__________________
1.
Βρε Λενα, λυσε μου μια απορια σε παρακαλω. Ειναι φυσιολογικο, 26 χρονων ανθρωπος, πληρως ανεξαρτητος και με σταθερη δουλεια (Κυπρος), οταν επισκεπτεται το πατρικο του (Ελλαδα) να περναει απο σκαναρισμα λες και ειναι πεντε χρονων παιδι που δεν ξερει να φερθει; Let me explain myself.
Απο τα 18 μου εχω φυγει απο το πατρικο μου για σπουδες και παραλληλα εχτιζα την οικονομικη μου ανεξαρτησια. Παντα ημουν ωριμος, ηξερα να φερθω αναλογα με τις περιστασεις και μαθαινα γρηγορα. Τα λεω ολα αυτα γιατι με βοηθησαν να μην κανω ποτε καμια γκαφα σχετικα με την εμφανιση μου, το dress code σε διαφορες περιστασεις κλπ. Κι ερχεται τωρα η μανα μου ΚΑΘΕ φορα που με βλεπει, και μου αρχιζει ''Γιατι ειναι βρωμικες οι μποτες σου; Πηγαινε ΤΩΡΑ στο μπανιο του εστιατοριου να τις καθαρισεις'' (σημειωση: ειχε βρεξει πριν δυο ωρες.). ''Δεν ξερεις να χτενιζεσαι, ελα εδω να σε φτιαξω εγω.'' ''Εισαι μικρος ακομα και δεν εχεις βρει το στυλ σου, πρεπει να φορας ρουχα που ειναι ετσι και γιουβετσι γιατι αυτα σου πανε καλυτερα'' Και το καλυτερο ολων: ''Ακουσε και μια φορα τη μανουλα, ξερει εκεινη! Δεν στο λεω απο ξεροκεφαλια, αλλα επειδη μοιραια ξερω πεντε πραγματα παραπανω!''
Εγω επειδη μενω μακρια ευτυχως δεν εχω να το αντιμετωπιζω αυτο καθε μερα, αλλα πραγματικα με φερνει στα ορια μου καθε φορα. Προσπαθω να μην ερχομαι σε ρηξη και απλα ξεγλιστραω οπως μπορω, ειτε προσπερνωντας αυτο που μου λεει με χιουμορ, ειτε κανοντας φιλοτιμη προσπαθεια να της δωσω να καταλαβει οτι το ντυσιμο ειναι προσωπικη υποθεση κι εμενα με κανουν να νιωθω ανετα αυτα τα ρουχα κι οχι εκεινα (και να πεις οτι ειχα και κανενα ακραιο στυλ...απλα καθημερινα ρουχα φοραω ενω εκεινη θελει να με βλεπει με κοστουμια). Ομως επανερχεται συνεχεια, χρονια τωρα. Ξερω οτι η εμφανιση μου ειναι ισως ο τελευταιος τομεας στον οποιο νιωθει οτι της πεφτει λογος, πραγμα σημαντικο για εκεινη γιατι ενα θεματακι με τον απογαλακτισμο οταν εφυγα απο το σπιτι τον ειχε. Παρ'οτι καταλαβαινω λοιπον απο που πηγαζει, εξακολουθει να με ενοχλει αφανταστα αυτος ο σχολιασμος. Τι μου προτεινεις να κανω για να το κοψω, ή έστω να μη με ενοχλει τοσο πολυ;
-Μανος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για να το κόψεις δεν υπάρχει τρόπος. Για να περιοριστεί όμως υπάρχει ελπίδα. Να μην περιμένεις να αλλάξει. Εσύ πρέπει να αλλάξεις, και συγκεκριμένα, ο τρόπος που αντιδράς σε αυτό. Δεν μας λες τι κάνεις. Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις είναι να διαμαρτύρεσαι, να εξηγείς και να το συζητάς. Αυτό ενισχύει την πεποίθηση της ότι είσαι παιδί που δεν ξέρει και πρέπει να σου μάθει. Η δυσανασχέτηση σου, όσο και αν φαίνεται περίεργο, ενισχύει την συμπεριφορά της επειδή την βλέπει ως επιβράβευση, και γι'αυτό παραμένει ίδια τόσα χρόνια.
Δύο πράγματα χρειάζονται: α) να φοβηθεί κάτι και β) να έχει συνέπειες κάθε φορά που το κάνει. Όταν λέω «να φοβηθεί», εννοώ τη συνέπεια που θα αποφασίσεις ότι θα έχει, σε σημείο που κάποτε δεν θα χρειάζεται να την πραγματοποιείς, ο φόβος της θα αρκεί για να μαζευτεί λίγο. Εσύ πρέπει να αποφασίσεις ποια θα είναι η συνέπεια, αλλά η διαδικασία έχει ένα πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο, και εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία. Πρέπει να είσαι συ-νε-πής. Πάντα. Η ίδια «τιμωρία», χωρίς ποτέ να κάνεις σκόντο ή να κάνεις ότι δεν κατάλαβες. Αν κάνεις πίσω, έστω και μια φορά, μετά θα χρειαστείς διπλάσια προσπάθεια.
Τι θα είναι αυτό; Μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Ένα από τα πιο εύκολα είναι να φεύγεις, έστω και για πέντε λεπτά. Ακόμα και αν είσαστε σε δημόσιο χώρο. Αυτό απαιτεί την ελάχιστη ενέργεια από σένα, αλλά για αυτή θα είναι μεγάλο το σοκ. Αν σου φαίνεται σκληρό, αποφάσισε εσύ τι μπορείς να αντέξεις. Αλλά ό, τι και να είναι, να θυμάσαι: χρειάζεται συνέπεια. Της πήρε χρόνια πολλά για να αναπτύξει αυτόν τον τρόπο ελέγχου, δεν θα τον αλλάξει μέσα σε εβδομάδες ή μήνες (θα τον αλλάξει όμως πολύ πιο γρήγορα απ' όσο νομίζεις. Δεν φαντάζεσαι πόσο γρήγορα προσαρμόζονται οι άνθρωποι όταν νιώθουν ότι χάνουν έδαφος κυριαρχίας προκειμένου να μην χάσουν περισσότερα).
__________________
2.
Αγαπημένη μου Α μπα,
Σου έχω γράψει κι άλλη φορά, αλλά αυτή τη φορά έχω ένα θέμα που δεν ξέρω πως να διαχειριστώ. Πρόκειται για μια τελειωμένη φιλία με την άλλοτε καλύτερη φίλη μου. Είμαι φοιτήτρια και ήμασταν φίλες από το σχολείο, πολύ δεμένες και πολύ αγαπημένες. Ήταν σταθερά ο πρώτος άνθρωπος που θα έπαιρνα τηλέφωνο και εκείνη το ίδιο. Εφόσον κάναμε παρέα από τα γυμνασιακα μας χρόνια, στην πορεία αλλάξαμε και οι δύο σαν χαρακτήρες, εξελιχθήκαμε, κάναμε και νέες παρέες. Για μένα ήταν σταθερή αξία στη ζωή μου και όσες παρέες και αν έκανα και σχέσεις κλπ, την ήθελα πάντα στη ζωή μου και εκείνη έδειχνε το ίδιο. Στα τελευταία χρόνια της φοιτητικής ζωής, υπήρχε ένα άσχημο κλίμα στη μεταξύ μας σχέση, ίσως μια κούραση από συσσωρευμένους καβγάδες χρόνων, και ένας υποβόσκων ανταγωνισμός από την πλευρά της, πράγμα που ουδέποτε παραδέχτηκε και μέσα σε όλα φυσικά έκανα κι εγώ λάθη. Ωστόσο, στο τέλος τα βρίσκαμε και είχαμε και οι δύο διάθεση να καλύψουμε το κενό που είχε δημιουργηθεί. Όταν ήμουν μαζί της ένιωθα απόλυτα ο εαυτός μου, περνούσα καλά όπου κι αν ήμασταν. Πάνε μήνες που με αποκλειστικά δική της απόφαση (και οριστική), διακόπηκε κάθε μεταξύ μας επαφή, παρά τις όποιες προσπάθειες έκανα να συζητηθεί από κοντά το θέμα δεν απέδωσε τίποτα. Στην αρχή ήμουν θυμωμένη γιατί ένιωθα πως με "πέταξε" από τη ζωή της και ακόμα και τώρα είμαι. Η απόρριψη πονάει, βέβαια. Ωστόσο, αν και ο θυμός δεν έχει εξαλειφθεί, όπως ούτε και η απογοήτευση, ένα κομμάτι μέσα μου θέλει να τσακίσει μια ακόμα φορά τον εγωισμό μου και να επιδιώξει επικοινωνία, αλλά ξέρω πως δεν έχει νόημα εφόσον ήταν αρκετά ξεκάθαρη. Έχω παρέα στη σχολή, έχω σχέση, έχω ενδιαφέροντα και χόμπι, δουλεύω και κάποιες ώρες παράλληλα, αλλά ακόμα και τώρα βλέπω στον ύπνο μου πως πίνουμε καφέ και υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν άλλον για πράγματα που μου συμβαίνουν παρά μόνο σε εκείνη, που με ήξερε τόσο καλά. Και επίσης, δεν μπορώ από τότε που σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί της να κάνω κάποιον πραγματικό φίλο, να ανοιχτώ. Εγώ η ίδια δεν δίνω το πάτημα να με πλησιάσουν και είναι λες και επίσης δεν ξέρω εγώ πως να πλησιάσω κάποιον για να γίνουμε φίλοι. θα ακουστεί ανόητο, αλλά είναι λες και "ξέχασα" πως γίνονται οι φίλοι. Είναι φυσικό αυτό; ίσως μπορώ να διαχειριστώ την πολύ επώδυνη απώλεια μιας άλλοτε αγαπημένης φίλης, αφού ούτε ο θυμός δεν μπορεί να μου δώσει εγωισμό;
Σε ευχαριστώ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο θρήνος μιας τέτοιας απώλειας είναι κάτι φυσικό και φυσιολογικό. Πρέπει να το περάσεις, να κάνει τον κύκλο του, όπως συμβαίνει με όλες τις απώλειες. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει πολλά συναισθήματα που κυμαίνονται από θυμό και νοσταλγία μέχρι ανακούφιση, ίσως, στο τέλος. Νομίζω ότι πρέπει να αναλύσεις περισσότερο τα δικά σου λάθη γιατί στην εξιστόρηση τα έχεις κάνει λίγο γαργάρα. Ξέρεις ποια είναι, φαντάζομαι. Όποια και να είναι, πάντως, μερικές φορές δεν μένει κάτι παρά να αποδεχτείς το τετελεσμένο. Οι φιλίες μερικές φορές λήγουν όπως λήγουν όλες οι σχέσεις. Αυτά που σας ένωναν παλιότερα δεν σας ενώνουν πια. Απλώς συμβαίνει, και δεν είναι υποχρεωτικό πάντα να φταίει κάποιος.
Μην περιμένεις να αναπληρώσεις αυτή τη φιλία δημιουργώντας μια ίδια. Μην συγκρίνεις τον κόσμο που γνωρίζεις με αυτή. Δεν μπορείς να αναπλάσεις μια σχέση που δημιουργήθηκε από το σχολείο και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Δεν είναι όλες οι σχολικές φιλίες κατάλληλες για ενηλίκους. Μπορείς να κάνεις καλούς φίλους και σε μεγαλύτερη ηλικία χωρίς να σε βαραίνει ο παράγοντας «χρόνος που επένδυσα». Ο λόγος που είσαι διστακτική είναι ότι έχεις χάσει το αυτονόητο, το δεδομένο της παλιάς φιλίας που δεν θέλει προσπάθεια, και τεμπελιάζεις τώρα. Όταν νιώσεις μοναξιά θα δεις πώς θα «θυμηθείς» πώς κάνουν φίλους.
__________________
3.
Pennsylvania, North Carolina, California, όποια προάστεια και να δω μέσω google maps στις ΗΠΑ (πέρα από ταινίες, σειρές, reality shows..), τα χαριτωμένα ξύλινα σπιτάκια τους έχουν συνήθως μια μπροστινή αυλή με γρασίδι αλλά χωρίς φράχτη. Όχι ότι δεν υπάρχουν σπίτια με μπροστινό φράχτη αλλά λέω τι βλέπω συνήθως. Είναι αισθητική επιλογή του καθενός ή επιβάλλεται από τα επί τόπου δημαρχεία (για ποιο λόγο;); Δε σκέφτονται ότι (πέρα από τα άλλα μέσα προστασίας όπως όπλα και κάμερες), ένας φράχτης θα σταθεί εμπόδιο έστω για πιθανούς διαρρήκτες (πιο εύκολο να κλέψεις και να πρέπει να κουβαλήσεις πράγματα από σπίτι χωρίς φράχτη παρά με φράχτη), για πιθανούς ματάκηδες, κανά άγριο ζώο ανάλογα με το πού μένεις, τέλος πάντων ότι προστατεύει από πολλά;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κάθε περιοχή έχει τον δικό της κανονισμό. Εδώ μπορείς να βάλεις φράχτη μετά από άδεια, και ο φράχτης δεν μπορεί να ξεπερνάει ένα συγκεκριμένο ύψος. Ο κόσμος δεν το κάνει γιατί είναι ένα έξοδο που δεν έχει και πολύ νόημα.
Το μόνο από το οποίο σε προστατεύει ο φράχτης είναι από τα φύλλα του γείτονα, οπότε έχεις να μαζέψεις λιγότερα αν είσαι σε άβολο σημείο που μαζεύει όλα τα φύλλα της γειτονιάς όταν φυσάει. Οι ματάκηδες έχουν κιάλια. Το πιο επικίνδυνο ζώο που έχει η περιοχή είναι το κογιότ, και δεν φοβούνται τους φράχτες. Βγαίνουν προς τις κατοικημένες περιοχές όταν κάνει παρατεταμένο κρύο, αλλιώς δεν είναι χαζά να κυκλοφορούν στα σπίτια. Κλοπές γίνονται πολύ σπάνια, για να μην πω ποτέ, και δεν κλέβουν καναπέδες ή έπιπλα, χρήματα θέλουν, άντε κανένα λάπτοπ (μάλλον όχι). Η Αμερική που περιγράφεις έχει την σχεδόν ψυχαναγκαστική ηθική του «δεν έχω τίποτα να κρύψω» όπως την έχει κληρονομήσει από τους πρώτους Άγγλους και Γερμανούς άποικους, που εξακολουθούν να είναι αυτής της λογικής. Επίσης ισχυρό είναι το αίσθημα του community, ότι είσαι μέρος μιας γειτονιάς και η γειτονιά είναι η μονάδα, όχι το κάθε σπίτι ξεχωριστά. Τα παντζούρια, οι εσωτερικές αυλές, οι κουρτίνες και οι φράχτες είναι περισσότερο νοοτροπία της Ανατολής που επιμένει πολύ στην διαφορά του εσωτερικού με το δημόσιο χώρο και στο «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος».
__________________
4.
Γυμνάζεται η Κιμ Καρντασιάν;
-Εγώ λέω ναι. Εσύ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Λες ότι άνθρωπος που το εισόδημα του εξαρτάται 1000% από την εμφάνισή του, θα άφηνε κάτι τέτοιο στην τύχη;
__________________
5.
Έχω μια φίλη. Με ειρωνεύεται και με κοροϊδεύει και μετά με καλεί για καφέ. Το θεωρείς νορμάλ; Αρνούμαι, γιατί δεν περνάω καλά μαζί της (κάτι μου βγάζει, πώς να το πω), και παρεξηγείται! Μαθαίνω ότι με κουτσομπολεύει πίσω από την πλάτη μου και συνεχίζει να μου τηλ. και να με προσκαλεί σε εξόδους, λέγοντάς μου "τι καλή που είσαι, πόσο μ' έχεις βοηθήσει" κτλ.. Γιατί έχουν αυτή την αντιφατική συμπεριφορά ορισμένοι άνθρωποι; Τι στο καλό θέλουν από τους άλλους τη στιγμή που φέρονται έτσι; Μπορείς να μου δώσεις τη δική σου ερμηνεία;
--σηκώνω τα χέρια ψηλά
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι αντιφατική αν κερδίζει κάτι από σένα. Αν ας πούμε όντως την έχεις βοηθήσει, θέλει να τα έχει καλά μαζί σου για να συνεχίσεις να τη βοηθάς, αυτό δε σημαίνει ότι σε συμπαθεί όμως. Μπορεί και να σε αντιπαθεί ακόμα. Ή, μπορεί να σε αντιπαθεί ακριβώς επειδή είσαι σε θέση να τη βοηθάς. Ειδικά το τελευταίο είναι πολύ συνηθισμένο. Σε αυτή την περίπτωση κουμπώνει πολύ ωραία το ότι παρεξηγείται όταν αρνείσαι τις προσκλήσεις· στο μυαλό της νιώθει ότι «παραείσαι καλή» για την παρέα της, και τη σνομπάρεις.
Αν κάτι σου φαίνεται αντιφατικό, μάλλον δεν έχεις καταλάβει πώς λειτουργεί, και συνήθως σε εμποδίζει η δική σου αντιπάθεια. Οι άνθρωποι σπάνια είναι μεγάλα μυστήρια. Όλοι το ίδιο πράγμα θέλουν: να τους παραδέχονται οι άλλοι. Να τους αναγνωρίζουν.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα,
Εγώ δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Απλώς έχω κάποιες απορίες σχετικά με τις σχέσεις και θα ήθελα τη γνώμη σου.
Γνωρίζω μια κοπέλα, καθηγήτρια, η οποία ζει σε ένα ακριτικό χωριό εδώ και οχτώ χρόνια — έχει διοριστεί εκεί, για την ακρίβεια και, παρόλο που ζητά μετάθεση κάθε χρόνο, δεν μπορεί να φύγει.
Είναι σαράντα ενός ετών και έχει εδώ και χρόνια μια σχέση. Εκείνος μένει Θεσσαλονίκη, μόνιμα. Δουλεύει -αυτή τη στιγμή μού διαφεύγει το επάγγελμά του-, πραγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να φεύγει για ταξιδάκια όποτε να 'ναι.
Η κοπέλα που σου έλεγα είναι από Αθήνα. Εκεί μένει και η οικογένεια και οι φίλοι της. Επομένως, στις καθιερωμένες διακοπές (Χριστούγεννα, Πάσχα) δεν πάει Θεσσαλονίκη, αλλά Αθήνα.
Κάθε χρόνο ζητάει μετάθεση, όπως ανέφερα, για Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μού έχει πει ότι προτιμάει τη Θεσσαλονίκη, ωστόσο.
Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, δείχνει απόλυτα καλά με τον σύντροφό της, αλλά η απόσταση δεν παύει να είναι πρόβλημα.
Πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να διαρκέσει αυτός ο δεσμός;
Ευχαριστώ για το χρόνο σου.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν η ερώτηση δεν καταλήγει σε κάτι που έχει σχέση με την δική σου ζωή, αυτό που ζητάς είναι να κάνουμε κουτσομπολιό.
Δεν μπορούμε να συζητήσουμε για «τις σχέσεις» βασιζόμενοι σε μια ιστορία δύο ανθρώπων που εσύ παρατηρείς από μακριά. Δεν ξέρεις τίποτα για τη σχέση τους. Νομίζεις ότι ξέρεις. Αυτά που ξέρεις είναι αυτά που σε αφήνουν να δεις και αυτά που μπορείς να δεις με τα μάτια που έχεις τώρα. Ένας άλλος άνθρωπος θα έβλεπε άλλα που τώρα δεν φαντάζεσαι.
Αν θέλεις να ρωτήσεις κάτι συγκεκριμένο, όπως «τι γίνεται με τις σχέσεις από απόσταση», ρώτα αυτό, για να πάρεις την ίδια απάντηση: εξαρτάται. Οι σχέσεις είναι αυτό που αποφασίζουν οι άνθρωποι ότι είναι.
_________________
7.
Πώς μπορεί κανείς (στα εικοσι κατι) να ειναι χαλαρος στη φαση του φλερτ και να μην σκαει για τις περιστασιακες χυλοπιτες (απο ατομα που του αρεσαν αλλα και ακομα και απο αυτους που δεν τρελαινοταν κιολας). Ειναι εφικτο;
-Wanna be carefree
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε κάποιον που είναι είκοσι χρονών θα συνιστούσα να σταματήσει να το προσπαθεί, και να το δεχτεί ως φυσικό και αναμενόμενο. Ο αρχικός στόχος θα ήταν να προσπαθήσει να λοξοδρομήσει προς τον αυτοσαρκασμό, γιατί ο δρόμος προς την χαλαρότητα που ψάχνεις, περνάει από την ικανότητα να μην παίρνεις τον εαυτό σου πάρα πολύ στα σοβαρά, και αυτό είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας δουλειάς με τον εαυτό σου. Η δουλειά αυτή όμως δεν είναι τα φλερτ και οι χυλόπιτες που νομοτελειακά φέρνουν, αλλά δουλειά αληθινή, όπως μάθηση, γνώση, προβληματισμός και διάβασμα για πολλά θέματα, ασύνδετα μεταξύ τους, μέχρι να βρεις την κλίση σου και το ταλέντο σου και την ευχέρεια σου σε κάτι. Αυτή η αυτοπεποίθηση θα είναι που θα σε βοηθήσει στο μέλλον να μην αναζητάς την αναγνώριση μέσα από τυχαίους ανθρώπους, αλλά από ανθρώπους που αναγνωρίζεις τουλάχιστον ως ίσους ή, ιδανικά, ωριμότερους από σένα.
σχόλια