ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό ένιωσα την μπλούζα μου στο μέρος της καρδίας νωπή. Η καρδία μου είχε ραγίσει ακόμα μια φορά, είχε γίνει μια ανοιχτή πληγή που έσταζε. Κοίταξα την μπλούζα μου...και έπειτα κοίταξα πεταχτά τον εαυτό μου σε ένα περαστικό καθρέφτη και στα μάτια των ανθρώπων που πέρνουσαν ξέγνοιαστα δίπλα μου. Δεν φαινόταν τίποτα. Κι όμως εγώ αισθανόμουν την μπλούζα να βαραίνει απο το αίμα, την καρδιά μου να χτυπάει ποιο γρήγορα προσπαθώντας απεγνωσμένα να ανακτήσει τους ήσυχους ρυθμούς της και μια αβάσταχτη σκέψη..... πως θα γιατρευτώ; Πως γιατρέυεται μια αόρατη - μα τόσο ανοιχτή και χειροπιαστή ταυτόχρονα - πληγή; Πως θα γίνει όταν κάνεις δεν μπορεί να την δεί και το χειρότερο να την νιώσει;;;;"Οι άνεργοι τον Ιανουάριο ξεπέρασαν κάθε προηγουμενο ρεκόρ""Δεκάδες γυναίκες βιάζονται καθημερινά""Παιδιά δεν έχουν να πιούν καθαρό νερό και πεθαίνουν κάθε μέρα""Συνέφια και κρύο αυρίο"Και εσύ;; Τι να κάνεις τώρα αραγέ... τι να σκέφτεσαι....Προβλήματα και αδιέξοδα...Ας είναι...Εγώ θα μείνω εδώ, με την μπλόυζα μου πλέον να στάζει, θα αγκαλιάσω την καρδία μου και θα της ψιθυρίσω δύο παρηγορητικά λόγια...Κάποια μέρα θα ενωθεί πάλι, έγω θα έχω μάθει να αγαπάω και τις καινουργιες μου πληγές και θα ανοίξω τα φτερά μου και θα πετάξω με όλο μου το είναι να ανταμώσω καινουργιες ελπιδοφορές στιγμές....Περιμένωντας την καρδια μου να ραγίσει ξανά.......