ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

@Cold Republic, με γύρισες πολλά χρόνια πίσω με την εξομολόγηση σου.Δεν ξέρω τι κάνουν στα ΙΕΚ, πάντως στα ΤΕΙ δεν υπήρχε η επιλογή του να μην είσαι μοντέλο. Έχω κάνει το μοντέλο στο μάθημα της υδροθεραπείας, με πολικές συνθήκες(και ναι, δεν χάρηκα καθόλου γι'αυτό). Έχω κάνει το μοντέλο σε μαθήματα κινησιοθεραπείας, στο κομμάτι της ψηλάφησης-ενδεικτικά αναφέρω μερικούς μύες που με έφεραν σε δύσκολη θέση:λαγονοψοΐτης, μείζων θωρακικός, γλουτιαίοι(αυτοί είναι και τρεις, πανάθεμά τους!) ...για να μη μιλήσω για την κωμικοτραγική εξέταση του κόκκυγα,που βίωσα ως μοντέλο στην πρώτη εργαστηριακή εξεταστική.Στο μάθημα της ειδικής αγωγής, θυμάμαι μας είχαν δέσει τα μάτια και μας έβαλαν να παίξουμε ποδόσφαιρο για τυφλούς-στην αρχή ένιωσα πολύ άσχημα, τελείως αποπροσανατολισμένη και κοντά σε μια κρίση πανικού, αλλά σε λίγα λεπτά συνήθισα και πέτυχα και 1 γκολ. :) Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο τις εμπειρίες μου στο "μόντελινγκ", αλλά αυτές αρκούν για τον σκοπό μου... θα προχωρήσω στο ζητούμενο.Τι έμαθα εγώ από την εμπειρία μου ως μοντέλο στα μαθήματα;Έμαθα το σώμα μου, έμαθα τα όρια, τις αντοχές και τις κατασκευαστικές μου ιδιαιτερότητες.Η επαφή με τα σώματα των συμφοιτητών και συμφοιτητριών ήταν ακόμα πιο διαφωτιστική.Το κάθε σώμα είναι ξεχωριστό και αντιδρά διαφορετικά. Πώς θα τα μάθεις όλα αυτά αν το βλέπεις το θέμα θεωρητικά... Η φυσικοθεραπεία είναι πράξη.Και πίστεψέ με, το να πας τελείως άσχετος και να αγγίξεις έναν άνθρωπο που πονάει, δεν είναι εύκολο πράγμα,πόσο μάλλον το να πρέπει να δουλέψεις με το σώμα του για μια ώρα. Και εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή και το μοντέλο θα πρέπει να κάνει και εκείνο την πρακτική του πάνω σε κάποιον. Θέλω να πιστεύω ότι στο ΙΕΚ σου δεν αρκούνται σε επίδειξη τεχνικών, αλλά όλοι οι μαθητές έχουν την δυνατότητα να εξασκηθούν σε αυτές,οπότε όλοι θα γίνουν και μοντέλα και "πρακτικάριοι". Το θέμα σου είναι ότι ντρέπεσαι και δεν έχεις εμπιστοσύνη σε αυτόν που θα σε αγγίξει. Μάντεψε... Και οι ασθενείς όταν ξαπλώνουν σε ένα κρεβάτι θεραπείας, νιώθουν άγχος, φόβο, αισθάνονται εκτεθειμένοι και σε κοιτάνε με μισό μάτι. Ο λόγος που καταφέρνω να σπάσω τον πάγο με αυτούς τους ανθρώπους, είναι ότι έχω περάσει από τη θέση τους και ξέρω.Η εμπειρία μου ως μοντέλο στα μαθήματα, με βοήθησε να αντιμετωπίσω άτομα που έπρεπε να ξεντυθούν μπροστά μου, κάποιοι ήταν με αναπηρίες, με ουλές, με παραμορφώσεις, με εκτομές.Το ξέρω ότι δεν σου είναι εύκολο, ούτε για μένα ήταν, ούτε για κανέναν. Θυμάμαι ότι συζητούσα για τα μαθήματα με φίλους άσχετους με το αντικείμενο και μου έλεγαν"πωωω... ωραία περνάτε εκεί... κάθε μέρα τσιτσίδι και χούφτωμα".Πόσο επιφανειακή προσέγγιση. Εγώ θυμάμαι 45 άτομα μέσα στην αμηχανία και το άγχος για τη βαθιά κατανόηση των πραγμάτων.Συμφωνώ με την καθηγητριά σου, καλά σου λέει. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, με το να αγγίζεις εσύ, όλα καλά; Ή βάζεις περιορισμούς και στο αγγίζειν;Το επάγγελμα που διάλεξες δεν χωράει μυγιάγγιχτες συμπεριφορές και απαιτεί οικειότητα με τους ασθενείς,ειδικά σε περιπτώσεις αποκατάστασης. Αυτή η εμπειρία σου στην σχολή, σου προσδίδει πόντους στην ενσυναίσθηση.Εξοικείωση λοιπόν, με το σώμα, με κάθε σώμα και πρώτα απ'όλα με το δικό σου σώμα.Καλή συνέχεια στις σπουδές σου. :)

Cold republic από τη μία καταλαβαίνω ότι δε σου αρέσει, δεκτό ΑΛΛΑ οφείλεις να γνωρίζεις την αίσθηση που αφήνει το κάθε άγγιγμα/μάλαξη/πίεση στο σώμα του ασθενούς. Δε φτάνει μόνο η δουλειά που κάνεις εσύ, πρέπει να ξέρεις τι αντίκτυπο έχει ακριβώς στο σώμα που το δέχεται.

Βρεθηκε ανθρωπος που δεν του αρεσει το μασαζ!!με λιγα λογια...Βρεθηκε Εξωγηινος!