ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα 44 χρονών. Δεν έχω παιδιά, από τα 30 και μετά ήθελα πολύ να γίνω μητέρα. Είχα βάλει σαν στόχο τα 40. Ή θα είχα παιδί μέχρι τότε, ή θα το ξεχνούσα. Γνωστές και φίλες στην ηλικία μου περιμένουν να πάρουν τα παιδιά τους το πτυχίο, μια που συνάντησα στο δρόμο τυχαία μόλις απέκτησε από την κόρη της εγγόνι. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνονται μέχρι μια ορισμένη ηλικία, και άλλα όχι. Πιστεύω πως τα παιδιά χρειάζονται νέους γονείς. Δεν θα έκανα παιδί τώρα, προσωπικά το έχω κλείσει μέσα μου αυτό το κεφάλαιο. Δεν θέλω το παιδί μου να πηγαίνει στο σχολείο και εγώ να είμαι σε μια ηλικία που να γερνάω και να μην μπορώ να κάνω πράγματα. Αν από τώρα σε ένα χρόνο γινόμουν μητέρα, στα 60 μου το παιδί μου θα ήταν ανήλικος μαθητής ακόμη.Θα είχα την ηλικία των γιαγιάδων των συμμαθητών του. Ή πολλών από αυτών. Ποιο παιδί θα ήθελε ο μπαμπάς και η μαμά να φαντάζουν παππούδες του; Απελευθερώθηκα από αυτή την επιθυμία, και νιώθω πολύ καλύτερα.Είναι πολλοί οι άντρες που δεν θέλουν και εκείνοι παιδιά, ειδικά μετά τα 40. Μια γνωριμία που εξελίσσεται σε σχέση θέλει χρόνο, όταν αιωρείται πάνω από ένα ζευγάρι η επιθυμία για παιδί, τα χαλάει όλα. Υπάρχει αυτή η πίεση να προλάβουμε τον χρόνο, να τα κάνουμε όλα γρήγορα. Στην δική μας ηλικία, η τεκνοποίηση γίνεται στόχος αντί να επικεντρωθούμε στο να στήσουμε τις βάσεις για μια γερή σχέση, και εκεί χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια.Έχω γνωρίσει έναν άντρα δυο χρόνια νεότερό μου, με τον οποίο τα πάμε πολύ καλά. Όταν με είχε ρωτήσει αν θέλω να κάνω παιδί και απάντησα αρνητικά, ένιωσα πως ανακουφίστηκε. Και αυτός κάποτε το σκεφτόταν, αλλά όχι πια. Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω που μας δένει, έχουμε κατασταλάξει και θέλουμε τα ίδια πράγματα.Άποψή μου είναι, πως ο χρόνος περνάει και πως οι γυναίκες που είναι στην ηλικία μου θα πρέπει να το πάρουν απόφαση και να κλείσουν μέσα τους το κεφάλαιο παιδί. Το ξέρω στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά στη συνέχεια απελευθερώνει. Και νομίζω επίσης πως αυτή η συνειδητή απόφαση αφήνει το μυαλό ελεύθερο για να ξεκινήσει κανείς μια σχέση με μέλλον. Βλέπουμε πλέον σε κάποιον άνδρα που μας ενδιαφέρει τον σύντροφο, και όχι τον πιθανό πατέρα, αυτό θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να είναι το κριτήριο: το ποιος μας κάνει για σύντροφος. Εκεί πιστεύω πρέπει να εστιάσουμε εμείς οι γυναίκες μετά τα 40, εφόσον δεν θέλουμε να ζήσουμε μόνες. Δεν μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη στα 60 φεύγα να στηρίζουμε παιδιά στο ξεκίνημα της ζωής τους, ή στις σπουδές τους. Θα πλησιάζουμε τα 70 και θα εργαζόμαστε ακόμη με τέτοιες οικονομικές υποχρεώσεις στην πλάτη μας; Είναι λάθος πιστεύω να γαντζωνόμαστε χωρίς λογική και να γινόμαστε όμηροι μιας επιθυμίας που θα πρέπει να εξαργυρωθεί πάση θυσία. Αφήνω δε, πως τις περισσότερες φορές δεν πρόκειται για κάποια ανάγκη δική μας, αλλά για μια ακόμη επιταγή της κοινωνίας στην οποία ζούμε.