ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καποτε ειχα μια δουλεια και ημουν καλα εκει. Εβαλε η μανα μου το χερακι της επειδη θεωρουσε οτι εριχνα το επιπεδο μου, εγινε χαμος, εδινε υποσχεσεις οτι η ιδια θα μου βρει δουλεια ανωτερου επιπεδου. Εχουν περασει χρονια και τιποτα, οχι καλυτερη ουτε ιδια, ουτε καν χειροτερη. Σημερα, μου ελεγε τι θα κανεις οταν πεθανω εγω και ο πατερας σου, που δεν εχεις δουλεια ουτε και εχουμε σπιτι για να σου δωσουμε να μεινεις στο μελλον. Ναι, θα πρεπει να μενω στο ενοικιο γιατι δεν εχουμε κανενα περιουσιακο στοιχειο. Πως θα πληρωνω ενοικιο και θα συντηρουμαι χωρις δουλεια; Ειχα μια χαρα δουλεια και μου εκανε χαλαστρα. Και που κατεληξε η κουβεντα της σημερα; Στο οτι γνωρισε σημερα μια γυναικα, επιασαν κουβεντα και εκεινη ειπε στη μανα μου οτι εχει γιο ανυπαντρο και θελει μια κοπελα για σπιτι και ανταλλαξανε τηλεφωνα γιατι σκεφτηκε, οπως ειπε, να παμε να τον δουμε και να κανω την προσευχη μου να του αρεσω για να με παντρευτει και να εξασφαλιστω και μου τονισε να μην κρινω εμφανιση (εγω να μην κρινω, αλλα αυτος επειδη θα κρινει να του εμφανιστω κουκλα), αλλα οπως και να ειναι να κανονισω μαζι του συναντηση και να το παμε σε γαμο για να εξασφαλισω το μελλον μου. Ετσι ειπε. Ετσι ειπε ο γονιος που "σκεφτεται" το μελλον του παιδιου του. Τι να πρωτοπω, τι να σχολιασω και τι να καταλαβει... Αραγε κυκλοφορουν και αλλοι τετοιοι γονεις με τοσο φανταστικες ιδεες; Προσωπικα, δεν με ενδιαφερει γαμος και παιδια. Θα ηθελα μονο μια δουλεια να μπορεσω να ζησω. Να ζησω ηρεμα θελω, γιατι εχω ζησει πολλες εντασεις και ασχημες καταστασεις με τους καθημερινους τσακωμους των γονιων μου. Εχω συγχυση και νευρα και τα γραφω μπερδεμενα.