Με έβγαλες από τη θολούρα μου και σ ευχαριστώ..τελικά πρέπει να επικοινωνούμε πάντα τα προβλήματά μας...Δεν έχασα χρόνο.. Του μίλησα όσο πιο ευγενικά και λεπτεπίλεπτα μπορούσα..Του τόνισα ότι τον εκτιμώ πάρα πολύ, πράγμα που ισχύει, και ότι νιώθω πολύ τυχερή που εργάζομαι γι αυτόν που είναι τόσο συνεπής και με σεβασμό προς όλους μας. Περαιτέρω του εξήγησα ότι ακόμη και για τον ίδιο το να στρέφει την προσοχή του σε εργαζόμενή του δεν θα τον βοηθήσει καθόλου τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική του ζωή, αφής στιγμής ο ίδιος έχει πει ότι ειλικρινή του επιθυμία είναι να φτιάξει μια νέα οικογένεια, και φυσικά το να αναλώνεται σε τέτοιες καταστάσεις δεν ευοδώνει καθόλου τον σκοπό του. Το μόνο που απάντησε είναι ότι νιώθει μόνος και του αρέσει η παρέα μου και οι συγκροτημένες απόψεις μου. Του είπα ότι τον νοιάζομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που νοιάζομαι και τους συναδέλφους μου στο γραφείο και ευχαρίστως όποτε νιώθει ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον που εκτιμάει να τον ακούω και να του λέω μια γνώμη αλλά όχι να χάνουμε το μέτρο. Γιατί οκ..Όπως είπες ένα φαγητό ή ένας καφές μια στο τόσο ακόμη και με το αφεντικό δεν είναι κακό, δεν ζούμε στο μεσαίωνα..αλλά αυτός το είχε παρακάνει με τις προτάσεις επί εβδομαδιαία βάση. Μέσες άκρες αυτά. Έδειξε ότι κατάλαβε..Δεν άλλαξε δηλαδή κάτι στη συμπεριφορά του πέραν από μια ελαφρά αμηχανία που οκ, ήταν αναμενόμενη. Αυτά... Σ ευχαριστώ Aphelia ! :)
17.3.2018 | 22:33
Σε αμηχανία με το αφεντικο
Δεκτά όλα τα σχόλια αν κ γράφω κυρίως γιατί δεν έχω πού να τα πω και θέλω να τα βγάλω από μέσα μου.έχω εδώ και 1,5 χρόνο μια αρκετά καλή δουλειά σε ένα γραφείο.. Πασχισα πολυ για τη θέση αυτή, άφησα κ τον τόπο μου και σημαίνει πολλά για μένα..το αφεντικό μου είναι απ τις φωτεινές εξαιρέσεις της εποχής.Καλοπληρωτης, συνεπής στο μισθο μας, με σεβασμό προς το πρόσωπό μας (3 εργαζόμενοι ειμαστε, εγώ αυτο που λέμε το δεξι χερι του αφεντικου)..το θέμα ειναι οτι εδω κ αρκετό καιρο με προσκαλει σε εξόδους..Έχω δεχθεί 2_3 φορες απ τις 100 χωρίς υπερβολη που με εχει καλεσει, να βγω μαζι του κ η αληθεια ειναι οτι ηταν κυριος..δεν με εφερε σε δυσκολη θεση ουτε με λογια ουτε με κινησεις ουτε με βλεμματα περιεργα...απ την αλλη κατα καιρους εχει πεταξει κατι διφορουμενα τυπου θα ημουν καλη συζυγος κ μητερα, ειμαι αξιοπρεπής, σοβαρη κ ηθικη σαν απο αλλη εποχή βγαλμενη κλπ....τον εχει βαρεσει η μοναξια οντας χωρισμενος με παιδια κ κανοντας μονο περιστασιακες σχεσεις με μικροτερες κ αλλοδαπες..κ εγω ειμαι πολυ μικροτερη του, γυρω στα 17 χρονια διαφορα...το θεμα μου ειναι οτι ενω του αρνουμαι συνεχως να βγαινω μαζί του, εξηγωντας μαλιστα τους λογους που δεν θελω, κυριως για να μη δημιουργηθει θεμα με τους συναδέλφους κ με τον ευρυτερο κυκλο μιας κ ειμαστε κλειστη κοινωνια, αυτος δεν το κόβει..αρκετες φορες μαλιστα ο εκνευρισμος μου ηταν εμφανεστατος στην αρνηση μου να βγουμε κ παλι δεν το κοβει...συγχρονως ειναι κ κυριος απεναντι μου, δηλαδη ποτε μα ποτε δεν τον επιασα να με κοιταει προστυχα ή να μου μιλησει πονηρα..φυσικα ποτε καμια χειρονομια...τι φαση???? Σκεφτομαι να παραιτηθω αφου δεν λεει να καταλαβει..κ θα το ειχα κανει ηδη αν δεν ημουν τοσο ικανοποιημενη απ την εργασιακη μας σχεση κ δεν ειχα αναγκη τη δουλειά...
5
