Γεια χαρά. Γράφω γιατί στην ίδια φωτιά βράζω κι εγώ. Είμαι μεγαλοετής σε σχολή που τη λες καλή(πολυτεχνείο), αλλά που πέρασα χωρίς να την επιλέξω. Anyway, νομίζω το θέμα είναι το εξής (όπως το έχω βιώσει εγώ): Υπάρχει μια στερεοτυπική αντίληψη ότι η παρουσία , η φοίτηση σε μια σχολή και η τριβή με ένα επιστημονικό αντικείμενο διαμορφώνει ως ένα βαθμό και την προσωπικότητά του ατόμου. Ότι ανοίγει το μυαλό σου. Για τα δεδομένα των ελληνικών πανεπιστημίων (και να και για το Πολυτεχνείο) αυτό είναι μια ικανή αλλά όχι αναγκαία συνθήκη. Οπότε αν είσαι άνθρωπος που ότι σκέφτεσαι το περνάς από χίλια κόσκινα μέσα στο κεφάλι σου ατύχησες. Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω(καναν αιώνα θα έλεγα εγώ). Ναι και στο εξωτερικό είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά οι σπουδές στο εξωτερικό δεν είναι συνυφασμένες σε τόσο μεγάλο βαθμό με μοντέλα ζωής, που σημαίνει τελειώνεις πχ μηχανικός και ζεις μια επιτυχημένη ζωή(δυστυχώς λόγω κρίσης αυτά τα μοτίβα ΔΕΝ διαλύονται στα μυαλά των θείων των συγγενών των φίλων και των γνωστών-όλων αυτών που αποτελούν τη λεγόμενη "κοινωνία"). Με αποτέλεσμα αν μένεις πίσω, για χίλιους δύο λόγους-είπαμε τριβέλίζεις το μυαλό σου με χίλια δύο πράγματα- και αμέσως αυτό το μοντέλο αποφοίτηση->επιτυχία γίνεται μη αποφοίτηση->αποτυχία. Κι εκεί ξεκινούν οι ενοχές. Η αυτοπεποίθηση κάνει ελεύθερη πτώση, οι ενοχές σε τσακίζουν, αρχίζεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου, αναπολείς παλιότερες καλύτερες καταστάσεις και θλίβεσαι, βλέπεις κόσμο που όπως είπε και η κοπελιά -ακόμη και στόκους(ελάτε όλοι μας τους έχουμε δει σε ΟΛΕΣ τις σχολές- και άντρες ζοντόβολα και χαζογκόμενες)-να προχωρούν μπροστά (με αυτοπεποιθηση μάλιστα που είναι να απορείς που τι βρίσκουν και δε νοιώθουν)έχοντας τη θεία και τη γιαγιά να σε στραβοκοιτάνε-που δεν έχουν βγάλει ούτε λύκειο-και να στο παίζουν εξυπνάδα και μέσα σ'όλα αυτά πρέπει να μαζέψεις το τομάρι σου και να ανασυγκρότηθείς, πηγαίνοντας σε μια σχολή που και ένα νερό να πας να πάρεις από το κυλικείο θα πεις ότι είσαι νιοστό έτος, όλα αυτά είναι σκληρά. Μπορεί να παθαίνεις και μια καταθλιψούλα, και καμια κρίση πανικού διαβάζοντας ξανα και ξανά τις μεταβατικές διατάξεις του νέου νόμου για το μέχρι πότε προλαβαίνεις να τελειώσεις χωρίς να φας μπούλο. Αλλά πρέπει να σηκωθείς. Απλά πρέπει. Κι εγώ νοιώθω πολλές φορές ότι περνάει ο καιρός, ότι δε ελέγχω την τύχη μου και τη ζωή μου με μαθήματα χρωστούμενα, έφτασα μέχρι και να κάνω test iq για να δω πόσα πιάνει η γκλάβα μου (άσχετο αλλά βγήκε πολύ υψηλό-πιστοποιημένο ψυχολόγου όχι από internet-πράγμα που με αναπτέρωσε). Αυτό που εγώ έχω να πω είναι σε αυτή τη φάση πρέπει να επικοινωνείς με άτομα που εμπιστεύεσαι και ξέρεις ότι σε εκτιμούν και ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε σένα- μακάρι να έχεις καλούς γονείς, εγώ προσωπικά έχω πολύ καλούς που έχουμε μιλήσει σωστά και όμορφα, και ναι αν δεν έχεις σχέση να ξέρεις ότι μία σχέση θα είναι η καλύτερη ντόπα σε αυτήν την περίοδο. Μακάρι να έχεις κάποιο καλό παιδί να σε στηρίζει. Αυτά. Το πιο απλό επίσης που μπορείς να κάνεις είναι να δεις στο youtube motivational/inspirational videos. Μερικά είναι πολύ καλά και όντως σε μπουστάρουν σε στιγμές που πέφτεις. Η σκέψη μου είναι μαζί σου. Να ξέρεις το εξής : Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάτι στο οποίο θα είσαι πολύ καλή. Βρες το , και σκέψου όσο ριζικά θες, δεν είναι απαραίτητο να διορθώσεις το πτυχίο σου με κάποιο μαστεράκι ή τίποτα τέτοιο. Μπες σε κάτι παρθένο για σένα αλλά που η διαίσθησή σου θα σου λέει ότι είναι καλό και σε εμπνέει και σου ανοίγει την καρδούλα σου. Απλά να μπορείς και με κάποιο τρόπο να βιοπορίζεσαι, όσο αυτό είναι δυνατό. Και στην τελική τι έγινε αν στα 30 δεν είσαι φτασμένη, λες και ποιος είναι ; Από την προσωπική μου εμπειρία μόνο 5%. Νομίζω ότι όταν τελειώνεις το πτυχίο που σε βασανίζει για καιρό , αλλάζεις σε παρα πολύ μεγάλο βαθμό. Οπότε μπορεί και όλη αυτή η φιλολογία να είναι άχρηστη. Μέχρι τότε όμως καλό κουράγιο, ψυχραιμία και : it's possible. Ο μόνος που θα κρίνει τον εαυτό σου είσαι εσύ.
24.3.2013 | 01:41
κωλοπτυχίο...
Γιατί δεν μπορώ να πάρω αυτό το κωλοπτυχίο γαμώτο;; Είμαι 7 χρόνια σε μια σχολή, ενώ έπρεπε να έχω τελειώσει από τα 4. Μόνιμα έχω ένα αίσθημα απογοήτευσης. Νιώθω αποτυχημένη και χαζή.. Αισθάνομαι ότι είμαι άχρηστη και βλέπω τη ζωή μου να φεύγει χωρίς να τη ζω... Τι φταίει; Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που τους θεωρούσα χαζούς, που ώς μαθητές ήταν σκάρτοι να παίρνουν πτυχίο και να κάνουν και μεταπτυχιακό και αναρωτιέμαι.. εγώ γιατί είμαι ακόμα εδώ; Τι φταει; Τόσο πολύ με επηρεάζει η κακή μου ψυχολογία και η χαμηλή αυτοεκτίμηση; Δεν αντέχω άλλο αυτό το αίσθημα ανικανότητας! Δεν αντέχω άλλο να νιώθω άχρηστη! Τι να κάνω; Ακόμα κι αν πάρω κάποια στιγμή το πτυχίο, πώς θα βγάλω από πάνω μου όλη αυτή την αίσθηση αποτυχίας; Πώς θα ξεπεράσω το ότι αγανάκτησα να πάρω το πτυχίο; Πώς θα βρω δουλειά ή μεταπτυχιακό με τέτοια βαθμολογία και με τόσα χρόνια σπουδών;; Πνίγομαι!!!!! Φεύγει η ζωή και δεν την προλαβαίνω... Τρέχει και εγώ πάω γενικά τόσο μα τοσο αργά.........
10