[Απόσπασμα από το περιοδικό Trip της εφημερίδας Πελοπόννησος]
Ο Λάμπρος Αραπάκος και ο φωτογράφος Βασίλης Παπαϊωάννου παρακολούθησαν και κατέγραψαν τη ζωή των ασυνόδευτων ανήλικων που ζουν σε ερείπια στην Πάτρα και βιώνουν τη βία και την εκμετάλλευση σε κάθε βήμα τους.
Το πρωί πηγαίνουν στο «Drop in Center» ή αλλιώς στο Κέντρο Ημέρας της Praksis στην Κοραή 40, στην Πάτρα. Εκεί τρώνε, ντύνονται, παίζουν, κάνουν μπάνιο. Βρίσκουν νοιάξιμο από τους ανθρώπους του Κέντρου και ζουν για λίγο την ηλικία τους. Τα βράδια βγαίνουν στους δρόμους, ψάχνουν να χωθούν σε μια νταλίκα που θα τους πάει πιο κοντά στο στόχο τους. Κοιμούνται σε ερείπια, είναι παιδιά κυρίως από το Αφγανιστάν, τα περισσότερα γύρω στην ηλικία των 16.
Ιατροφαρμακευτική στήριξη, νομική συμβουλευτική, ψυχοκοινωνική στήριξη, ενημέρωση για τα δικαιώματα τους, εξεύρεση και παραπομπή σε ξενώνες ανηλίκων, δημιουργική απασχόληση είναι μερικές από τις υπηρεσίες που παρέχει το Κέντρο στους ασυνόδευτους ανήλικους. Μέχρι τώρα έχουν εξυπηρετηθεί πάνω από 800 ανήλικοι, ενώ κάθε μέρα το επισκέπτονται 20 με 25 άτομα. Το πρόγραμμα λειτουργεί από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, εδώ και 1,5 χρόνο από τη μη κυβερνητική Οργάνωση Praksis.
Οι ιστορίες των ασυνόδευτων ανηλίκων
Q. 16 ετών
«Υπάρχει πόλεμος στο Αφγανιστάν. Παντού νάρκες και δεν μπορείς να περπατήσεις. Γίνονται απαγωγές από τους Ταλιμπάν. Αν κάποιος έχει χρήματα και αυτοκίνητα, δηλαδή είναι πλούσιος, οι Ταλιμπάν θα απαγάγουν σίγουρα τη γυναίκα του ή τις κόρες του. Το μόνο που θυμάμαι από την πατρίδα μου είναι ο θάνατος».
Ζ. 14 ετών
«Θέλω να πετύχω το στόχο μου και να σπουδάσω. Δεν ξέρω τι θα σπουδάσω... Ο πατέρας μου σκοτώθηκε από νάρκη. Όταν παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο, τη ρωτάω: «Πώς πάνε τα πράγματα εκεί;» και η απάντησή της είναι: «Τα ίδια και δε βελτιώνονται». Μου λείπει η μάνα μου, νιώθω σφιγμένη την καρδιά μου επειδή μου λείπει. Από το Αφγανιστάν, ταξίδεψα στο Ιράν, δούλεψα εκεί, έφτιαχνα καναπέδες. Στο Ιράν μας αντιμετωπίζουν ως «ξένους», είχαμε προβλήματα με την αστυνομία, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Γι' αυτό αποφάσισα να έρθω Ευρώπη. Με τα χρήματα που έβγαλα από τη δουλειά, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο ταξίδι με την ελπίδα να φτάσω Ευρώπη και να δημιουργήσω μια καλύτερη θέση για την μάνα μου και τον μικρότερο αδερφό μου. Ονειρεύομαι να φτάσω Φινλανδία και να έρθουν οι δικοί μου».
H. 17 ετών
«Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, υπάρχουν διακινητές ανθρώπων, τους δίνουμε λεφτά και μας πηγαίνουν από το ένα σημείο στο άλλο. Ταξιδεύαμε πολλά άτομα μαζί. Περπατούσαμε κάποιες μέρες πάνω από 12 ώρες. Το ταξίδι είναι δύσκολο, ειδικά τις νύχτες που κοιμόμασταν όπου βρίσκαμε. Έμεινα για ένα 24ωρο χωρίς να φάω και να πιω κάτι. Θυμάμαι τα πολλά κουνούπια... Θέλω να γίνω πιλότος».
N. 15 ετών
«Ξέρω κάποια ελληνικά. Τα έμαθα στο δρόμο. Ζω σ' ένα ερείπιο, κοντά στη θάλασσα. Έχω καταφέρει να φτάσω δύο φορές στην Ιταλία αλλά με έπιασαν και με γύρισαν πίσω Ελλάδα. Στην Ιταλία κάτι άντρες και μια ξανθιά γυναίκα με συνέλαβαν και με χτύπησαν, λιμενικοί ήταν. Για κάποιες μέρες δεν έβλεπα καλά από τα χτυπήματα. Θέλω να φτάσω σε μια χώρα που θα υπάρχει σεβασμός για μας. Στην Πάτρα, ένα βράδυ, 2 άτομα που οδηγούσαν μηχανές, μας επιτέθηκαν. Εμείς παίζαμε βόλεϊ, ήμασταν 6 Αφγανοί. Κατέβηκαν από τις μηχανές τους, πήραν κάτι ξύλα, μας πλησίασαν και μας κυνηγούσαν για να μας χτυπήσουν. Εμείς τρέχαμε, τους ξεφύγαμε... Έχει τύχει να περπατάμε στο δρόμο και να μας πετάνε πέτρες και ξύλα μέσα από τα αυτοκίνητα».
M. 12 ετών
«Η μόνη λύση είναι να μπούμε σε μια νταλίκα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η επιλογή αυτή είναι καταναγκαστική. Κρατάμε το αίμα μας στα χέρια μας για να μη χυθεί».
To «Drop in Center» της Praksis έχει ανάγκη σε είδη πρώτης ανάγκης: ρούχα, φάρμακα, ξηρά τροφή.
Τηλ.2610321933.
σχόλια