ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια χαρά. Γράφω γιατί στην ίδια φωτιά βράζω κι εγώ. Είμαι μεγαλοετής σε σχολή που τη λες καλή(πολυτεχνείο), αλλά που πέρασα χωρίς να την επιλέξω. Anyway, νομίζω το θέμα είναι το εξής (όπως το έχω βιώσει εγώ): Υπάρχει μια στερεοτυπική αντίληψη ότι η παρουσία , η φοίτηση σε μια σχολή και η τριβή με ένα επιστημονικό αντικείμενο διαμορφώνει ως ένα βαθμό και την προσωπικότητά του ατόμου. Ότι ανοίγει το μυαλό σου. Για τα δεδομένα των ελληνικών πανεπιστημίων (και να και για το Πολυτεχνείο) αυτό είναι μια ικανή αλλά όχι αναγκαία συνθήκη. Οπότε αν είσαι άνθρωπος που ότι σκέφτεσαι το περνάς από χίλια κόσκινα μέσα στο κεφάλι σου ατύχησες. Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω(καναν αιώνα θα έλεγα εγώ). Ναι και στο εξωτερικό είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά οι σπουδές στο εξωτερικό δεν είναι συνυφασμένες σε τόσο μεγάλο βαθμό με μοντέλα ζωής, που σημαίνει τελειώνεις πχ μηχανικός και ζεις μια επιτυχημένη ζωή(δυστυχώς λόγω κρίσης αυτά τα μοτίβα ΔΕΝ διαλύονται στα μυαλά των θείων των συγγενών των φίλων και των γνωστών-όλων αυτών που αποτελούν τη λεγόμενη "κοινωνία"). Με αποτέλεσμα αν μένεις πίσω, για χίλιους δύο λόγους-είπαμε τριβέλίζεις το μυαλό σου με χίλια δύο πράγματα- και αμέσως αυτό το μοντέλο αποφοίτηση->επιτυχία γίνεται μη αποφοίτηση->αποτυχία. Κι εκεί ξεκινούν οι ενοχές. Η αυτοπεποίθηση κάνει ελεύθερη πτώση, οι ενοχές σε τσακίζουν, αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου, αναπολείς παλιότερες καλύτερες καταστάσεις και θλίβεσαι, βλέπεις κόσμο που όπως είπε και η κοπελιά -ακόμη και στόκους(ελάτε όλοι μας τους έχουμε δει σε ΟΛΕΣ τις σχολές- και άντρες ζοντόβολα και χαζογκόμενες)-να προχωρούν μπροστά (με αυτοπεποιθηση μάλιστα που είναι να απορείς που τι βρίσκουν και δε νοιώθουν)έχοντας τη θεία και τη γιαγιά να σε στραβοκοιτάνε-που δεν έχουν βγάλει ούτε λύκειο-και να στο παίζουν εξυπνάδα και μέσα σ'όλα αυτά πρέπει να μαζέψεις το τομάρι σου και να ανασυγκρότηθείς, πηγαίνοντας σε μια σχολή που και ένα νερό να πας να πάρεις από το κυλικείο θα πεις ότι είσαι νιοστό έτος, όλα αυτά είναι σκληρά. Μπορεί να παθαίνεις και μια καταθλιψούλα, και καμια κρίση πανικού διαβάζοντας ξανα και ξανά τις μεταβατικές διατάξεις του νέου νόμου για το μέχρι πότε προλαβαίνεις να τελειώσεις χωρίς να φας μπούλο. Αλλά πρέπει να σηκωθείς. Απλά πρέπει. Κι εγώ νοιώθω πολλές φορές ότι περνάει ο καιρός, ότι δε ελέγχω την τύχη μου και τη ζωή μου με μαθήματα χρωστούμενα, έφτασα μέχρι και να κάνω test iq για να δω πόσα πιάνει η γκλάβα μου (άσχετο αλλά βγήκε πολύ υψηλό-πιστοποιημένο ψυχολόγου όχι από internet-πράγμα που με αναπτέρωσε). Αυτό που εγώ έχω να πω είναι σε αυτή τη φάση πρέπει να επικοινωνείς με άτομα που εμπιστεύεσαι και ξέρεις ότι σε εκτιμούν και ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε σένα- μακάρι να έχεις καλούς γονείς, εγώ προσωπικά έχω πολύ καλούς που έχουμε μιλήσει σωστά και όμορφα, και ναι αν δεν έχεις σχέση να ξέρεις ότι μία σχέση θα είναι η καλύτερη ντόπα σε αυτήν την περίοδο. Μακάρι να έχεις κάποιο καλό παιδί να σε στηρίζει. Αυτά. Το πιο απλό επίσης που μπορείς να κάνεις είναι να δεις στο youtube motivational/inspirational videos. Μερικά είναι πολύ καλά και όντως σε μπουστάρουν σε στιγμές που πέφτεις. Η σκέψη μου είναι μαζί σου. Να ξέρεις το εξής : Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάτι στο οποίο θα είσαι πολύ καλή. Βρες το , και σκέψου όσο ριζικά θες, δεν είναι απαραίτητο να διορθώσεις το πτυχίο σου με κάποιο μαστεράκι ή τίποτα τέτοιο. Μπες σε κάτι παρθένο για σένα αλλά που η διαίσθησή σου θα σου λέει ότι είναι καλό και σε εμπνέει και σου ανοίγει την καρδούλα σου. Απλά να μπορείς και με κάποιο τρόπο να βιοπορίζεσαι, όσο αυτό είναι δυνατό. Και στην τελική τι έγινε αν στα 30 δεν είσαι φτασμένη, λες και ποιος είναι ; Από την προσωπική μου εμπειρία μόνο 5%. Νομίζω ότι όταν τελειώνεις το πτυχίο που σε βασανίζει για καιρό , αλλάζεις σε παρα πολύ μεγάλο βαθμό. Οπότε μπορεί και όλη αυτή η φιλολογία να είναι άχρηστη. Μέχρι τότε όμως καλό κουράγιο, ψυχραιμία και : it's possible. Ο μόνος που θα κρίνει τον εαυτό σου είσαι εσύ.

Η κατάθλιψη μπορεί να ειπωθεί και με πιο απλά λόγια όπως "χαμένος χρόνος"... Δες ειδικό ψυχικής υγείας και άσε τις συμβουλές περί διαβάσματος. Είναι ολοφάνερο ότι πάσχεις από αναβλητικότητα και ανύπαρκτη αυτοπεποίθηση. Σπάσε τα ταμπού και μην "αναβάλεις" άλλο τη ζωή σου. Φιλικά και με πολύ αγάπη γιατί υπήρξα χρόνια στη θέση σου.

έτσι είναι, όταν αργείς να τελειώσεις σε πιάνει κατάθλιψη. εγώ τέλειωσα 5ετή σχολή, με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση και με πήρε από κάτω τόσο, που δε μπορώ ακόμα να συνέλθω. μακάρι τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά σου να σε αποζημιώσουν κατάλληλα. ε, και με τη σχολή, αν δε σπάσεις μερικά αβγά δε θα γίνει τίποτα

Φταίει η κακή σου ψυχολογία και η κακή αυτοεκτίμηση. Αυτό είναι και τίποτε άλλο. Είχα το ίδιο πρόβλημα με εσένα, και τελικά πήρα πτυχίο στα 6,5 χρόνια. Κάθισα κάτω, έσφιξα τα δόντια και τελικά τα κατάφερα. Κάνε το ίδιο και όλα θα πάνε καλά.

και εγώ τα ίδια πέρασα..δεν είναι θέμα ευφυίας ,αλλά ατυχίας .πιθανόν όπως εγώ να είσαι σε μια σχολή που δεν σου ταιριάζει .. στη δική μου περίπτωση πήγαν όλα καλά,στο τέλος ,ελπιζω και στη δική σου..

Αγαπητή φίλη, πριν σε παραπέμψω στα εξαιρετικά γραμμένα σχόλια του ανώνυμου. (πχ. 2:37), έχω να προτείνω κάποια απλά πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις. Ενδεχομένως μπορεί και να μιλάω "εκ του ασφαλούς," γιατί εν τέλει τελείωσα με το πτυχίο μου στα 22 και με το μεταπτυχιακό στα 24, αλλά - όπως συμβαίνει με όλους μας - το πέρασμά μου από το πανεπιστήμιο, ελληνικό και ξένο, είχε τα πάνω του και τα κάτω του. Βήμα πρώτο: Ανάλαβε τις ευθύνες σου, όποιες κι αν είναι αυτές. Μήπως πήγαινες σε περισσότερα πάρτι, απ' όσο οι υπόλοιποι "σκάρτοι" μαθητές, οι οποίοι όμως πήγαιναν που και που σε κανένα σεμινάριο; Μήπως προτιμούσες να πας για καφεδάκι με την παρέα αντί να πας στην παράδοση; Μήπως απλά δε διάβαζες αρκετά για την εξεταστική; Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι μεμπτό και όποιος δηλώσει ότι δεν έχει κάνει τα πάρτι και τις βόλτες του μάλλον θα λέει ψέματα. Όλα αυτά είναι απαραίτητα για ένα φοιτητή - αλλά με μέτρο! Από την άλλη, υπάρχει η κατηγορία των πολύ επιμελών φοιτητών οι οποίοι δεν αποδίδουν είτε επειδή δεν έχουν καταλάβει τι ζητάει ο εκάστοτε καθηγητής, είτε επειδή απλά "φοβούνται" ότι όταν θα πάνε να γράψουν, θα πάρουν 5 αντί για 9 και τελικά αφήνουν τις εξεταστικές να περνούν έτσι. Μόλις καταλάβεις η ίδια τι πάει λάθος, θα μπορέσεις να αναλάβεις ευκολότερα δράση.Βήμα δεύτερο: Λύσε το πρόβλημαΣε μεγάλο βαθμό είναι λογικό να νιώθεις απογοητευμένη, όμως θυμήσου ότι η κατάσταση είναι στο χέρι σου να βελτιωθεί. Έχεις ένα στόχο: να πάρεις πτυχίο. Πώς μπορείς να το καταφέρεις αυτό; Γράψε πόσα μαθήματα σου μένουν και ένα ρεαλιστικό στόχο εξεταστικών στον οποίο μπορείς να τα περάσεις πχ. δώδεκα σε τρεις, επτά σε δύο κλπ (η απάντηση, εξαρτάται ασφαλώς από εσένα). Πήγαινε και δίνε και περισσότερα, χωρίς να σε νοιάζουν - σε αυτή τη φάση - οι βαθμοί. Συμβουλεύσου συμφοιτητές που εμπιστεύεσαι, διάβασε τα βιβλία και τις επιτομές, μίλησε με καθηγητές για να δεις τι ακριβώς απαιτήσεις έχουν στις εξετάσεις. Αν δεις ότι το εχεις ανάγκη, κάνε φροντιστηριακά/ιδιαίτερα μαθήματα. Να θυμάσαι ότι μπορεί το επίπεδο δυσκολίας σπουδών κάποιων τμημάτων να φαίνεται ευκολότερο ή δυσκολότερο από κάποιων άλλων (πχ. ιατρικές, νομικές και πολυτεχνεία θεωρούνται σχετικά δύσκολες σχολές) αλλά μην κάνεις συγκρίσεις: κάθε τμήμα έχει τη δυσκολία του και τη μέθοδό του και εσένα, αυτό που σε νοιάζει είναι να αποφοιτήσεις από το τμήμα σου.Βήμα τρίτο: Ατένισε το μέλλον με αισιοδοξία. Δεν είσαι χαζή, ούτε άχρηστη. Από την άλλη, δεν είσαι και η μοναδική περίπτωση που έκατσε λίγο παραπάνω στο πανεπιστήμιο. Είσαι ακόμα πολύ μικρή και έχεις δικαίωμα να ονειρεύεσαι το μέλλον σου όπως το θέλεις. Απλά, ο ευκολότερος τρόπος να κάνεις περαιτέρω σχέδια είναι να πάρεις το πτυχίο. Με κάθε μάθημα που περνάς η αυτοπεποίθησή σου θα ανεβαίνει και θα μπορείς να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Μη σκέφτεσαι όμως από τωρα τι θα κάνεις στο μέλλον: κάνε ένα βήμα τη φορά, αργά και σταθερά. Το μεταπτυχιακό σου μπορείς να το κάνεις και στα 25, και στα 27 και στα 31 και πάει λέγοντας. Το θέμα είναι να το κάνεις, ξέροντας τι θέλεις και νιώθοντας ικανοποιημένη με τον εαυτό σου.

Απαξιώ πλήρως να δώσω σημασία σε σχόλια τα οποία προφανώς προέρχονται από άτομα που δεν γνωρίζουν τί πάει να πει, "σπουδάζω στο ελληνικό πανεπιστήμιο".Φιλενάδα, εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι μπορεί και να έρθεις!8 χρόνια μου φάγανε στην κωλοσχολή, όπου διάβαζα και ξαναδιάβαζα και ξαναέδινα και ο άλλος εάν δεν ήξερες την υποσημείωση της σημείωσης της τελευταίας σελίδας σε έκοβε για πλάκα.Τα κατάφερα όμως. Και παρά το ότι είχα πολύ χαμηλή βαθμολογία στο πτυχίο μου, με δέχτηκαν σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο της Ολλανδίας. Γι'αυτό, συγκεντρώσου στο διάβασμα, πες ότι στο κάτω κάτω δεν θα τους χαρίσεις και το χαρτί των όποιων κομπλεξικών γουστάρουν να το παίζουν ιστορία, κόβοντας φοιτητές, πάρε το πτυχίο σου και ρίξ' τους μία μούντζα. Χαζή σίγουρα δεν είσαι και για αυτό έχεις και αμφιβολίες. Ο ηλίθιος ποτέ δεν μπαίνει σε διαδικασία να αμφισβητήσει την εξυπνάδα του, μόνο ο έξυπνος το κάνει.Καλή επιτυχία!!!!

Είσαι σίγουρη ότι δεν έχεις κάποια μαθησιακή δυσκολία και δεν το γνωρίζεις;

Ημουν κι εγω στην ιδια θεση και το πτυχιο το πηρα σε 10(!) χρονια... Στο μεταξυ ομως ειχα βρει δουλεια, ασχετη με το αντικειμενο σπουδων. Αυτο βοηθησε να ανεβει η αυτοπεποιθηση μου που ειχε πεσει στα πατωματα και τελικα το πηρα. Τωρα εργαζομαι σχεδον πανω στο αντικειμενο μου. Αυτα... Μια αποφαση ειναι!

Έχω κάποιες προτάσεις, αλλά θα με πούνε σεξιστή και φαλλοκράτη..