ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο ενα χρονο περιπου, γνωρισα εναν απο τους ωραιοτερους αντρες που εχω αντικρυσει σε ολη μου την ζωη. Στην αρχη ημουν λιγο επιφυλακτικη, γιατι ο τροπος που κοιταζε ηταν τρομακτικος αλλα αυτο αλλαξε με τον καιρο. Οσο περναγαν οι μερες μαλακωνε το βλεμμα του, αλλα με την πρωτη ματια που ανταλλαξα με αυτον τον ανθρωπο καταλαβα οτι κατι θα συμβει αναμεσα μας και θα ειναι εντονο. Ειμαστε διαφορετικοι ανθρωποι απ'οτι φαινεται παρολο που ακολουθουμε κοινη κατευθυνση σπουδων. Ετυχε να μιλησουμε ελαχιστες φορες λογω εργασιων στο αντικειμενο που σπουδαζουμε κοκ. Αλλα ποτε δεν εγινε κατι παραπανω. Επειτα εγω ελειψα απο την σχολη για ενα διαστημα λογω της δουλειας που ειχα πιασει και οταν επανηλθα ξεκινησε ολο αυτο το παιχνιδακι παλι. Υπηρξε εως τωρα εντονη οπτικη επαφη, οπου ανταλλασονταν λογια που δεν εχουν ειπωθει μεταξυ μας και μου φανηκε παραξενο. Γενικα αυτος ως ατομο φαινεται πολυ κλειστος, ενω αλλοι τον θεωρουν σνομπ. Εγω προσωπικα θεωρω οτι δυσκολα εμπιστευεται καποιον για αυτο δεν μιλαει με τον αλλο τοσο ευκολα. Την τελευταια φορα που τον ειδα, παρατηρησα οτι την ωρα που εφευγα εψαχνε να δει που ειμαι, και καρφωθηκε λιγο. Το καταλαβε μεχρι και η παρεα μου. Τωρα εχω να τον δω δυο εβδομαδες περιπου, και το θεμα μου ειναι οτι τον σκεφτομαι συνεχως. Δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου. Πραγματικα νιωθω λες και παιζει με το μυαλο μου. Αυτο πρωτη φορα μου συμβαινει. Και να ελεγα οτι δεν μου δοθηκαν ευκαιριες, μου δοθηκαν αλλα εγω δεν τις εκμεταλλευτηκα γιατι δεν μπορω να βγαλω τον αλλον απο το μυαλο μου.