Βλέποντας το δύο χρόνια αργότερα και εξακολουθώντας να ταυτίζομαι με την εν λόγω «εξομολόγηση» σκέφτομαι αν άλλαξες την κατάσταση αυτή στον καιρό που μεσολάβησε... Και το αναρωτιέμαι γιατί είμαι 27 εν έτη 2020 και ότι έγραψες με αντιπροσωπεύει απόλυτα!! Και αυτό είναι το πιο τραγικό πιστεύω γιατί άλλο 25 κι άλλο 27. Δυο νούμερα διαφορά αλλά στην ηλικία των 25 ακόμη μπορείς να ‘δικαιολογήσεισ’ την στήριξη των γονιών σου στο οτιδήποτε θέλεις αλλά στα 27 πιστεύω δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και αυτό είναι κάτι που υπενθυμίζω συχνά πυκνά στον εαυτό μου. Ομοίως έχω δουλέψει κατά καιρούς αλλά ποτέ δεν εργάστηκα επειδή είχα πραγματική ανάγκη τα χρήματα και κατ’επέκταση ποτέ δεν έμεινα σε μία δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ποτέ δε χρειάστηκε να στέλνω σα τρελή βιογραφικά! Και γι αυτό δε κατηγορώ τους γονείς μου που μου τα δίνουν όλα αλλά εμένα που βολεύτηκα σ αυτή την κατάσταση και πλέον φοβάμαι να κάνω αυτό το πρώτο βήμα! Ευτυχώς μέσα από το προ & μεταπτυχιακό μου έχω ασχοληθεί με το αντικείμενο στο οποίο είμαι αλλά το γεγονός πως δεν έχω γενικότερη εργασιακή εμπειρία με ‘αποδυναμώνει’ και ταυτόχρονα συρρικνώνει την αυτοπεποίθησή μου για εργασία ακόμη και στο αντικείμενό μου. Πλέον, και με τη νέα χρονιά αυτό που έχω βάλει ως στόχο είναι να τελειώσω όλα εκείνα που άλλοι πληρώνουν για μένα και ταυτόχρονα να στέλνω αδιάκοπα βιογραφικά ή να επιδιώκω συναντήσεις χωρίς να φοβάμαι την απόρριψη λόγω ανεπαρκής προϋπηρεσίας! Ελπίζω η απάντησή μου να μη σε βρίσκει στην ίδια κατάσταση αλλά έχοντας αλλάξει την πηγή εσόδων σου. Αν πάλι όχι, βρες τα με τον εαυτό σου, τελείωσε όσα έχεις εν ενεργεία & τόλμησε να βγεις εκεί έξω και να ζητήσεις / ρωτήσεις για μια δουλειά που σε ενδιαφέρει!Φιλικά, Πολυξένη.
11.4.2018 | 15:09
δεν εχω δουλεψει ποτε..
Καλησπερα σας! Ειμαι 25 χρονων μεταπτυχιακη φοιτητρια και εχω την τυχη να ανηκω σε μια ευκαταστατη οικονομικα οικογενεια, οποτε δεν ειχα ποτε μεγαλη οικονομικη αναγκη, ωστε να χρειαστει να δουλεψω απο μικρη. Επομενως ειχα αφοσιωθει στις σπουδες μου. Οι περισσοτερες φιλες μου αντιθετως δουλευουν ηδη απο τα 18 τους, γιατι οι μισθοι των γονιων τους δεν επαρκουσαν, ωστε να καλυψουν κ τα δικα τους εξοδα. Επομενως εκεινες ειναι ανεξαρτητες οικονομικα, εχουν τη δυνατοτητα να εχουν αμαξια, τα οποια εχουν αποκτησει με δικα τους λεφτα ή να κανουν εκδρομες παλι με δικα τους λεφτα κ γενικα ολα τους τα εξοδα τα καλυπτουν με τα δικα τους λεφτα. Εγω, (ντρεπομαι που το λεω αυτο στα 25 μου), αλλα περα απο κατι περιστασιακες δουλειες που εκανα για να βγαζω ενα μικρο χαρτζιλικι, δεν ειχα ποτε σταθερη δουλεια. Και ζηλευω με την καλη εννοια τις φιλες μου που ειναι οικονομικα ανεξαρτητες, ενω εγω στηριζομαι οικονομικα στους γονεις μου. Νιωθω μειονεκτικα, γιατι παρολο που ειμαστε ιδια ηλικια, εκεινες πιστευω οτι λογω του οτι απο μικρες μπηκαν στον κοσμο της εργασιας, εχουν ωριμασει πολυ περισσοτερο απο μενα και εχουν μαθει τι θα πει ζωη. Εχουν μαθει να στηριζονται στα ποδια τους. Εχουν μαθει να παλευουν για να πετυχουν, ενω εγω στα 25 μου ζηταω ακομα λεφτα απο τους γονεις μου, για να βγω για εναν καφε. Και μου κακοφαινεται που ειμαι η μονη στην παρεα που μου πληρωνουν οι γονεις μου τα εξοδα μου. Ειμαι παρουσα σε συζητησεις για εργοδοτες, για ωραρια εργασιας, για συναδελφους και δεν μπορω να συμμετασχω, γιατι απλουστατα δεν εχω προσωπικη εμπειρια πανω στο θεμα. Και αυτο με λυπει. Νιωθω οτι οι αλλοι θα με βλεπουν σαν κακομαθημενη, οτι θα πιστευουν οτι δεν εχω καμια επαφη με την πραγματικοτητα και με το ποσο δυσκολα βγαζει κανεις λεφτα σημερα. Προσωπικα δεν θεωρω οτι ειμαι κακομαθημενη. Δηλαδη, παρολο που οι γονεις μου εχουν λεφτα, ποτε δεν θεωρησα οτι αυτο μου δινει το δικαιωμα να ζω σαν πλουσια. Δεν κανω σπαταλες, δεν ειμαι γενικα υπερβολικη στα εξοδα μου, δεν κυκλοφορω με ακριβα ρουχα, ισα ισα, θα ελεγα οτι πιο πολυ μ' αρεσει να δινω στους αλλους, παρα να ξοδευω για μενα. Αλλα σιγουρα αν θελησω κατι, ξερω οτι μπορω να το εχω. Και απο τη μια νιωθω τυχερη γι αυτο, απο την αλλη ομως ωρες ωρες ευχομαι(οσο αστειο κ αν ακουστει) να μη ζουσα σε ευπορη οικογενεια, ωστε να ειχε χρειαστει να παλεψω και να βγαλω λεφτα μονη μου.Ισως σε πολλους ακουγεται ηλιθια η εξομολογηση μου, ισως αναρωτιεστε και γιατι την εγραψα. Η αληθεια ειναι οτι δεν θεωρω οτι αυτο που περιγραφω ειναι προβλημα, απλα ηθελα να πω οτι εχω μετανιωσει που κ γω δεν επεδιωξα να δουλεψω πιο μικρη, ωστε να μαθω κ γω να ειμαι ανεξαρτητη και να στηριζομαι στα ποδια μου. Καλως η κακως οι περισσοτεροι νεοι δουλευουν απο αναγκη, δεν νομιζω δηλαδη οτι αν δεν εχεις οικονομικη αναγκη, θα ειναι κ η πρωτη σου σκεψη το να πας να δουλεψεις κ να υποφερεις λογω του καθε μαλακα εργοδοτη. Οποτε προς υπερασπιση μου, ε ο λογος που δεν ειχα δουλεψει ειναι αυτος. Οτι δεν υπηρχε ποτε επιτακτικη αναγκη να το κανω. Αλλα σιγουρα κ η εργασια σου προσφερει πολλα περισσοτερα απο χρηματα. Και αν γυρνουσα το χρονο πισω, θα ηθελα να ζησω απο πιο μικρη την εμπειρια του να δουλευεις.
7
