είτε όντως σας λυπούνται, είτε νομίζεις ότι όλοι σας λυπούνται (γιατί κάποιες φορες, η ψυχολογία μας και το μυαλό μας, παίζουν περίεργα παιχνίδια - χωρίς να προσπαθώ να σου πω ή να υπαινίσσομαι ότι δε ξέρεις τι σου γίνετε έτσι? μη παρεξηγηθώ).. συμφωνούμε πάντως ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε λυπούνται ούτε εσένα ούτε την αδερφή σου! εγώ θα πρότεινα να κρατήσεις απλά αυτό! και στην τελική, αν κάποιοι άνθρωποι σου δημιουργούνε αυτά τα συναισθήματα, κρατα και αυτούς σε απόσταση. Ξέρεις, ισχύει και αυτό που λένε και τα αλλα παιδιά παραπάνω. κάποιες φορες οι άνθρωποι που βρίσκονται σε αμηχανία, και δεν έχουν κάτι να πουν, θεωρούν αδιανόητο, για κάποιο λόγο, απλά να μην πούνε τίποτα. οποτε στην ανάγκη τους να πουν κάτι, καταλήγουν να λένε πράγματα που είτε σε στεναχωρούν είτε σε κάνουν να νιώθεις έτσι όπως ένιωσες.θυμήσου, για παράδειγμα, τις πρώτες μέρες που χάσατε τον πατέρα σας. είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι όλοι οι μακρινή (κύριος) σε εσάς άνθρωποι .. άρχιζαν να λένε ένα καρο αρλούμπες που εσένα σου έσκιζαν την ψυχολογία.. μονο και μονο γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να πουν...αλλα κάτι έπρεπε να πουν. - και το λέω με σιγουριά, γιατί και εγώ έζησα αυτά που ζεις.δεν νομίζω ότι έχει να κάνει αν είσαι 21, 31 κτλ.. αν έχεις σπουδάσει ή όχι. Απλά κοίτα τη ζωή σου, το αύριο σου, και προσπαθησε να μην στεναχωριέσαι/επηρεάζεσαι από τέτοια σκηνικά.. δύσκολο, κυρίως λόγο ηλικίας (χωρίς να το λέω σαν μειονέκτημα, αλλα σαν γεγονός)).. αλλα αξίζει την προσπάθεια. θα είσαι πιο ήρεμη.
1.4.2018 | 20:04
Λύπηση
Σήμερα, μετά από χρόνια, ίσως κάλεσαν εμένα και την αδερφή μου σε ένα τραπέζι. Οι άνθρωποι ήταν φίλοι του μπαμπά μου και γενικότερα με την κόρη του ενός είμαστε φίλες από παιδιά (ήταν κ ο λόγος που μας κάλεσαν). Καθίσαμε λοιπόν αρχικά εγώ, η αδερφή μου, η φίλη μας, οι γονείς της φίλης μας και ένας άλλος γνωστός.. στην πορεία ήρθαν κ αλλα άτομα.Κάποτε πηγαίναμε συνέχεια σε τέτοια τραπέζια με τον μπαμπά μου και πάντα περνούσαμε πολύ καλά. Οι γονείς μ είναι χωρισμένοι κ μας μεγάλωσε ο μπαμπάς οπότε κυρίως αυτός μας κυκλοφορούσε. Να σημειωθεί ότι την μητέρα μου οι άνθρωποι που μας κάλεσαν στο τραπέζι δεν την γνωριζουν πολύ καλά και γενικά δεν κυκλοφορουσε πότε πολύ στην περιοχή πέρα από τη δουλειά της.Μας αντιμετώπισαν πολύ περίεργα, ο μπαμπάς μου πέθανε το 2015 και από τότε έχουν αλλάξει πολλά, όπως και τα οικονομικά μας, αλλά για λύπηση δεν είμαστε.Όλοι μας κοιτούσαν πολύ περίεργα και σε όποιον δεν μας γνώριζε έλεγαν από εδώ τα κορίτσια του Γιάννη και μετά άκουγες ένα άαα κατάλαβα και σιωπή.. ή απλά ένα ξέρω ξέρω πως τα πάτε κορίτσια η μαμά καλά ? Δεν μπορώ να καταλάβω, είμαστε μικρές εντάξει (εγώ 21 κ η αδερφή μου 19), είμαστε κορίτσια και χάσαμε νωρίς τον μπαμπά μας οκ, αλλά δεν είμαστε για λύπηση ! Μπορεί να μν βγαίνουμε ή να μν έχουμε τ χρήματα να αγοράσουμε ακριβά ρούχα και παπούτσια οπως κάποτε αλλά κ οι 2 είμαστε πάντα περιποιημενες και χαμογελάστες.Όλοι ρωτούσαν για το πτυχιο μου λες κ δεν ξέρουν ότι μόλις πέθανε ο μπαμπάς μου σταμάτησα τις σπουδες μου για να δουλέψω και ότι κάνω το κάνω εξ αποστάσεως, και για την αδερφή μου τι κρίμα είναι που δεν σπούδασε κάτι. Ήταν πολύ κακή ιδέα να πάμε, η ψυχολογία μου έγινε χώμα. Δεν χρειαζόμαστε την λύπηση κανενός ! Μας αντιμετώπισαν λες κ δν έχουμε οικογένεια.. δν ξέρω πως να το χειριστω.Οι γονείς της φίλης μου εννοείται δεν είχαν την ίδια στάση άλλωστε μας αντιμετωπιζουν από μικρές σαν δικά τους παιδιά.. αλλά οι υπόλοιποι μόνο που δεν μας έδωσαν τα ψιλά τους.. άνθρωποι της καλής κοινωνίας σου λέει μετά ! Και κάποτε ήμασταν και εμείς μέσα σ αυτούς..
5
