ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2 χρονια σχεσης και απο τις πρωτες μερες μετακομισα σπιτι του. Τρελη αγαπη και ερωτας ακομα και τωρα και απο τις δυο πλευρες!! Εγω 30 εκεινος 38. Το μοναδικο προβλημα της σχεσης , τα δικα μου νευρα και η δικη του σιωπη. Αν και το περισσοτερο διαστημα το περναμε μες την αγαπη ,τη φροντιδα και προδερμ , υπαρχουν στιγμες που αν πω κατι που δεν θελει να ακουσει ,σταματαει να μου μιλαει για μερες! Και εκεινες τις μερες εγω θελω να πεθανω. Κυριως επειδη δεν καταλαβενω τι ηταν λαθος σε αυτο που ειπα , κ εκεινος δεν μπαινει στη διαδικασια ποτε να μου εξηγησει. Πρεπει να μαντευω τι τον ενοχλει, πρεπει φιλτραρω παντα τις σκεψεις μου , πρεπει να τον παρακαλαω μετα να μου μιλησει. Νοιωθω ενα σκουπιδι οταν δεχομαι αυτη τη συμπεριφορα απο τον συγκεκριμενο ανθρωπο. Ολο αυτο με εχει αγχωσει σε σημειο καθε φορα που θελω να πω κατι , απο τις πολλες σκεψεις για το πως θα ηταν καλυτερα να το εκφρασω ωστε να μη βρεθουμε παλι σε αυτη τη κατασταση, καταληγω να το λεω με τοοοσα νευρα που παντα χανω το δικιο μου. Του εχω υποσχεθει οτι θα αλλαξω ,δεν ειναι ωραια τα νευρα σε μια σχεση, αλλα εκεινος ,ουτε καν που βλεπει οτι καπου κανει λαθος και αυτο ειναι το χειροτερο για εμενα γτ δεν θα μπει στη διαδικασια να το αλλαξει ποτε. Σκεφτομαι οτι ισως πρεπει να χωρισω αλλα ειναι ο μοναδικος ανθρωπος που ενοιωσα αγαπη και αν εξαιρεσουμε αυτες τις μερες της σιωπης ολα ειναι τοσο ομορφα σαν παραμυθι!!