ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 29 χρ., εκπαιδευτικος στο επαγγελμα αλλα στην ανεργια (λογω συνθηκων και λογω του οτι στον ιδιωτικο τομεα δεν καταφερα να βρω τιποτα χωρις μεσον). Ειχα την ευλογια στη ζωη μου να γνωρισω στην ηλικια των 25 τον αντρα μου, με τον οποιο και παντρευτηκαμε προσφατα. Το θεμα ειναι πως σε ολο τον ευρυτερο συγγενικο μου κυκλο ειμαι η μονη εκτος απο τις αρκετα μεγαλυτερες (40 και ανω) που εχει παντρευτει. Εχω αρκετες ξαδερφες που ενω ειναι αποκατεστημενες επαγγελματικα παραπονιουνται για το οτι ειναι μονες και μαλιστα εφταναν σε σημειο να με...συμβουλευσουν να μην κανω ενα τοσο επισημο βημα απο τοσο μικρη, αλλα να βρω πρωτα μια δουλεια και μετα. Παρα το οτι λεγανε οτι ο αντρας μου ειναι ''πολυ καλη περιπτωση'' κλπ (λογω του οτι ειναι αποκατεστημενος επαγγελματικα και τυχαινει να συνδυαζει εμφανιση-χαρ/ρα υπο αντικειμενικα πλαισια). Δεδομενου οτι αν κ εχω ψαξει παρα πολυ και εχω εργαστει σε καποιες δουλειες περιστασιακα λογω κρισης (με συμβασεις) αλλα και λογω επαρχιας (περιορισμενες θεσεις εργασιας), θεωρησα στη ζωη μου οτι το να παντρευτω τον ανθρωπο μου με τον οποιο συγκατοικουσαμε ηδη δεν ειναι και τοοοοσο καταστροφικο και οτι η δουλεια μπορει να προκυψει ακομη και μελλοντικα. Γι αυτο και λοιπον του ειπα το μεγαλο ναι χωρις δευτερη σκεψη.Καθε φορα πλεον που βρισκομαι μαζι τους φροντιζουν να μου λενε τι κανουν στη δουλεια τους, που τις στελνουν επαγγελματικα ταξιδια και ποσο καλα περνανε, και ποσες εμπειριες εχουν απο σχεσεις και ξεπετες κλπ. Και νιωθω καπως ρε παιδια. Λες και θελουν να με κανουν να μετανιωσω το οτι παντρευτηκα. Να σημειωσω πως παλιοτερα εχει τυχει να κανω καποιες σχεσεις και ακομη και συγκριτικα να το παρεις...εχω περισσοτερες εμπειριες απο τις ιδιες, απλα δεν θελω να μπω σε διαδικασια να το αναλυσω μαζι τους. Ακομη και στο θεμα των ταξιδιων που εχω οντως ταξιδεψει οσο και εκεινες. Δεν με ενδιαφερει να κανω ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ επιδειξη. Ειδικα ομως στο θεμα της ανεργιας με ποναει πολυ το να μου το χτυπανε συνεχως. Ολο μου λενε πρεπει να βρεις μια δουλεια, ενω ξερουν ποσο πολυ το ψαχνω καθημερινα. Νιωθω να με αντιμετωπιζουν διαφορετικα, υποτιμητικα, καπως περιεργα και αυτο με ποναει. ΓΙΑΤΙ;;;Σημερα εγινε παλι κατι παρομοιο και το συζητησα με τον αντρα μου. Κατεληξα στο οτι πλεον θα αρχισω να αραιωνω μαζι τους γιατι εχουν αρχισει να μου δημιουργουν αγχος. Τις αγαπω πολυ, αλλα μαλλον καλυτερα απο μακρια.Κάποια καλοπροαίρετη συμβουλή; Θα την εκτιμούσα πολύ. Σας ευχαριστώ. :-)