε ότι αν γίνονταν τα ίδια ξανά το καλοκαίρι, θα με χωριζε. Σπουδάζει σε άλλη πόλη και έτσι τα χριστούγεννα που είχαμε βρεθεί, πάλι με εγραφε ενω είχε προηγηθεί κουβεντα καιρό πριν και είχα εξηγησει οτι με δυσαρεστεί. Επειτα όταν αγριεψα και τρομαξε μην τον χωρίσω άρχισε να μου λέει ''σε αγαπαω, εισαι το κοριτσι μου, δεν θέλω να σε χάσω με τίποτα ,καταλαβαίνω τι λες και εχεις δίκιο και υποσχομαι να προσπαθησω 2πλα και 3πλα κλπ κλπ κλπ". Και όντως για λίγες μέρες, προσπαθούσε πολύ εντονα, αλλα δεν μπορω να τον εμπιστευτω. Πέρα από αυτά, θέλει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από εμένα και αυτό φαίνεται ήδη. Εκτός αυτού, έχω παρατηρήσει κάποια μοτίβα αρκετά χειριστικής συμπεριφοράς θα έλεγα. Με διαβάζει εντελώς και ενω ήξερε από καιρό ότι με στεναχωρεί και ότι νιωθω μόνη μου, συνεχιζε το δικο του και όταν ήμασταν μαζί, ήταν πάντα πολύ τρυφερός και περιποιητικός. Όταν αγαπας τον άλλον δεν τον στεναχωρείς, όταν είσαι ερωτευμένος κάνεις ότι μπορείς για να τον δεις...Αυτός το μόνο που θέλει, είναι όλα να είναι στα μέτρα του και να γίνονται με τον τρόπο του.Οκ θέλει εμένα και μόνο εμένα, αλλά με θέλει σαν παιχνιδι για οποτε αδειαζει ή θελει λίγη κοριτσιστικη στοργή. Νομίζω ότι έχω κάνει σοβαρή ζημειά στον εαυτό μου. Πριν όλη αυτην την πικρία που μου αφηνει πλέον, τον είχα πολύ ψηλά και τον εμπιστευομουν πάρα πολύ γιατι μου είχε δώσει κάθε λόγο για να το κάνω και η αποσταση κάλυπτε το ποσο ''πατάτα'' ήταν το από κοντά. Μου έχει πει λοιπόν τα εξης, ''δεν θα βρεις καλυτερο'', ''όλοι ιδιοι είναι σε αυτα και χειροτεροι'', ''δεν θα εισαι πιο χαρουμενη αν χωρισουμε'', ''θα αφησεις καποιον που εισαι ερωτευμενη γιατι δεν ειναι όλα οπως τα θες''. Δυστυχώς εχω μπει στο τρυπακι να αμφισβητώ εδω και μήνες τον εαυτό μου συνέχεια και το κάνω ακόμα. Να λεω, μπορει να ειμαι υπερβολικη, μπορει να είναι όλα στο μυαλό μου, μπορέι όντως να είναι όλοι έτσι, μπορέι να είμαι ατυχη και άλλες ανοησιες. Εχει πέσει πολύ όχι η αυτοπεποιθηση μου, αλλά η αυτοεκτιμηση. Ενω δεν αισθανομαι μετα από τοσα ερωτευμενη, για κάποιον ανεξηγητο λόγο δυσκολευομαι πάρα πολύ να φύγω και νιώθω όλο και πιο χαλιά. Πάντα καταλήγω να λέω, αλλη μια ευκαιρία, αλλη μια ευκαρία, ή να λεω δεν πειραζει αφου τον θελω, ή δεν πειράζει αφου είπε οτι θα αλλάξει και άλλες ανοησιες που με καθιστούν θύμα. Σιχαθηκα πια! Πρεπει να φύγω!