ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα ξεκινάνε όταν ήμουν 6 χρόνων. Τότε ζήτησα με γράψουν οι γονείς μου στίβο. Και το στάδιο έγινε η ζωή μου. Δεν ήμουν καλή, αλλά το λάτρευα. Δεν είχα το ταλέντο, αλλά μόνο εκεί ένοιωθα πως ζούσα. Ως τα 11 μου τερμάτιζα πάντα τελευταία. Τότε ήταν που αρχίσανε οι προπονητές να ξεχωρίζουνε παιδάκια και να τα παίρνουν να προπονούνται ξεχωριστά. Τα παιδιά για τους αγώνες. Οι ποιό πολλοί μου φίλοι τα κατάφεραν και μπήκα σε αυτήν την ομάδα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Με κοιτούσαν και μου έλεγαν "μα δεν γίνεται να μξν μπορείς. Είναι εύκολο!". Τα μόνα παιδιά που μείνανε μαζί μου ήταν αυτά που πήγαιναν μόνο για χαβαλέ. Κι εγώ κάθε φορά έσπρωχναν τον εαυτό μου πιο πολύ για να γίνω σαν τους άλλους. Να μπω στην άλλη ομάδα. Ήθελα να πάω σε αγώνες, και θα έκανα ότι χρειαζόταν. Ξεκίνησαν βάρη και αερόβιο στα δώδεκα και πριν καλά καλά το καταλάβω προπονούμουν 6 ώρες την ημέρα. Ξυπνούσα στις 5, εκανα δυο ώρες αερόβια. Μετά το σχολείο διάβαζα γρήγορα, πήγαινα στην προπόνηση. Μετά την προπόνηση δύο ώρες βάρη μέχρι να φτύσω όσο αίμα μου είχε απομείνει από όλη την γυμναστική της ημέρας. Τα αποτελέσματα. ΤΙΠΟΤΑ. Καλά, μην τα παραλεω. Βελτιώθηκα. Αλλά εκεί που έφταναν τα αλλά παιδιά της ομάδας χωρίς καθόλου προσπάθεια, εκτός στίβου, έφτανα εγώ μετά από όλα αυτά. Και κάθε φορά μετα από τις προπονήσεις, πήγαινα σπίτι μου και έκλαιγα πρώτα στο ντουζ και μετά σιωπηλά στο κρεβάτι μου. Πάντα πίστευα πως δεν αξίζω τίποτα. Και αναρωτιόμουν γιατί να είμαι τόσο άχρηστη; Γιατί να είμαι ενα τίποτα. Αυτό που με πόνεσε λίγο πιο πολύ ήταν όταν οι προπονητές μου είπαν πως δεν ήταν ανάγκη τα το παίζω πως προσπαθώ, αφού φαινόταν πως ΔΕΝ, ενώ εγώ κάθε μέρα έβγαζα ότι καλύτερο μπορούσα. Αυτό συνέχισε ως ότου τελείωσα το Π πανεπιστήμιο. Μετά έφυγα από την Ελλάδα και αν και συνέχισα να γυμνάζομαι έχω ποα αποδεχτεί πως δεν θα φτάσω πουθενά. Έκανα τόσες θυσίες για το απόλυτο τίποτα. Δεν πήγα ποτέ ούτε σε έναν αγώνα. Το έβλεπα πως δεν το είχα. Δεν καταλαβαίνω πια γιατί προσπαθούσα. Γιατί επέτρεπα στον εαυτό μου να πεθαίνει κάθε μέρα λίγο παραπάνω εκεί μέσα. Ακόμα η μεγαλύτερή μου αγάπη είναι ο στίβος. Και η μόνη μου αγάπη μπορώ να πω. Γιατί τι σχολή που τελείωσα τη σιχαίνομαι. Αλλά είμαι καλή σε αυτό που σπούδασα. Σε αντίθεση με τον στίβο. Αυτό είναι μάλλον το πρόβλημα. Δεν έχουμε πάντα ταλέντο σε αυτά που μας αρέσουν και αυτά στα οποία έχουμε ταλέντο τα μισούμε. Ή μόνο εγώ;Οποίος το διάβασε αυτό χαίρομαι που έκατσε και με άντεξε να βγάζω τα ψυχολογικά μου. Βασικά με έχει πιάσει μια μελαγχολία για τα χρόνια που έχασα χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Προσωπικά πια δεν ρίχνω την αποτυχία μου στην μοίρα. Μπορεί να μην είχα έμφυτο ταλέντο αλλά είμαι πεπεισμένη ότι αυτό που φταίει είναι πως δεν προσπάθησα αρκετά ή ότι αυτό που νόμιζα πως ήταν αρκετά τελικά δεν ήταν. Όπως και να έχει δεν μου άξιζε μια θέση σε αγώνες. Και το ήξερα. Δεν με νοιάζουν τα αριστεία μου στο σχολείο. Δεν με γέμιζαν τα εικοσάρια (ναι, τέτοιο φυτό ήμουν αν και λόγο κλήρωσης δεν μπήκα ποτέ στη σημαία). Εγώ ένα πράγμα είχα αγαπήσει στη ζωή μου. Και σε αυτό απέτυχα. Αλλά τουλάχιστον έκανα την μάνα μου περήφανη με τους βαθμούς μου. Φυσικά. Δεν της έκατσε άσχημα που η κόρη της μπήκε σε καλή (κατά τη γνώμη της) σχολη. Τέλος πάντων. Περασμένα ξεχασμένα. Έχω προχωρήσει στη ζωή μου. Όμως μια ερώτηση μου έχει μείνει ακόμα. Τελικά αξίζω τίποτα; Ή είναι ένα τίποτα;