ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου δεν είναι περήφανοι για μένα. Το ξέρω. Πλησιάζω τα 25. Στο σχολείο δεν ήμουν καλή μαθήτρια. Το πανεπιστήμιο, δεν κατάφερα να το τελειώσω επειδή το παράτησα στα 2 χρόνια. Δεν με γέμιζε καθόλου. Τελείωσα μόνο ένα ΙΕΚ, σε μια ειδικότητα όχι και τόσο «κυριλέ» (την απεχθάνομαι αυτή τη λέξη). Αυτή τη στιγμή είμαι άνεργη αρκετό καιρό. Στέλνω βιογραφικά, παίρνω τηλέφωνα και τίποτα. Ο μπαμπάς μου, τις περισσότερες φορές όταν τον ρωτάνε, λέει πως τελείωσα το πανεπιστήμιο, ενώ αυτό είναι ψέμα. Μπορεί να μην το παραδέχονται, αλλά νιώθουν μειονεκτικά που δεν κατάφερα κάτι στη ζωή μου μέχρι τώρα. Ειδικά όταν μιλάνε με άλλους που τους λένε για τα κατορθώματα των δικών τους παιδιών, μου επιβεβαιώνουν ότι δεν νιώθουν καλά με μένα. Δεν ξέρω, νιώθω χαμένη. Ούτε φίλους έχω, ούτε κοινωνική ζωή. Είμαι πολύ μόνη μου και προσπαθώ να χάνομαι σε άλλες ασχολίες. Σήμερα έπιασα χαρτί και ζωγράφιζα. Δεν ξέρω. Είμαι πολύ μόνη. Νιώθω πως πέφτω από έναν γκρεμό και δεν υπάρχει τέρμα. :(