Λυπάμαι τόσο για τον χαμό των γονιών σου. Ωστόσο πρέπει να ξέρεις πως έχουμε κοινά. Είμαι 14 χρόνων... στα 15... σχεδον.. έχασα τον πατέρα μου πριν 3,5 χρόνια από ανακοπή ξαφνηκα. Ο μπαμπάς σου όπως και ο δικός μου μπορούσαν να ζήσουν για πολλά πολλά χρόνια ακόμη. Ήταν η τύχη που κάποιοι είναι 89 και υγιέστατοι και άλλοι στα 57 όπως ο μπαμπάς μου που για εκείνους ήταν πιο άδικη η ζωή. Το εχεις σκεφτεί αυτό; Εγώ μολις τώρα το συνειδητοποίησα. Εκείνοι ήταν πιο άτυχοι από εμάς. Έχασαν τις ζωές τους μαζί με εμάς. Εμείς είμαστε νέες ακόμα μπορούμε να δημιουργήσουμε και να τους κάνουμε περήφανους από εκεί ψηλά. Δεν ξέρω αν το διαβάσεις ποτέ αυτό, δεν ξέρω αν κανείς θα το διαβάσει, αλλά ελπίζω να σε έκανα να νιώσεις χαρούμενη έστω και για κιγο εκτιμώντας την ζωή σου που εισαι εσυ υγιείς και καλά.
4.3.2018 | 10:33
ΑΔΙΚΗ ΖΩΗ!!!!
Είμαι στα 20 μου χρόνια, και πριν 15 χρόνια έχασα τον πατέρα μου από εργατικό ατύχημα (σε ηλικία 38)...Πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω παρόλο που ήμουν 5...Μετά από 7 χρόνια πέθανε και η μητέρα μου από κατάθλιψη (σε ηλικία 41), και είχα γίνει κομμάτια...Την επιμέλεια μου την πήρε η γιαγιά μου (η μητέρα της μητέρας μου)...4 χρόνια πήγαινα σε ψυχολόγο, αλλά δεν το ξεπερνούσα...Πραγματικά δεν υπάρχει πιο άδικο πράγμα από το να χάνεις τους γονείς σου (από μικρή ηλικία)...Δεν πρόλαβα να περάσω πολλά μαζί τους (ειδικά με τον πατέρα μου) αλλά δεν τους ξέχασα και ούτε θα τους ξεχάσω ποτέ...Σήμερα έχω περάσει λογιστικά και μένω στην Θεσσαλονίκη...Δυστυχώς πριν 4 μήνες έχασα και την γιαγιά μου, το στήριγμα μου (σε ηλικία 76)...Πραγματικά η ζωή είναι πολύ άδικη με εμένα...Δεν έχω κανένα στον κόσμο παρά μόνο τον σύντροφό μου με τον οποίο ήμαστε 4 χρόνια μαζί, και με στηρίζει από την αρχή έως και τώρα, πιστεύω ότι θα συνεχίζει να με στηρίζει...Είχα την ανάγκη να συζητήσω μαζί σας την ιστορία μου...Ελπίζω να με καταλαβαίνετε....Σας ευχαριστώ όλους για την προσοχη σας!!!????
3
