ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι η οικογένεια μου δεν με βοηθάει, ψυχολογικά οικονομικά συναισθήματικα, ενώ έχουν τη δυνατότητα.. Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχουν και πέφτουν όλοι επάνω μου ώρες ώρες κριτικάροντας όλες μου τις επιλογές στη ζωή, ποτέ δεν είναι αρκετά καλες, ποτέ δεν είμαι αρκετά καλή για αυτούς..πάντα οι άλλοι είναι καλύτεροι οι φίλοι μου είναι πιο πετυχημένοι στις δουλειές η στη προσωπική ζωή και ενώ εγώ είμαι ουσιαστικά άχρηστη.με θεωρούν αδύναμη αναξια και πως ότι κάνω δεν είναι αρκετά καλό και στραβό. Πολλές φορές έχω ευχηθεί να μην είχα γεννηθεί καν νιώθω ανεπιθύμητη ώρες ώρες. Έχω αραιώσει τις επισκέψεις μου γιατί μου χαλάει η διάθεση. Αλλά έρχονται στιγμές που χρειάζομαι βοήθεια έστω μια κουβέντα συμπαραστασης και δεν τη βρίσκω. Ακούω πάντα το «στα έλεγα εγώ» η το «γιατί αυτός είναι έτσι και εσυ όχι; Γιατί αυτός μπορεί και εσυ όχι;» Και εκνευρίζομαι. Έχουν τη δυνατότητα να με βοηθήσουν στη δουλειά μου οικονομικα να εξελιχθώ σε περίοδο που το χρειάζομαι πραγματικά αλλά δεν το κάνουν γιατί το θεωρούσαν τσάμπα κόπο ότι δε θα πετύχω καλλιτέχνης είμαι δεν δουλεύω σοβαρά κάνω το χόμπι μου.. και όταν τους λέω ότι δεν γίνεται να ζω με 200 ευρώ το μήνα ενώ αυτοί πάνε κάθε ΣΚ τριήμερα κ αγοράζουν ακίνητα για ερωμένες και γκόμενες μου λένε να βρω μια σοβαρή δουλειά. Ο πατέρας μου στον ίδιο επαγγελματικό χώρο με εμένα δεν με βοήθησε ποτέ προσλάμβανε άλλους βοηθούσε χρηματικά άλλους και χρησιμοποιούσε τις γνωριμίες του για να βοηθήσει άσχετο κόσμο εκτός εμένα. Εγώ δεν έκανα κατά τα λεγόμενα του ποτέ για αυτή τη δουλειά. Τέλος πάντων πέρασα τα 30, ευχόμαι έστω κ τώρα να μπορέσω κάποια στιγμή να φύγω από αυτή τη χώρα ισως κάπου ειμαι αρκετή.. για αυτή τη δουλειά!