ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούσα σε ένα παλιό σπιτάκι, μικρούλι, όλα τα άσχημα είχε, χωρίς θέρμανση, έβλεπε ακάλυπτο, ρετιρέ με πλάκα πάνω απίστευτο κρύο το χειμώνα που δεν ζεσταινόταν με τίποτα, φούρνος το καλοκαίρι. Ήταν 17 διαμερίσματα. ΤΟ είχα νοικιάσει για λίγο (έτσι νόμιζα) και τελικά κάθισα σχεδόν 5 χρόνια!Είμασταν πολύ καλά με όλη τη πολυκατοικία, άριστες σχέσεις και με τους υπόλοιπους 16. Ένιωθα ασφάλεια και ησυχία. Νιώθαμε ασφάλεια ο ένας με τον άλλον.Πριν λίγο καιρό και τελείως ξαφνικά μου έκατσε μια ευκαιρία, μια σπιταρόνα απίστευτη! Δεν λείπει τίποτα! ΟΙκονομικό, ζεστό, με απεριόριστη θέα να ξυπνάς και να αγαλιάζει η ψυχή σου!Κι όμως, είναι ένα τριώροφο, δύο διαμερίσματα στο κάθε πάτωμα, είναι όλοι παλιοτόμαρα! ΠΑλιάνθρωποι στη κυριολεξία. Δεν μιλιέται κανείς, και αν μιλήσει σου δημιουργεί πρόβλημα. Δε νιώθω ασφάλεια. Μια μου τη λένε για τη πόρτα της εισόδου, μια με φοβερίζουν ότι θα βάλουν κάμερες γιατί είχανε κρούσματα κλοπής παλαιότερα (λέτε και θα έκλεβα εγώ τίποτα). Την άλλη βάζουν σημείωμα για τις λάσπες της εισόδου όποιος λέρωσε να καθαρίσει (δεν ήμουν εγώ). Δεν σε βοηθάει κανένας. Εϊχα θέμα με το σήμα της κεραίας της πολυκατοικίας και δεν δείχνει καλά η τηλεόραση και δεν είναι κανένας διατεθειμένος να με βοηθήσει! Όλοι στα τέτοια τους πραγματικά να σου δώσουν μια απάντηση! Α εμείς μια χαρά σήμα έχουμε, και σου κλείνουν τη πόρτα στα μούτρα. Δεν βοηθάει κανένας. Ειδικά οι διπλανοί ούτε ένα κουταλάκι ζάχαρη που λέει ο λόγος θέλουν να σου δώσουν. Σε κοιτάνε λες και ήρθες να τους κάνεις κακό.Ώρες ώρες σκέφτομαι, σπιτάκι μου παλιό και κρύο, αλλά τόσο ζεστό σε ανθρώπους. Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Να έχεις ένα σπιτάκι όπως να'ναι αλλά να έχεις γείτονες να σ'αγαπάνε; Ή να έχεις ένα σπίτι που όλοι θα ζήλευαν και να μην έχεις ούτε μια καλημέρα σχεδόν με κανέναν; Προσωπικά μόνο με τη διαχειρίστρια μιλάω και πάλι αναγκαστικά νιώθω πως μου μιλάει επειδή πρέπει με κάποιο να μιλάω για να δίνω κοινόχρηστα ή να μαθαίνω νέα. Δεν τους πείραξα ποτέ, ήμουν πάντα με το χαμόγελο, ευγενική και με τεράστια χαρά που θα έμενα σε ένα τέτοιο όμορφο σπίτι.Μου λέει η μανούλα μου (αχ μανούλα που με στηρίζεις) μην σε νοιάζει κορίτσι μου, μέσα στο σπίτι σου τους έχεις; Δεν τους έχεις ανάγκη, εσύ να'σαι καλά, να ζεις και να χαιρεσαι το σπιτάκι σου και ας μην έχεις καλές σχέσεις. Ίσως είναι περίεργοι οι άνθρωποι εδώ, καθώς ακριβή περιοχή και πολυκατοικία καινούρια με όλα τα λουξ. Νομίζουν πως κάποιοι είναι! Νομίζουν πως είναι αυτοί και κανένας άλλος. Τώρα το πως έμεινα εγώ σε τέτοιο σπίτι και το νοίκιασα μην το συζητάτε, τύχη, συγκυρίες και μεγάλη ιστορία να σας εξηγήσω. Σημασία έχει ότι ζω πια εδώ.Γείτονες παλιοί, μου λείπετε όλοι σας! Ακόμη και ο κύριος με τη καράφλα που περνούσε σοβαρός απο δίπλα μου, όταν χρειάστηκα βοήθεια ήταν εκεί! Νόμιζα πως ήταν ο πιο περίεργος. Τελικά μια χαρά ήταν ο άνθρωπος.Που ήρθα εδώ στο κλουβί με τα λιοντάρια; Νιώθω απροστάτευτη.