ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλέον 33 και σχεδόν 4 χρόνια μόνη μου. Λένε ότι ο έρωτας έρχεται από εκεί που δεν τον περιμένεις και όταν δεν τον περιμένεις, και άλλα πολλά παρόμοια κλισέ…. Δεν στεναχωριέμαι για αυτούς που ήρθαν και έφυγαν αλλά για το ότι είμαι ακόμα μόνη μου, την στιγμή που οι γύρω μου είτε βρίσκονται σε σοβαρή σχέση είτε έχουν κάνει οικογένεια και εγω παραμένω στάσιμη. Προσέχω την εμφάνισή μου, τον εαυτό μου, παλεύω για την ζωή μου κα το μέλλον μου αλλά αυτό είναι ένα αγκάθι… Πάω για δεύτερο πτυχίο, και ενώ πάλεψα για να το καταφέρω, να μπω στην σχολή, τώρα νιώθω ότι δεν μου αρκεί, δεν με κάνει χαρούμενη επειδή μου λείπει ένας σύντροφος…Λέω ότι αν είναι να γίνει, θα γίνει και πως δεν μπορώ να προχωρήσω στην ζωή μου μόνο αν έρθει κάποιος άνδρας αλλά να μάθω να ζω μόνη μου, και ενώ το έχω καταφέρει σε ένα μεγάλο βαθμό, λείπει ένας σύντροφος.. Είναι όλα αυτά, να ξέρεις ότι κάποιος σε σκέφτεται και σε αγαπάει, ότι θα χωθείς μέσα σε μια ανδρική αγκαλιά, ότι θα γελάσεις και θα κάνεις έρωτα μαζί του… Όλα αυτά λείπουν…Τι κάνω λάθος, γαμώτο;