LIFOLAND
Αγαπητή Α, μπα; /

Στο σημερινό «Α μπα»: αυτονόητες φιλίες

Επίσης: να μην πιέζεσαι

Στο σημερινό «Α μπα»: αυτονόητες φιλίες Facebook Twitter
Α,μπα
Α,μπα
136

__________________

1.


Γεια σε όλους! Ρε συ Α Μπά, είμαι με έναν άνθρωπο που λατρεύω. Και νιώθω ότι τον απομακρύνω με την συμπεριφορά μου, την ζήλια μου κάποιες φορές, ενώ το ξέρω μέσα μου ότι ούτε θα κοίταζε άλλη και πάνω απ' όλα με το γεγονός ότι εδώ που είμαστε (εξωτερικό) δεν έχω φτιάξει κάποιον σταθερό κύκλο που να με ικανοποιεί κι όλας στην παρέα και αναγκαστικά βγαίνουμε σχεδόν πάντα μαζί. Επίσης θα ήθελα να είμαι πιο ανεξάρτητη δηλαδή να ήθελα ανάμεσα σε μία δική του πρόταση και μία άλλη να επέλεγα την άλλη αλλά δεν το κάνω πρώτον γιατί δεν θα περάσω καλύτερα στην άλλη πρόταση αλλά και γιατί προτιμώ στον ελεύθερο χρόνο μου να είμαι μαζί του. Δεν είμαστε λίγο καιρό μαζί είμαστε 6 χρόνια και είμαστε αγαπημένοι αλλά βλέπω ότι αυτο στο μέλλον θα μας φθείρει. Τι να κάνω? Να πιέζομαι να κάνω πράγματα χωρίς αυτόν?
-Κολλημένη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όχι. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι ότι τον απομακρύνεις με τη συμπεριφορά σου. Δεν είναι οπωσδήποτε το ένα αποτέλεσμα του άλλου. Δεν είναι τόσο απλό. Δεν θα σταματήσεις να τον απομακρύνεις με την συμπεριφορά σου αν με το στανιό αποκτήσεις φίλους και δεν βγαίνεις πάντα μαζί του, ούτε είναι κακό να είναι αυτός ο καλύτερος σου φίλος τώρα και για πάντα. Η ζήλια είναι το μεγάλο πρόβλημα, όπως και άλλα που κάνεις και δεν λες εδώ κάτω από την ομπρέλα «η συμπεριφορά μου», και αυτή την πίεση μπορείς να την ασκήσεις είτε τον βλέπεις δέκα ώρες τη μέρα είτε μιλάτε μόνο από μηνύματα.


Δεν είναι δικαιολογία για τη ζήλια σου η «λατρεία». Η ζήλια έχει να κάνει με τις δικές μας ανασφάλειες, ο άλλος είναι το μέσο μόνο. Δεν ξέρεις αν τον λατρεύεις αν δεν ξεπεράσεις ό,τι πρέπει να ξεπεράσεις. Δεν λες και αρκετά πράγματα εδώ. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις περισσότερα από αυτά που γράφεις αλλά επιμένεις να τα δικαιολογείς με την «αγάπη». Όταν βρεις το θάρρος να κοιτάξεις τον εαυτό σου με ειλικρίνεια, ψάξε το περισσότερο.

__________________
2.


Έχω ένα κοριτσάκι 15 μηνών και αποφεύγω να βλέπει τηλεόραση, δε βλέπει ούτε στις γιαγιάδες. Όταν πηγαίνουμε σε κάποιους φίλους που έχουν 4 παιδάκια κολλημένα με την τηλεόραση, την έχουν κλειστή γιατί τους το χα ζητήσει την πρώτη φορά. Τα παιδάκια τους όμως (4 -6 ετών) μετά το πρώτο μισάωρο ζητάνε να δουν και κάποιες φορές ανοιγει το χαζοκουτι. Η μικρή μου κάποιες φορές βλέπει αλλά τις περισσότερες την παίρνω και πάμε στο παιδικό για να παίξουμε. Καταλαβαίνω οτι καταπιέζονται τα άλλα παιδάκια, γι αυτο και δε λέω κάτι. Επιλογή να έρχονται εκείνοι σε μας δεν υπάρχει γιατί "με 4 παιδιά που να έρθουμε". Αλλοι φίλη μου εχει μονιμα τα γνωστα ζουζουνια να τραγουδάνε για 3 ώρες... Όταν πάμε σε φίλους ή συγγενείς που έχουν μόνιμα ανοιχτή τηλεόραση πως είναι σωστό να αντιδρώ; Γιατί απ τη μια μας καλούν να δούνε τη μικρή, απ την άλλη η τηλεόραση είναι μόνιμη παρέα τους. Φυσικά και θα δει κάποια στιγμή αλλά είναι νωρίς ακόμη (έχω μιλήσει με παιδοψυχίατρο σχετικά με αυτό). Η ερώτησή μου είναι πόσο να επιμένω στο να μένει κλειστή και ας παρεξηγηθώ από κάποιους.
-Μελίνα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Έχεις μιλήσει με παιδοψυχίατρο και τι σου είπε; Ότι είναι προτιμότερο να δημιουργείς πρόβλημα κοινωνικότητας από το να κολλήσει το παιδί από την λαϊκότητα των άλλων; Σου είπε, όταν είναι ανοιχτή μια τηλεόραση και είσαστε με παρέα, να την παίρνεις από την παρέα και να την πηγαίνεις σε άλλο δωμάτιο για να "παίξετε;"


Αν σου φαίνεται επικινδυνη η τηλεόραση των φίλων σου όπως και τα τρίωρα ζουζούνια της άλλης φίλης, τότε τελικά απορρίπτεις τους φίλους σου, και ίσως είναι καλύτερα να αξιολογήσεις αυτό, παρά τις συνήθειες τους. Δεν είναι κακό. Μπορεί να μην σου κάνουν και τόσο πολύ. Βρες φίλους που ακούν μόνο όπερα και διαβάζουν εφημερίδα, από τη χάρτινη, και τα παιδιά τους παίζουν με ξύλινα παιχνίδια από το 1930. Υπάρχουν ένα σωρό τέτοιοι. Αλλιώς θα παρεξηγηθείς από κάποιους, γιατί δεν θα δικαιολογούν για πάντα το γεγονός ότι απορρίπτεις τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους.

__________________
3.

Αγαπητή Α μπα,

Είμαι η Μαρίνα και θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σου το οποίο μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Πριν 2 εβδομάδες περίπου πήγα στο πάρτυ γενεθλίων ενός φίλου μου. Γενικά τους ήξερα όλους εκεί όμως μπαίνοντας είδα έναν τύπο και έπεσα ξερή – πολύ ωραίος.

Παρόλα αυτά ήταν ο ίδιος που μου έπιασε την κουβέντα και γενικά όλο το βράδυ ήμασταν μαζί χορεύοντας μιλώντας κλπ.
Δεν ήταν καθόλου διαχυτικός ή κάτι τέτοιο κάτι που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση παρόλα αυτά όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι γινόταν και ο κοινός μας φίλος μου το σχολίασε (με καλό τόνο).

Στο θέμα μας: Φεύγω, χαιρετάω και με σταματάει με τραβάει σε ένα δωμάτιο και μου λέει πρέπει να σε ξαναδώ δώσε μου το κινητό σου. Εγώ παρότι μου άρεσε πολύ ήμουν επιφυλακτική στο να δώσω το κινητό μου (δε ξέρω γιατί, ίσως ήταν η λογική του ποτού που μιλούσε) και του λέω όνομα επίθετο και βρες με.

Με βρήκε τελικά. Και από τότε τίποτα. Κανένα σημείο ζωής. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση που λέμε. Γενικά δεν είναι ότι με πείραξε γιατί οκ δεν έγινε και κάτι συμβαίνουν αυτά. Απλά δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει ή τι συνέβη στο μεταξύ καθώς υπήρχε μεγάλο το ενδιαφέρον και στο μεταξύ δεν θέλω να ρωτήσω τον κοινό μας φίλο. Με έχει τρελάνει όμως γιατί μου άρεσε και θεωρούσα ότι θα υπάρξει επικοινωνία και γιατί φαντάζομαι ότι αν δεν υπήρχε ενδιαφέρον δεν θα με έβρισκε εξαρχής. Any ideas?
-Μαρίνα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι παντρεμένος. Είναι σε σχέση. Είναι παντρεμένος, έχει παράλληλη σχέση, και θέλει δεύτερη παράλληλη σχέση και δεν προλαβαίνει. Άλλαξε γνώμη γιατί κάτι παιζόταν με μια άλλη που επέστρεψε και την προτιμάει. Η σχέση του κατάλαβε ότι τσιλιμπουρδίζει και για λίγο τα έκοψε αυτά. Άλλαξε γνώμη γιατί τελικά εκείνο το βράδυ πήγε σε ένα άλλο πάρτι και γνώρισε μια άλλη. Ένα σωρό ιδέες έχω. Κι εσύ θα είχες, αν σου είχε περιγράψει αυτή την ιστορία κάποιος άλλος.

__________________
4.


Λοιπόν, η ιστορία έχει ως εξής: μου αρέσει, του αρέσω, είναι σίγουρο. Συνδετικός κρίκος μας: μια κοινή γνωστή. Επιδίωξε να με δει σε ένα φιλικό σπίτι. Περάσαμε όλοι μαζί πολύ ωραία. Όμως, η συστολή μου δεν μου επέτρεψε να του δώσω το πράσινο φως. Ντράπηκα, δίστασα, είχα την ευκαιρία, δεν... δεν... δεν.... Ακολούθησε δεύτερο κάλεσμα, αλλά δεν μπορούσα να πάω. Από τότε τίποτα. Βγήκα με την κοινή γνωστή, δεν μου ανέφερε τίποτα γι' αυτόν, ούτε εγώ φυσικά (δίστασα πάλι και περίμενα επίσης μήπως μου πει εκείνη κάτι). Και τώρα, τι; Χάθηκε το παιχνίδι; Τί να της πω; Φέρε και τον τάδε μαζί σου; Ανησυχώ μην εκτεθώ, μη γίνω ρεζίλι κτλ. Δεν είναι φίλη, γνωστή είναι, δεν την ξέρω πολύ καιρό. Επίσης, δεν έχω να τον καλέσω εγώ κάπου μαζί με άλλους ούτε να τον βρω μέσω Facebook (δεν ασχολείται με αυτά). Ο μόνος συνδετικός κρίκος είναι η κοινή γνωστή.
Καμία συμβουλή; Θέλω να τον δω πάλι!
--λάτρης της στήλης σου


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δύο επιλογές έχεις. Ή να καταπιείς την συστολή σου, ή όχι. Μπορείς πολύ εύκολα να πεις στη γνωστή «τι κάνει ο τάδε, θα τον ξαναδούμε ποτέ; Καλό παιδί φαίνεται» *κλείσιμο ματιού*. Πες το με χαμόγελο. Πες το με νόημα. Πες το ανέμελα, διασκεδαστικά, χαλαρά. Σιγά την έκθεση. Και μπορεί να του άρεσες, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει να σε ξαναδεί. Δεν είναι βέβαιο ότι η γνωστή θα ασχοληθεί, ή θα το θυμηθεί. Αν δεν κάνει τίποτα, ζήτα το τηλέφωνο του.

 

Μπορεί και να ψάχνει ευκαιρία, μπορεί και όχι. Και μην βιάζεσαι να καταλήξεις ότι εσύ ευθύνεσαι που δεν προχώρησε το πράγμα. Μπορεί να μην προχώρησε για άλλους λόγους. Μπορεί να του άρεσες εκείνη τη βραδιά, αυτό δε σημαίνει ότι θέλει να σε ξαναδεί. Οπωσδήποτε μην παίρνεις τόσο στα σοβαρά τα φλερτ, γιατί θα μετά θα αναρωτιέσαι όπως η παραπάνω φίλη.

__________________
5.

Λατρεμένη Α Μπα συγχαρητήρια για τις υπέροχες απαντήσεις που δίνεις. Με έχουν προβληματίσει πολλές φορές οι ερωτήσεις των αναγνωστών και οι απαντήσεις σου μ έχουν βοηθήσει να αντιμετωπίζω πολύ καλύτερα κάποιες καταστάσεις. Ωστόσο χρειάζομαι πολύ δουλειά ακόμη. Η ιστορία μου έχει ως εξής: Είμαι μαζί με το σύντροφό μου εδώ και 4 χρόνια και τον τελευταίο χρόνο συζούμε και μένουμε στη Γερμανία. Γνωριστήκαμε στην Αγγλία κατά τη διάρκεια των σπουδών μας και εκείνος στον τρίτο χρόνο της σχέσης φεύγει για Γερμανία, από όπου και κατάγεται. Δεν ήθελε καθόλου να μείνει στην Αγγλία οπότε αποφάσισα και εγώ να πάω μαζί του. Διαφορετικά θα είχαμε μονίμως μία σχέση από απόσταση. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό ν'αναφέρω ότι είχα κάνει ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία πάνω σε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, (Ναυπηγική) και κουράστηκα πολύ να το τελειώσω. Μετά είχα βρει και μία καλή δουλειά ακριβώς πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Το αναφέρω αυτό γιατί τ αγόρι μου πήγε σε μια πόλη της Γερμανίας που δεν υπάρχει θάλασσα, οπότε και δε θα μπορούσα ν ασχοληθώ με κάτι σχετικό. Ως αφελής που είμαι (απίστευτα χαζή αισθάνομαι) είπα μπορεί να βρω κάτι παρεμφερές να κάνω. Οπότε τα μαζεύω και πάω Γερμανία. Από τότε που ήρθα (λίγο παραπάνω από 1 χρόνο) νιώθω απίστευτα μεγάλη θλίψη. Η δουλειά που βρήκα δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο σπουδών μου και ουσιαστικά τη σιχαίνομαι. Επιπλέον χρειάζεται να μιλάει κανείς πολύ καλά Γερμανικά για να προοδεύσει επαγγελματικά, προσόν δηλαδή που δεν έχω σε καμιά περίπτωση (το επίπεδο γερμανικών μου είναι σ ένα αξιοπρεπές επίπεδο αλλά σε καμία περίπτωση εξαιρετικό). Αισθάνομαι ότι όλος ο κόπος μου πήγε χαμένος και δε μπορώ να πιστέψω ότι πήρα μια τέτοια απερίσκεπτη απόφαση. Τους τελευταίους μήνες κάθε μέρα που γυρνάω από τη δουλειά βάζω τα κλάματα στο τρένο για το πόσο άσχημες αποφάσεις παίρνω. Δε μπορώ να πιστέψω ότι άφησα όσα είχα καταφέρει χωρίς καν να επιμείνω τουλάχιστον στο να μείνουμε Αγγλία. Ο σύντροφός μου έχει βρει μία πολύ καλή δουλειά μετά από αρκετό ψάξιμο, οπότε δε το συζητάει να φύγει από εκεί. Μ έχει πιάσει απελπισία ότι δε θα καταφέρω ν ασχοληθώ πάλι με κάτι που μου αρέσει και ότι κατέστρεψα όλα τα επαγγελματικά μου σχέδια. Πέρα από το επαγγελματικό κομμάτι που με στενοχωρεί πολύ, μου λείπουν πάρα πολύ και οι φίλοι μου στην Αγγλία. Είναι λες και κάνω μια δεύτερη καινούργια αρχή (πρώτη ήταν στην Αγγλία αφού έφυγα από Ελλάδα) και μου φαίνεται βουνό. Τουλάχιστον μετά τη δουλειά, περνάμε καλά με το σύντροφό μου. Πχ θα βγούμε ή θα πάμε σινεμά και θα ξεχαστώ. Αλλά το επαγγελματικό κομμάτι με τρώει και πιστεύω ότι σε λίγο καιρό ούτε το μετά τη δουλειά κομμάτι θα είναι καλό. Οι ερωτήσεις λοιπόν είναι: Τα άφησα όλα για το σύντροφο μου γιατί είμαι ανασφαλής και φοβάμαι να μείνω μόνη μου? Χρειάζεται να μείνω μόνη μου για να καταλάβω γιατί παίρνω τέτοιες αποφάσεις και να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά? Έχει μερίδιο ευθύνης ο σύντροφός μου ή αυτή είναι η εύκολη λύση για να τα κατηγορήσουμε κάποιον για τις αποφάσεις τις δικές μας?
- Αυτοκαταστροφική


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Υπάρχει λόγος να αφήσεις ένα όραμα, αν είναι να ακολουθήσεις ένα άλλο που προέκυψε στην πορεία. Αν ας πούμε νιώθεις ότι βρήκες τον σύντροφο της ζωής σου και μαζί κάνετε μια ομάδα που από κοινού θα προσπαθήσει για το καλύτερο και των δυο. Όχι επειδή πας σινεμά με τον άλλον και ξεχνιέσαι. Αυτός δεν είχε πρόβλημα να έχετε σχέση από απόσταση. Εσύ γιατί ένιωσες ότι πρέπει να λύσεις από μόνη σου αυτό το πρόβλημα; Πήγε στη χώρα του ενώ ήξερε ότι εσύ για σένα θα ήταν αδύνατον να βρεις την ίδια δουλειά. Σου ζήτησε να πας μαζί του; Συζητήθηκε ποτέ αυτό το θέμα; Καταλαβαίνεις ότι σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για κοινό όραμα.


Δεν θα βιαζόμουν να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου αυτοκαταστροφικό, ούτε είναι μια απόφαση που δεν μπορείς να πάρεις πίσω. Εκτός αν έχεις κάτι στο μυαλό σου όταν λες «τέτοιες αποφάσεις», οπότε ναι, ίσως χρειάζεται να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά. Για να το κάνεις, πάντως, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα ξανά. Μπορείς να το ξεκινήσεις ήρεμα, από εκεί που είσαι.

__________________
6.


Νομίζω πως ο φίλος μου με βαριέται. Νομίζω πως ώρες ώρες (αρκετές από αυτές τώρα τελευταία)τον βαριέμαι κι εγώ και νιώθω άσχημα. Ουσιαστικά περνάμε ωραία μόνο όταν βγαίνουμε για πάρτι και ποτά. Μην σου πω ότι τον προτιμώ μεθυσμένο, αν και ντρέπομαι που το λέω.'Οταν είμαστε σπίτι παρέα και αράζουμε είμαστε μούγκα στην στρούγκα. Ούτε πολλά γούτσου γούτσου, ούτε πολλές κουβέντες, δεν με κοιτάει καν στα μάτια. Νιώθω σαν διακοσμητικό στοιχείο. Προσπαθώ να ανοίξω κανά θέμα να μιλήσουμε και συνήθως τα θέματα που τον αφορούν είναι όσα έχουν να κάνουν με αυτόν. Συνεπώς, θα συζητήσουμε για κάτι αν φροντίσω εγώ να ανοίξω το θέμα, ακόμα και για κάτι που αφορά αυτόν. Για τα δικά μου θέματα δεν το συζητώ, ελάχιστο ενδιαφέρον και ίσως φταίει το ότι εγώ είμαι 25 και αυτός 36 αλλά τα περνάμε στο ντούκου και έχει μία στάση του τύπου ότι τα προβλήματά μου δεν είναι σημαντικά. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν είναι και φυσιολογικό το να περνάμε καλά μόνο όταν πίνουμε, μεθάμε και παρτάρουμε ή όταν έχουμε να βρεθούμε καιρό (πχ μετά από διακοπές). Νιώθω ότι πρέπει να υιοθετώ ρόλους για να τον διασκεδάσω. Εντωμεταξύ, δεν είναι και ο πιο κεφάτος άνθρωπος του κόσμου και δεν ξέρω τι να κάνω, ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως τον ενοχλεί η παρουσία μου. Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ άγχος, ένταση και δυσφορία και αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος. Δεν είμαι πλέον τόσο κεφάτη και αστεία ούτε εγώ, ούτε βρίσκω την όρεξη να πολυμιλήσω. Όταν του μίλησα για το μεταξύ μας τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα μεταξύ μας, ότι δεν νιώθω πως η σχέση μας πάει καλά. Αυτός μου είπε ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας του και να μην το πολυαναλύω και ψάχνω προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν και ότι πολλές φορές θέλει να αράζει και να είμαστε έτσι παρεάκι σαν φίλοι χωρίς να πολυμιλάμε και να μην το παίρνω προσωπικά. Μετά από αυτό, νιώθω ακόμα πιο μακάκω ότι δεν ξέρω να αράζω με τον άνθρωπό μου και ότι δεν τον καταλαβαίνω. Είμαι εγώ βαρετή, αυτός ο βαρετός, και οι δύο; Ή μήπως αυτό που εγώ ονομάζω βαρεμάρα είναι έλλειψη σύνδεσης και επικοινωνίας και η σχέση έχει πρόβλημα και το μυρίστηκα πρώτη;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είναι κάτι άλλο, μάλλον, που δεν είναι για να το λύσεις εσύ, και το λέω επειδή ο φίλος σου χαλαρώνει μόνο όταν πίνει. Το άγχος και η πίεση και η ένταση που νιώθεις είναι αυτά που νιώθει αυτός, και τώρα σου τα έχει μεταφέρει. Δεν είναι άραγμα όταν υπάρχει άγχος, πίεση και ένταση και δυσφορία, δεν είναι χαλαρή φάση η βουβαμάρα και η έλλειψη οπτικής επαφής. Ούτε βαρεμάρα λέγεται. Και φυσικά δεν έχει να κάνει με την διαφορά ηλικίας όλο αυτό.


Μην περιμένεις από τον άλλον να σου πει αν έχει πρόβλημα η σχέση σας. Δεν θα πει αυτό που πιστεύει, θα σου πει αυτό που τον εξυπηρετεί, και μπορεί να το κάνει χωρίς καν να το καταλάβει.


_________________
7.

Καλησπερα σε ολη την ομορφη παρεα. Ηθελα να μοιραστω τη ζωη μου οπως ειναι τωρα. Βρισκομαι σε μια σχεση εδω και 6 χρονια στην οποια εχω απατηθει αρκετες φορες απο το συντροφο μου αλλα παρολα αυτα τον συγχωρεσα και γυρισα. Προσπαθησα να φυγω αλλα τελικα καταλαβα οτι ειμαι τοσο απελπισμενη να μην μεινω μονη μου που ξαναγυρισα και ακουσα τα παρακαλετα του. Και τι εννοω? Διαπιστωσα οτι το ελαχιστο χρονο του χωρισμου μας, οτι δεν εχω και τοσους ανθρωπους τριγυρω μου, οχι τοσους φιλους να βγω να διασκεδασω να ξεχαστω. Ο καθενας εχει τη ζωη του, την οικογενεια του, τη σχεση του (ειμαστε over 30) και δεν εχει φυσικα το χρονο να καθεται με μια κοπελα που κλαιει. Εγω ενιωσα πολυ μονη μου ξαφνικα, χωρις εναν ανθρωπο να μιλησω και νομιζω ετσι οδηγηθηκα παλι να ειμαι με τον συντροφο αυτο, νιωθοντας μεσα μου χαζη γι αυτην την αποφαση καθως τοση προδοσια δε θα επρεπε να συγχωρειται. Γι αυτο και αποκαλω τον ευατο μου απελπισμενο, γιατι δεν μπορεσα να μεινω μονη μου, να κανω υπομονη, παρα πανικοβληθηκα οτι θα μεινω εντελως μονη μου χωρις παρεα να κανω εστω μια βολτα και επελεξα να ειμαι με καποιον που ειχα αναπτυξει οικειοτητα, γνωιριζομαστε και καπως μερικες φορες περναμε καλα κανοντας πραγματα μαζι. Δεν ερω πως να το χειριστω ολο αυτο και ηθελα καποια συμβουλη. Ειναι δυνατον να εχω νορμαλ σχεση με αυτον τον ανθρωπο ξανα? Μπορω με καποιον τροπο να νιωσω αυτοπεποιθηση με τη μοναξια μου ωστε να μη με ενοχλει τοσο απο το να ανεχομαι καθε καμενη συμπεριφορα στο προσωπο μου? Γινεται να κανω φιλους απο την αρχη και που θα τους βρω? Ισως ακουγομαι παραλογη αλλα πραγματικα δε νιωθω και πολυ καλα με ολο αυτο που μου συμβαινει.
- απελπισμενη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω αν γίνεται να νιώσεις αυτοπεποίθηση με τη μοναξιά σου, εσύ, συγκεκριμένα. Ξέρω όμως ότι δεν χρειάζεται να το κάνεις, γιατί όσοι είναι μοναχικοί το ξέρουν από πολύ μικροί, οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε ανθρώπους γύρω μας. Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι ότι δεν είναι εξήγηση, ούτε δικαιολογία ότι όλοι είναι πάνω από τριάντα και αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου. Δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου γιατί δεν έχεις φροντίσει να έχεις ανθρώπους γύρω σου. Είναι κάτι που δεν γίνεται από μόνο του, δεν γίνεται αυτόματα, και δεν γίνεται μόνο όταν βολεύει εμάς. Ποια ήταν η τελευταία φορά που εσύ βγήκες με κάποια φίλη που κλαίει; Οι φιλίες βασίζονται στην ανταλλαγή, στο αμοιβαίο και ειλικρινές ενδιαφέρον, και δεν είναι το επιφανειακό «να βγω να διασκεδάσω». Για να βγεις πρέπει να κανονίσεις, να ντυθείς, να μετακινηθείς, να ξοδέψεις λεφτά, με κίνδυνο να μην περάσεις καλά. Δεν είναι απλό, και δεν έχουν όλοι όρεξη να το ρισκάρουν, και γι'αυτό προτιμούν να βγαίνουν με ανθρώπους με τους οποίους συνδέονται περισσότερο από το επιφανειακό, περιστασιακό, από τη λύση ανάγκης όταν έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν θέλουν να βγουν με μια που κλαίει. Είναι ότι αυτή που κλαίει τους ζήτησε μόλις άρχισε να κλαίει. Πριν, πού ήταν;


Φυσικά και γίνεται να κάνεις από την αρχή φίλους. Σε παρακαλώ μη ρωτάς πού θα τους βρεις. Είναι εκεί που είναι, περιμένουν να καταλάβεις ότι για να βρεις φίλους πρέπει να εκτεθείς, να έχεις περιέργεια για τους άλλους ανθρώπους, και να ξεβολευτείς πάρα πολύ από αυτά που έχεις συνηθίσει. Δεν θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Θα ανασκουμπωθείς, αλλιώς δεν γίνεται. Θα αλλάξεις όλο σου το πρόγραμμα, όλη σου τη φιλοσοφία. Ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία βρεις και την χαμένη σου αυτοπεποίθηση. Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

 

136

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
πόντια international
πόντια international
#2Θα βοηθήσεις πολύ περισσότερο το παιδί σου και θα του δημιουργηθούν πραγματικά πολύ λιγότερα προβλήματα αν κάνεις αυτή την ερώτηση σε ψυχίατρο, όχι παιδοψυχίατρο, αλλάζοντας την λίγο:Πώς να επιβάλλω τον δικό μου τρόπο στις ζωές των άλλων;Γιατί αυτό θες. Το παιδί σου δεν είναι για τους άλλους η θεότητα που είναι για σένα, λυπάμαι. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αλλάξει τις συνήθειες του, επειδή εσύ το θες, για το παιδί σου. Επειδή εσύ δεν έχεις αίσθηση του μέτρου, δε θα επιβάλεις στους άλλους τη στέρηση, συμπεριλαμβανομένου του παιδιού σου. Αν θες να κάνεις καλό στο παιδί σου, μάθε εσύ τι σημαίνει όριο. Και τότε μόνη σου θ'απαντήσεις στην ερώτηση που κάνεις στην Α,μπα και θα νιώσεις, εσύ η ίδια, θεότητα.
Melina85
Είμαι η #2. Πόντια αν και συμφωνώ συνήθως με τις απαντήσεις σου (πόντια κι εγω!) εδω με στεναχωρείς. Δεν θέλω να επιβάλω τίποτα ουτε τρόπο ζωής ούτε διαπαιδαγωγηση παιδιών σε άλλους. Φυσικά και εχω μέτρο, διάβασε και τις άλλες απαντήσεις μου. Δεν έχω θεοποιήσει το παιδί, μια χαρά ζωή εχω και εκτός απο τη σφαίρα τους παιδιού. Δεν είπα πουθενα να επιβάλλω στερηση τηλεορασης η τεχνολογίας, αλλα δεν γίνεται οταν πας καπου για να παιξουν τα παιδια καινα κοινωνικοποιηθούν, το παιχνίδι να είναι ΜΟΝΟ βιντεο στην τελεόραση.
Dory_Nemo
Βρε #3 δεν εχω καταλαβει ακομα για ποιο λογο κολλας στο να δωσεις το τηλεφωνο σου αλλα δεν κολλας στο να δωσεις το ονοματεπωνυμο σου (δηλαδη με λιγα λογια το προφιλ στο fb) οπου μπορει ο αλλος να δει ολη σου τη ζωη, τι μουσικη ακους, που βγαινεις, πως ειχες τα μαλλια σου πριν 5 χρονια κοκ. Γενικα βλεπω αυτη την ταση σε μικρες ηλικιες. Το τηλεφωνο να θεωρειται πολυ προσωπικο και το προφιλ να θεωρειται προσβασιμο για ολους!
mitsi
mitsi
Πόσο δίκιο έχεις. Εγώ ας πούμε το τηλέφωνό μου το δίνω σχετικά εύκολα. Το προφίλ στο φβ από την άλλη όχι. Πολλές πληροφορίες για να μοιράζομαι αριστερά και δεξιά με αγνώστους.
● αρνί ●
● αρνί ●
Επειδή το φέισμπουκ είναι η διαφημιστική καμπάνια που έχουμε στήσει για να πλασάρουμε τον εαυτό μας: "γιατί να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και να αναλωθούμε σε ώρες συζητήσεων και κάμποσα ραντεβού ώστε να γνωριστούμε; Ας ανταλλάξουμε καλύτερα τα προφίλ μας κι αν τελικά εγκρίνουμε τις πληροφορίες που θα βρούμε σε αυτά, ε, τότε τη συνεχίζουμε τη γνωριμία."
mitsi
mitsi
Το να γουστάρεις κάποιον και όταν σου ζητάει τηλεφωνο να τον βάζεις σε αναζήτηση λες και μιλάμε για το Άγιο δισκοπότηρο ξέρω γω είναι ελαφρώς τραγικό. Το μόνο που δείχνεις έτσι είναι ότι το παίζεις δύσκολη για να κάνεις τον άλλο να τρέχει ,κάτι εντελώς το ξενερωτικο. Οποιοσδηποτε ώριμος άνθρωπος θα ξενερώνει μετά από αυτο. Εκτος κι αν εισαι είκοσι χρονών και αυτό έχεις αποκομίσει από την ποπ κουλτούρα ότι πρέπει να κάνεις ,πράγμα που πρέπει να αποβάλλεις άμεσα, αλλιώς δεν μπορώ να δικαιολογήσω τέτοια συμπεριφορά.
Debbie2
Debbie2
2. Τα ίδια έκανε και η μαμά μου, με αποθάρυνε απο το να πλησιάζω ανθρώπους, παιδάκια κλπ γιατί κανείς δεν ήταν αρκετά εκλεπτυσμένος για τα γούστα της, με αποτέλεσμα 30 χρονών γαιδούρα να έχω μεγαλύτερη ζημιά στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, απο όσο θα με έβλαπτε η 'κακή επιρροή' της 'κακής παρέας'.Σίγουρα δεν είναι καλό να αποβλακώνεται ένα παιδί με μόνη απασχόληση την τηλεόραση, και σίγουρα ο γονιός έχει το λόγο για το πώς θα μεγαλώσει το παιδί του. Απλά πχ απο το να φεύγετε άγαρμπα απο τις επισκέψεις, ενώ το παιδί χάνει εμπειρίες και χρόνο συναναστροφής με συνομήλικούς του, ενώ μαθαίνει να τραβιέται με τη μαμά του απο καταστάσεις, μπορείς να αποδεχτείς οτι το παιδί θα πάρει κάποια καλά η κακά στοιχεία απο τον περίγυρό του, αλλά θα υπερισχύσει η καλή ανατροφή του σπιτιού. Συν οτι όσο και να μη θέλεις, θα βλέπει κρυφά τηλεόραση, ή κάποια στιγμή θα έρθει αντιμέτωπη με την τεχνολογία, επειδή είναι κομμάτι της ζωής.
Aphelia
#6 Εγώ πάλι πιστεύω ότι είναι απλά έτσι η προσωπικότητά του. Ξέρω αρκετούς τύπους που είναι έτσι (βασικά με ελκύει αυτός ο τύπος προσωπικότητας). Φαίνεται να είναι εσωστρεφής ενώ παράλληλα δεν έχει ενσυναίσθηση και δεν πολυενδιαφέρεται για τους άλλους. Το ότι έχει εκλάμψεις κοινωνικότητας δεν αλλάζει ότι κατά βάση είναι εσωστρεφής (και μονόχνωτος ο συγκεκριμένος).Αντί να κάθεσαι να αναρωτιέσαι αν σε βαριέται αυτός, θα πρέπει να κάτσεις να επικεντρωθείς ότι τον βαριέσαι εσύ, ότι η ζωή μαζί του δεν είναι ενδιαφέρουσα, ότι η σχέση σας σε κουράζει και δεν σε κάνει να νιώθεις καλά. Ε, δεν σου ταιριάζει στην καθημερινή επαφή αυτός ο άνθρωπος, μήπως να το πάρεις απόφαση;
J.Brian
#7 Μην κατηγορείς τον εαυτό σου, που ξαναγύρισες στην καμένη σχέση. Κάποια στιγμή θα φύγεις οριστικά ούτως ή άλλως. Πιστεύω όλοι, έχουμε ανεχθεί κακές σχέσεις με φίλους ή συντρόφους γιατί δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνοι μας. Θα πω το κλασσικό ...θέλει αρετή και τόλμη....Δε γίνεται να είσαι ελεύθερη, αν δεν μπορείς να μείνεις και μόνη στου. Εννοώ κατάμονη. Εννοώ να είναι Χριστούγεννα, να κατακλύζεσαι από ψεύτικες διαφημίσεις, για ψεύτικα πάρτυ και ψεύτικα αγαπημένες οικογένειες, πού όλοι γελάνε και τρώνε την υπέροχη γαλοπούλα, κάτω από ένα πανυπέροχο δέντρο και εσύ διαλέγεις χωρίς δεύτερη σκέψη, να φας μία ωραιότατη δική σου συνταγή στο ωραιότατο δυάρι ή τριάρι, από το να συσχετισθείς με ανθρώπους που δεν σου κάνουν. Το ίδιο ισχύει για το Πάσχα, για τις διακοπές του καλοκαιριού και γενικώς για κάθε δραστηριότητα, που μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, ότι αν την κάνεις μόνος σου, είσαι ένας θλιβερός μαγκούφης.Για να φτάσεις όμως σε αυτό το σημείο, της απελευθέρωσης, πρέπει να τραβήξεις πολύ κουπί, αν δεν είσαι από αυτούς, που κάνουν παρέα με τον καθένα. Αυτοί πάλι που κάνουν παρέα με τον καθένα, έχουν βρει τη λύση στο πρόβλημα τους, που δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους. Οπότε διάλεξε τι τύπος είσαι.Αν έχεις απαιτήσεις από τις σχέσεις και θέλεις πραγματική εγγύτητα και ζεστασιά και δεν ξέρω κι εγώ τι, πρέπει να καταλάβεις, ότι για να είσαι σε θέση να διαλέγεις, θα εξασκηθείς στη μοναξιά. Πρέπει, κατ αρχήν να μπορείς να κάνεις μόνη σου πράγματα που σε ευχαριστούν. Δύσκολο κομμάτι αυτό, αφού ζούμε και στη χώρα της διακριτικότητας.....Ξεκίνα από σινεμά....είναι πιο εύκολο από μπαρ.Τέλος πάντων, θέλει χρόνια εξάσκησης και πίστη στο στόχο
"Σκιάς όναρ άνθρωπος"
#2 Νόμιζα ότι η πεαφή με άλλους ανθρώπους κάνει καλό γιατί, εκτός των άλλων, δεχόμαστε διαφορετικά ερεθίσματα. Αν εσύ έχεις δώσει στο παιδί σου άλλα εφόδια, τι σε κάνει να φοβάσαι η τηλεόραση στους φίλους; 15 μηνών μωρό δε θα κάτσει πάνω από 10 λεπτά μπροστά στην οθόνη, θα δει λίγο, θα ξαναπιάσει τα παιχνίδια, θα ξαναδεί, θα φέρει βόλτες στο σπίτι, θα πιάσει άλλα παιχνίδια, θα δει πάλι λίγη τηλεόραση. Αυτή την εμπειρία έχω από παιδάκια του περιβάλλοντός μου. Επίσης φαίνεται ότι δεν έχεις πρωτίστως εσύ εμπιστοσύνη στον τρόπο που τη μεγαλώνεις και στην ίδια. Φοβάσαι ότι θα επιλέξει το όργανο του διαβόλου από την αγνώ, άδολη διαπαιδαγώγηση της μανούλας. Τέλος, παιδιά δεν έχω αλλά θεωρώ υπερβολή να καταφύγεις σε παιδοψυχίατρο για να ρωτήσεις αν και κατά πόσο επιτρέπεται να βλέπει το μωρό οθόνη. Όταν πάει σχολείο μην παραλείψεις να ζητάς από δασκάλους και καθηγητές να της βάζουν περισσότερη δουλειά για το σπίτι, ναι; Ικανή σε έχω.
Oh mon dieu
Oh mon dieu
#3 Καλά αν δεν διάβαζα τα σχόλια θα είχα μείνει με την εντύπωση ότι τη βρήκε στο facebook με το όνομά της. Και μια χαζή απορία, πως κατάλαβε εκείνη ότι έψαξε τον αριθμό της και το βρήκε; Της έκανε αναπάντητη;
γωγώ
γωγώ
#2: Kαταλαβαίνω την αγωνία σου να μεγαλωσεις σωστα το παιδακι σου, αλλά το να το απομακρυνεις με το που δεις αναμενη τηλεοραση, ε καπως ειναι υπερβολικο. Δεν θα παθει κατι αν δει λιγα παιδικα (και μονο του και μαζι με αλλα παιδακια). Θα συμφωνησω με την απαντηση της Αμπα, παρεμβαινεις αρνητικα στην κοινωνικοποιηση του παιδιου σου και πολυ πιθανον να παρεξηγηθεις απο τους φιλους-γονεις των υπολοιπων παιδιων στο μελλον. Δεν ειπαμε να παρατας το παιδι μπροστα στο "χαζοκουτι" με τις ωρες, αλλά οχι και αυτο που κανεις εσυ. Ολα με ενα μέτρο, που λεγαν οι παλιοι.Επισης, αν θες παρε γνωμες και απο άλλους παιδοψυχολόγους.
Melina85
Το γραψα και παραπάνω, ειμαι η #2. Της δειχνω με μέτρο απο όλα, φυσικα και δεν την απομονωνω απο όλους. Δεν εγραψα κατι τέτοιο, δεν ξέρω γιατί η Λένα το πήρε έτσι και μου την πέσατε όλοι.
zouker
zouker
Αχ αχ η τηλεόραση... Πόσο χαίρομαι που δε μου την απαγόρεψαν οι γονείς μου και έζησα όλες αυτές τις μαγικές στιγμές με το Σιρίλο και τη Μαρία ντε λος Άνχελες.
starway
Με έπιασε μια στεναχώρια με τις ερωτήσεις σήμερα (εκτός της #2, που είναι σε άλλο θέμα), για το πώς βιώνουν οι γυναίκες το ρόλο τους σε μία σχέση, για τις προσδοκίες που έχουν, για τον τρόπο που συμπεριφέρονται κι αφήνουν να τους συμπεριφέρονται. Για τον τρόπο που τοποθετούνται κοινωνικά στο παιχνίδι του φλέρτ και σχέσεων. Πραγματικά σφίχτηκα σήμερα. Όλοι υπήρξαμε ανασφαλείς και εγώ το ίδιο, συμπεριφορές μου πριν από δύο χρόνια είμαι η πρώτη που θα τις κριτικάρω, πραγματικά με τη μία ερώτηση μετά την άλλη με έπιανε μια απογοήτευση.
caravan
caravan
Θες να πω κάτι που ενδεχομένως ξεσηκώσει θύελλα; Παίρνω αφορμή από το σχόλιό σου.Αυτή η κατάσταση συμβαίνει για έναν λόγο που έχει διάφορες παράπλευρες συνέπεις που δεν αντιλαμβανόμαστε. Πιάστε ένα τσάϊ ή ένα καφέ κι ελάτε να το δούμε. Το κοινωνικό conditioning σε όλο στον Δυτικό πολιτισμό τείνει να δίνει αξία στην γυναίκα μέσω της σκέτης "ύπαρξής" της. Αυτό ανάγεται ήδη στον Αυλικό Ερωτα (amour de cour) των τροβαδούρων του Μεσαίωνα. Η γυναίκα δεν οφείλει να "κάνει" κάτι για να είναι πολύτιμη στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Θεωρείται νομοτελειακά πολύτιμη κι επιθυμητή επειδή είναι γυναίκα. (Σημειολογικά αυτό αντανακλά την βιολογική πολυτιμότητά της ως καρποφορία ζωής που πλέον επειδή ο πολιτισμός ξέφυγε από το πρωτόγονο στάδιο απέκτησε πατίνα σοφιστικέ).Η εξιδανίκευση αυτή θεωρητικά και σε πρώτη ανάγνωση είναι ρομαντική και την εξυψώνει. Στην πραγματικότητα και πρακτικά όμως την καταβαραθρώνει. Ας δούμε πώς.Έχετε παρατηρήσει ότι πάμπολλες φορές μια γυναίκα "χαλιέται" που δεν κερνάει ένας άντρας που έχει εκδηλώσει το ενδιαφέρον του ή κάποιος με τον οποίο σχετίζεται δεν της κάνει δώρα έστω συμβολικά μικρής αξίας; (ομιλώ για περιπτώσεις εντελώς μη χρυσοθηρικές και που ακούγονται απολύτως λογικές γυναίκες). Το συμβολικό "αντίτιμο" είναι κάτι που ο άντρας πρέπει να προσφέρει για την απλή "παρέα" της γυναίκας και έτσι ερμηνεύεται η κίνηση.Έχετε σίγουρα παρατηρήσει γυναίκες που "τα δίνουν όλα" και τελικώς δεν εισπράττουν τίποτα από αυτά που αναμένουν. Μα ποιά ήταν αυτά τα "όλα" άραγε;Έχετε επίσης δει γυναίκες που παραπονούνται ότι ο σύντροφός τους προτιμάει να περάσει χρόνο με φίλους ή με άλλη παρέα ή να μείνει στη δουλειά. Ότι τις βρίσκει ίσως βαρετές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχετε σίγουρα παρατηρήσει γυναίκες που αναμένουν να εισπράξουν λεκτική αποδοχή από τους άντρες με τους οποίους σχετίζονται και νιώθουν βαθιά απογοήτευση όταν δεν την λαμβάνουν όπως την επιθυμούν (είχαμε το περιστατικό μόλις χθες). Και τέλος υπάρχουν πάμπολλες γυναίκες που θεωρούν ότι η ερωτική αποκλειστικότητα των συντρόφων τους αντανακλά κάποια ειδική αποδοχή εκ μέρους τους ότι είναι οι καλύτερες και βιώνουν το κέρατο όχι ως προδοσία της εμπιστοσύνης τους αλλά ως αμφισβήτιση της ίδιας της αξίας τους. Ότι ο έρωτας κι η δική τους υπόσταση θα έκανε τον άλλον να μείνει μονογαμικός αλλά να που δεν έγινε. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;Και γιατί καταλήγουν σε ματαίωση των γυναικών τελικώς; (εξ ου κι η απογοήτευση)Γιατί έχουμε διδαχθεί παιδιόθεν από το ευρύτερο περιβάλλον μας ορισμένα πράγματα για τον ρόλο της γυναίκας. Πρώτον ότι είναι ετεροκαθοριζόμενος. Όλα περνάνε από την αντρική αποδοχή και δη την ερωτική αντρική αποδοχή που θα κανονικοποιηθεί κατόπιν στον ρόλο της οικογένειας: η γυναίκα είναι κόρη για να γίνει κατόπιν ερωμένη και μάνα. Ναι είναι ανεξάρτητη επαγγελματίας στις μέρες μας αλλά πρέπει να μπορεί επάξια να συναγωνιστεί τον άντρα! ("πάντων χρημάτων μέτρον...άντρας" για να παραφράσω τον Πρωταγόρα). Είχαμε μόλις χθες εδώ αντιλαβές με αφορμή το επάγγελμα του σεφ. Κι όχι μόνον να τον συναγωνιστεί αλλά και να το κάνει με τέτοιο τρόπο που να μην τον ευνουχίσει αν δεν θέλει να απεμπολίσει τον πρωταρχικό ερωτικό-οικογενειακό της ρόλο. Δεύτερον ότι είτε δεν προσδιορίζονται τα απαιτητά πράγματα (ποιά είναι τα καθήκοντα της συντρόφου άραγε; μιλάμε ευρέως για της μάνας ή της συζύγου αλλά μόκο για την συντροφικότητα) ή ότι με την περιρρέουσα ασάφεια μας κάνει προσφέρουμε τα άκρα: ή τα πάντα (χαλάκια εξώπορτας) ή τίποτα (ντιβαρίες). Με το πλαίσιο σκέψης βαλμένο σε αυτόν τον διακόπτη και ψημένο στους 220 βαθμούς επί 6 αιώνες συναπτούς προκοπή δεν βλέπουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι για να νιώσουν οι γυναίκες (και οι άντρες!) μεγαλύτερη ικανοποίηση από τις εκατέρωθεν σχέσεις τους πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν οι επιθυμίες των 2 φύλων το ένα από το άλλο. Τι δίνει ο ένας στον άλλο;Πόσο επιθυμητό είναι αυτό που δίνει;Τι το κάνει μοναδικό;Ας το σκεφτούμε λίγο. Διάλογος με επιχειρήματα παραπάνω από ευπρόσδεκτος.
Parisios
Parisios
Καραβάν βοήθησε με λίγο, τι εννοείς "να συγκεκριμενοποιηθούν οι επιθυμίες των 2 φύλων το ένα από το άλλο"; Κάθε άτομο άλλα πράγματα δεν θέλει; Δεν θέλουμε όλοι οι άντρηδες το ίδιο. Ούτε οι γυναίκες, πιστεύω.Και εκεί που λες "τι το κάνει μοναδικό;", γιατί πρέπει να είναι μοναδικό αυτό που δίνει ο ένας στον άλλο; Δεν είναι ανέφικτο; Είμαστε 7 δις νοματαίοι, και θεωρητικός αστροφυσικός να είσαι υπάρχουν άλλοι 7000 σαν εσένα. Και Κριστιάνο Ρονάλντο να είσαι, υπάρχει Μέσι. Εννοείς ότι αυτό που δίνω στη σύντροφό μου πρέπει να μη μπορεί να το δώσει κανείς άλλος; Γιατί αυτό δεν νομίζω πως γίνεται.
caravan
caravan
Παρίσιε εννοώ αυτό ακριβώς που ρωτώ στα ερωτήματα που θέτω. Εξυπακούεται ότι δεν είναι μονοκούκι όλοι οι άντρες όπως δεν είναι κι οι γυναίκες άλλωστε. Στο μέτρο όμως που μιλάμε μια γλώσσα για να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας πόσο κοινή είναι αυτή η γλώσσα ώστε να συννενοηθούμε; Γιατί λέει ο ένας κάτι κι ο άλλος άλλα καταλαβαίνει;Γιατί όταν λέει η γυναίκα "δεν με καταλαβαίνεις" ο άντρας το ερμηνεύει "σου ζητάω να κάνεις κάτι που δεν στο κατονομάζω" και πελαγώνει;Γιατί όταν ο άντρας λέει "μην με πιέζεις" η γυναίκα το ερμηνεύει "δεν με αγαπάει" και δικαίως πέφτει στα πατώματα;Τυχαία παραδείγματα αλλά νομίζω προϊδεάζουν για ένα κενό επικοινωνίας. Καθένας μας είναι μοναδικός. Το μόνο σίγουρο. Ωστόσο έχουμε ένα σύνολο κοινών αναγκών κι επιθυμιών (άλλοτε πανανθρώπινων κι άλλοτε έμφυλων αναλόγως και της κοινωνίας που ζούμε) που υποτίθεται επικοινωνούνται προς πλήρωσιν. Και για να αποτιμηθούν ως "πληρωτικές" προς τις ανάγκες μας θα αρκούσε θεωρητικά οποιοσδήποτε που τις πληροί (Ας πούμε για χάριν συντομίας η αγκαλιά δεν έχει ούγια). Όμως αν μια ανάγκη μπορεί να την πληροί ο οποιοσδήποτε τότε θα όφειλε ένας σύντροφος να την παρέχει με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο ύφος που να την κάνει μοναδική. Ώστε να καρπώνεται ο σύντροφος όχι απλώς μια επικάλυψη ανάγκης του αλλά μια βαθύτερη ψυχική ικανοποίηση που ταυτίζεται με τον πάροχο κι όχι με την επικάλυψη απλώς. Αυτό το λέμε και "αγάπη" σε πιο προχωρημένο στάδιο. Η ποπ κουλτούρα προσπαθεί να κωδικοποιήσει ορισμένα θέματα αλλά το κάνει σε τόσο επιφανειακό βαθμό και με τόσο κεκαλυμμένα κίνητρα που είναι δύσκολο να τα αποκωδικοποιήσει κάποιο άτομο οποιουδήποτε φύλου στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ας πούμε λχ. το Ημερολόγιο (Notebook) έχει εξιδανικεύσει ενός είδους προσέγγιση φλερτ που συνορεύει με την παρενόχληση. Ωστόσο ο άντρας που θα δει την γυναίκα να "λιώνει" με το συνολικότερο μήνυμα της ταινίας (=η αγάπη είναι μέχρι το θάνατο) θα πιστέψει ότι "τέτοια θέλουν". Είναι κάπως μπερδεμένα τα μηνύματα. Και δυστυχώς όπως λέει κι η Gillian Flynn -μεγάλη της η χάρη- "I don't know that we are actually human at this point, those of us who are like most of us, who grew up with the words to say; when a loved one dies, we know the words to say. If we want to play the stud or the smart-ass or the fool, we know the words to say. We are all working from the same dog-eared script. It's a very difficult era in which to be a person, just a real, actual person, instead of a collection of personality traits selected from an endless Automat of characters."[μετάφραση ρεζουμέ για να μην θεωρηθεί σνομπίστικη η παραπομπή: όλοι μας χρησιμοποιούμε τους προσφερόμενους κώδικες από μια αυτοματοποιημένη επιλογή χαρακτήρων προς συνεννόηση απεμπολώντας την προσωπικότητά μας και τελικώς την ανθρωπιά μας.]Το διεσαφήνισα επαρκώς;
Påskeegg
Påskeegg
Συμφωνώ με αυτά που είπε ο Καραβάν. Έτσι ακριβώς αναθρεφομαστε και οι άντρες και οι γυναίκες. Παρισιε νομίζω πως αυτό που εννοεί είναι και τα δύο μέλη της σχέσης να δουν τι τους προσφέρει ο άλλος, αν είναι όντως αυτό που ήθελαν να τους προσφέρουν, αν είναι αρκετό, αν είναι ανεκτο, αν είναι αρκετά σημαντικό, αν θέλουν κάτι άλλο. Και για ποιο λόγο αυτό είναι τόσο μοναδικό, ώστε να συνεχίζουν να συμπορευονται με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
starway
Περισσότερο σκεφτόμουν αυτό που ανέφερες, ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι ετεροκαθοριζόμενος, από και για την κοινωνία. Ότι περιστρέφεται γύρω από τον άντρα (στις περιπτώσεις των ερωτήσεων, τον άντρα-σύντροφο). Σίγουρα υπάρχουν και οι γυναίκες που αναφέρεις που δείχνουν να θέλουν αυτή τη συμπεριφορά από άντρες, αλλά και πάλι πιστεύω ότι πρόκειται για άτομα με βαθιά ριζωμένες οικογενειακές και κοινωνικές αντιλήψεις, που ποτέ δεν αμφισβήτησαν αυτά που "διδάχτηκαν" και περιμένουν να "ανταμειφθούν" από την κοινωνία και να γίνουν αποδεκτό κομμάτι της, ως "έτσι κάνουν οι σωστές γυναίκες" και μάντεψε κανείς δε σου δίνει βραβείο γιατί όλο και κάτι άλλο μένει να κάνεις και όλο κάπου υπολείπεσαι γιατί είσαι γυναίκα στην τελική και ακολουθούν τα γνωστά τσιτάτα που όλοι έχουμε ακούσει και δε θα αναφέρω.Αλλά είναι μια πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα για πολλές γυναίκες, ο προσδιορισμός μέσα από έναν άντρα/σχέση και όχι μόνο κοινωνικά δυστυχώς. Στο κομμάτι της προσωπικότητας είναι που με στεναχωρεί πάντοτε περισσότερο όταν το βλέπω να γίνεται και στον περίγυρο μου. Γιατί πέρα από ανασφάλεια που θα μπορούσε κανείς ψυχολόγος να πει, είναι και βαθιά γαλουχημένη αντίληψη, σε προσδιορίζουν πριν καν γεννηθείς και είσαι ήδη ριγμένη επειδή γεννήθηκες γυναίκα.Πόσοι άντρες πιστεύεις θα έκλαιγαν στον γυρισμό από τη δουλειά τους επειδή έριξαν τον εαυτό τους και τις φιλοδοξίες τους για μία σχέση?Πόσοι είναι οι άντρες που θα έμπαιναν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν την αξία στον εαυτό τους, τόσο ώστε να στείλουν ερώτηση σε στήλη γιατί η δέκα χρόνια μεγαλύτερη γκόμενα τους το παίζει βαρύ πεπόνι ή γιατί δεν ανταποκρίθηκε μία τυχαία κοπέλα που γνώρισαν σε ένα πάρτι/συνάντηση γνωστών για καφέ.
MagosTouOzz
Ομολογώ η συγκεκριμενοποίηση δεν με εμπνέει ιδαίτερα. Δηλαδή αυτή η ρευστότητα στα φύλα μετά την Λαίδη Τσατερλη εποχή με ιντριγκάρει περισσότερο. Τι είναι έμφυτα γυναικείο, τι ανδρικό; Τα πειράματα που κάνουν σχολεία στη Σκανδιναβία με το να μην έχουν κοριτσίστικα η αφοριστικά παιχνίδια, ή να τους μαθαίνουν κοινωνικούς ρόλους και να τους αφήνουν ελεύθερους. Κοινώς δηλώνω φαν του ανδρόγυνου λουκ. Και βάζω λίγη τροφή για σκέψη ( Η ιστορικός κ. Ευθυμίου είχε πει κάτι ενδιαφέρον, ότι γυναίκες πιθανόν ανακάλυψαν την γεωργία οπου χρειαζόταν η ανδρική μυϊκή δύναμη στα χωράφια, και από εκεί ξεπήδησε η πατριαρχία που δεν τις ευνοεί. Όμως η ιστορία κάνει κύκλους, και ενω την τεχνολογία την δημιούργησαν κυρίως άνδρες, μάλλον θα ευνοηθούν οι γυναίκες αφού δεν απαιτεί μυϊκή δύναμη.) Το μέλλον σίγουρα δεν θα είναι βαρετό πάντως.
rsrs
Αναρωτιέμαι πόση σχέση έχει η ελληνική κοινωνία με τις γεωργοκτηνοτροφικές καταβολές της με το κοινωνικό conditioning του Δυτικού πολιτισμού. Ο καθένας με τα βιώματά του βέβαια, αλλά στο χωριό μου οι γυναίκες ήταν πολύτιμες γιατί δούλευαν στα χωράφια και στο σπίτι, όχι γιατί κανείς εξειδανίκευε τη γυναικεία φύση τους. Θέλω να πω, το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνουμε τους ρόλους μας δεν είναι τόσο σαφές και ομοιογενές όσο υπονοείται από τέτοιες αναλύσεις.
Parisios
Parisios
Μου βάλατε πολλά και μπλόκαρα.Καταρχήν γενικά νομίζω ότι όταν λέμε "οι άντρες (ή οι γυναίκες) λένε/θέλουν/εννοούν/ξέρουν αυτό" πέφτουμε σε μεγάλη λούμπα και το αποφεύγω. Μπορεί το φύλο να έχει κάποια αδρά χαρακτηριστικά, αλλά ως εκεί. Ομοιόμορφη συμπεριφορά δεν υπάρχει (ευτυχώς), και, όπου απαντώνται ομοιότητες, δεν ξέρω αν είναι όντως λόγω φύλου, ή αν έχουν επιβληθεί από την κοινωνία. Λάθη στην επικοινωνία πάντα θα υπάρχουν, γιατί η γλώσσα είναι κώδικας και ο καθένας έχει λίγο διαφορετικό κώδικα στο μυαλό του. Λόγω ανατροφής, εμπειριών, ιδεολογίας, δεν περιορίζεται στα φύλα. Το "μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε" δεν συμβαίνει μόνο ανάμεσα σε άντρα-γυναίκα. Οι ατάκες του στυλ "δεν με καταλαβαίνεις" "μη με πιέζεις" κλπ είναι από το dog-eared script που λέγαμε και δεν είναι επειδή οι γυναίκες σκέφτονται έτσι και οι άντρες αλλιώς, αλλά επειδή είναι ατάκες της pop κουλτούρας. Και ερμηνεύονται ως "σου ζητάω να κάνεις κάτι που δεν στο κατονομάζω" και "δεν με αγαπάει" επειδή αποκωδικοποιούνται με τον κώδικα της pop κουλτούρας.Τώρα με το "μοναδικό" που σκάλωσα. Είναι άλλο να λέμε ότι αυτό που κάνω είναι αρκετό για τη σύντροφό μου, και άλλο να λέμε είναι μοναδικό. Μοναδικό δεν μπορεί να είναι, είναι τρομερά ματαιόδοξο να το νομίζουμε. Εκτός κι αν πάμε στη θεωρία των soulmates, τι να πω. Δηλαδή αν πεθάνω εγώ, δεν θα βρει άλλον η γυναίκα μου να την ταΐζει παγωτό; Ή αν με βαρεθεί και με χωρίσει; Αν πήγαινα μισή ώρα νωρίτερα στο μάθημα και δεν συναντιόμασταν, τώρα θα ήταν σε μοναστήρι και θα έκλαιγε τη μοίρα της; Ή θα έβρισκε έναν άλλο "μοναδικό", να την ταΐζει παγωτό "μοναδικά"; Αλλά όπως έλεγε και στο Incredibles, "If everyone's special, then no one is". Γενικά πιστεύω υπάρχουν δύο τρόποι να βλέπεις τα πράγματα όταν διαλέγεις. Ή βάζεις τα στάνταρ σου, και αν κάτι σου τα καλύπτει το διαλέγεις και είσαι οκ με την επιλογή σου, ή τρώγεσαι συνέχεια αν αυτό που διάλεξες είναι το καλυτερότερο που θα μπορούσες να διαλέξεις ανα πάσα στιγμή. Αν ανήκεις στη δεύτερη περίπτωση, όσο και να ψάχνεις το μοναδικό, πάντα θα υπάρχει κάποι@ παραέξω που το κάνει λίγο καλύτερα. Ό,τι και να είναι αυτό. Påskeegg εκεί νομίζω κάνεις και ένα λογικό άλμα. Αν αυτό που σου προσφέρει ο άλλος είναι αρκετό, δεν χρειάζεται να είναι και μοναδικό. Εξάλλου, και μόνο που βάζεις άλλη μία προϋπόθεση (να είναι μοναδικό) σημαίνει ότι πριν δεν ήταν αρκετό. Αρκετό είναι αυτό που με καλύπτει ως έχει. Αν χρειάζεται να το ψάξω κι άλλο, δεν είναι αρκετό (ακόμα).
MagosTouOzz
Rsrs, ίσως το έγραψα πολύ περιληπτικά αυτό με την γεωργική επανάσταση, αλλά η ιδέα είναι ότι οι τροφοσυλλέκτες είχαν πολύ μεγαλύτερη ισότητα στα φύλα από τους μετέπειτα αγρότες. Αυτό συνδέεται και με το κομμάτι της μυϊκή δύναμης, αλλά περισσότερο με την κατανομή της εργασίας. Αφού υπήρχε πλεόνασμα τροφής από την γεωργία τότε δεν χρειαζόταν όλοι να ψάχνουν τροφή όλη μέρα, μερικοί μπορούσαν να γίνουν μαραγκοί, στρατιώτες, γιατροί επιστήμονες κλπ. Απλά κάπου χάθηκε η μπάλα και η μυϊκή δύναμη θεωρήθηκε κριτήριο ανωτερότητας για τους άντρες. Τώρα, πηγαίνοντας στην ελληνική πραγματικότητα, συμφωνώ ότι οι περισσότερες γυναίκες δούλευαν πολύ σκληρά στα χωράφια, όμως αυτό ήταν στα πλαίσια του ρόλου τους σαν καλή σύζυγος ήταν απαιτούμενο από την κοινωνία. Και φυσικά δεν είχαν δικαίωμα ούτε στη γη, ούτε στη περιουσία που δημιουργούσαν, εννοείται ούτε καν στα παιδιά τους (και μιλάμε μόνο για 2-3 γενιές πίσω). Η ελληνική κοινωνία της εποχής μας είναι καρπός νοοτροπίας μια βαθιάς συντηρητικής γεωργικής κοινωνίας χιλιετιών, και για αυτό θεωρώ ότι οι ρόλοι ανδρών γυναικών μπορεί να εξηγηθούν εν μέρει και από αυτή την οπτική γωνία .
Λουκρητί@
Αγαπητέ Parisios, η Καραβάν δεν εννοεί μια λίστα επιθυμιών που θα τη μάθουμε απ' έξω κι όλα καλά, αλλά να ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του τι είναι αυτό που επιθυμεί και τον ικανοποιεί αλλά και να μπορεί να το επικοινωνήσει και να το μοιραστεί με τον σύντροφό του.Ακόμη κι σε αυτό το "μοναδικό" που σου έκανε εντύπωση το ίδιο πράγμα λέει. Δεν εννοεί κάποια πράξη μοναδική κατά κυριολεξία αλλά ο τρόπος που κάνεις, λες, δίνεις κάτι στο σύντροφό σου. Το ίδιο να σε ταΐσω παγωτό εγώ, το ίδιο ο έρωτας της ζωής σου?Από τόσο καθημερινά πράγματα και απλά ως και πιο σύνθετα της ψυχής του καθενός μας, φαντάζομαι ότι εννοεί η Καραβάν, τουλάχιστον έτσι το ερμηνεύω εγώ.
Sovara
Κατανοτή η ανησυχία της και η θέλησή της για την καλύτερη δυνατή ανατροφή κλπ του παιδιού. Όμως,Στον παιδοψυχίατρο πήγε για να πληροφορηθεί ότι καλό είναι το βρέφος να αποφεύγει την τηλεόραση κλπ ή για να χειριστεί την περίπτωση, ότι θα υπάρξουν πιθανότητες, όπου θα βρεθεί σε χώρους με τηλεόραση ανοικτή (και προφανώς θα πρέπει να είναι χαλαρή αντί να απομακρύνει το παιδί "για να παίξουν") ; Το δεύτερο μού φαίνεται λογικότερο για επίσκεψη, παρά το πρώτο, όπου λίγο πολύ υποθέτω ότι θεωρείται κοινός τόπος
Påskeegg
Påskeegg
#2 Αγαπητή υπερβολική μητέρα, ελπίζω να μην πηγές σε παιδοψυχιατρο (!!!!) για να ρωτήσεις μόνο αυτό, κι επίσης ελπίζω να μην έχεις παραφρασει με τον ίδιο τρόπο όλα όσα σου είπε. Όντως συστήνεται να μην βλέπουν τα παιδιά τηλεόραση πριν τα 2, αλλά αυτό σημαίνει να μην κάθονται για ώρες μπροστά στην τηλεόραση, όχι ότι άμα δουν περιστασιακα για 5 λεπτά θα καουν τα μάτια τους ή ο εγκέφαλος τους. Κι εσύ κι εμείς και όλοι από 35 και κάτω μεγαλώσαμε με καθημερινή έκθεση στην τηλεόραση, δεν σημαίνει ότι καταστραφηκαμε. Μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι αρπαζοντας το παιδί και κλείνοντας το μόνο του σε ένα δωμάτιο, μακριά από τα άλλα παιδάκια, το σωζεις. Αντιθέτως μάλλον πιο πολύ κακό του κάνεις. Σκέψου ότι ξαφνικά το απομακρυνεις από την πηγή ενδιαφέροντος και απασχόλησης που είναι τα άλλα παιδάκια, το ξένο σπίτι, οι άλλοι ενήλικες, και το κλείνεις μόνο μαζί σου σε ένα δωμάτιο. Το αποκλειεις κοινωνικά, του χαλάς το παιχνίδι και δημιουργείς και άσχημη εντύπωση στους οικοδεσποτες. Άλλωστε σε τόσο μικρή ηλικία και ειδικά αν δεν έχει μάθει να βλέπει τηλεόραση, το πιο πιθανό είναι να την κοιτάξει για δυο λεπτά, να βαρεθεί και να επιστρέψει στο παιχνίδι του. Οι υπερβολικές απαγορευσεις τύπου "το παιδί μου δεν θα δοκιμάσει ποτέ σοκολάτα/πίτσα/μπέργκερ/πατατακια, δεν θα δει ποτέ τηλεόραση/οθόνη υπολογιστή/ταμπλετ, δεν θα παίξει ποτέ με ψεύτικα, πλαστικά, μη επιμορφωτικα παιχνίδια, δεν θα ακούσει τίποτα άλλο παρά μόνο Χατζιδάκι" ΔΕΝ πρόκειται να λειτουργησουν ποτέ, εκτός κι αν το παιδί δεν έρθει ποτέ σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Στα πάντα η συνταγή επιτυχίας είναι το μέτρο! Να βάζουμε τα όρια, αλλά να μην αποκλειουμε τα παιδιά από την κοινωνικοποιηση και τον πραγματικο κόσμο, γιατί όταν τελικά θα τον ανακαλύψουν, θα πέσουν με τα μούτρα λόγω στερησης!
Λυ Τσέρυ
Λυ Τσέρυ
#3Και πολύ καλά έκανες φιλενάδα.Είμαστε τώρα για να μας περνάνε για τίποτα τσούλες της μιας βραδιάς; Το δικό μας το τηλέφωνο δεν το παίρνουν έτσι εύκολα κύριε, τι νομιζατε; Το δικό μας το τηλέφωνο είναι ιερό απόκτημα που αποκτιέται μετα κόπων και βασάνων κατόπιν αποδείξεως της αξίας σας.Τι πάει να πει μου άρεσε κι έπεσα ξερή και είχα και την τύχη να μου ζητηθεί; Δε θα βάλουμε τώρα και την καλοπέραση πάνω από το κούτελο που έχουμε στην κενωνία. Ορίστε μας.
Vasilis21
Vasilis21
Βρε #2, χαλάρωσε λίγο. Δε θα πάθει κάτι το παιδάκι με το να δει κάποιο παιδικό πρόγραμμα. Το Nickelodeon, π.χ., βάζει προγράμματα για όλες τις ηλικίες, από προσχολική ηλικία μέχρι και εφηβικές σειρές. Επίσης, δεν θα πάθει τίποτα με το να ακούσει παιδικά τραγούδια. Καταλαβαίνω το ότι δεν θέλεις να κάθεται όλη μέρα μπροστά από μια οθόνη, αλλά εσύ πας στο άλλο άκρο. Επίσης, στο σπίτι σου κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά σε άλλα σπίτια δεν έχεις δικαίωμα να παρεμβαίνεις και να ζητάς να κλείσει η τηλεόραση. Και φυσικά βρίσκω αγένεια να παίρνεις ξαφνικά το παιδάκι τη στιγμή που κάθεται μαζί με τα άλλα και να κάθεστε στο παιδικό δωμάτιο. Εγώ θα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο ήρθες. Χρειάζεται μέτρο και όχι υπερβολές. Με το να μην αφήνεις το παιδί σου να συγχρωτίζεται με άλλα παιδιά, επειδή αυτά βλέπουν τηλεόραση ενώ εσύ δεν επιτρέπεις κάτι τέτοιο, θα καταφέρεις να το κάνεις ακοινώνητο. Και κάτι τελευταίο. Είναι καλό το παιδάκι να έχει και μια εξοικείωση με την τεχνολογία γενικά, δηλαδή το κινητό ή το tablet ή τον υπολογιστή. Για εσένα απ' ό,τι καταλαβαίνω αυτά είναι κόκκινο πανί, αλλά υπάρχουν πολλές εκπαιδευτικές εφαρμογές με παιχνιδάκια προορισμένες για παιδιά. Λέω για εξοικείωση με την τεχνολογία, επειδή πλέον ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και το internet, οι υπολογιστές, τα κινητά και τα tablets είναι παντού γύρω μας. Ο τεχνολογικός αναλφαβητισμός στις μέρες μας υποστηρίζεται ότι ειδικά σε χώρες του δυτικού κόσμου είναι σαν τον αναλφαβητισμό άλλων δεκαετιών που οι άνθρωποι δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Δε λέω να είναι όλη μέρα μπροστά από μια οθόνη, αλλά η επαφή με εσένα δίπλα μόνο θετικά θα του αποφέρει.
Melina85
Είμαι η #2. Απάντησα και παραπάνω. Δεν είναι κόκκινο πανί η τεχνολογία, αν είναι ποτέ δυνατόν στην εποχή μας! Το παιδί βλέπει και τηλεόραση και λαπτοπ και κινητό αλλά με μέτρο. Το θέμα μου είναι όταν μας καλούν για να παιξουνε τα παιδιά, και το παιχνίδι είναι τα ζουζούνια ή παιχνίδια στην τηλεόραση. Άδικη η απάντηση της Λένας, πολύ με στεναχώρησε σήμερα. Δεν μίλησα για λυρική και όπερα, ούτε εχω πάσχω από αίσθημα ανωτερότητας -τ αντίθετο θα έλεγα.
Aloutero
Aloutero
#1. Οι γονείς της κολλητής μου ήταν αντίθετοι στην τηλεόραση, τόσο πολύ που δεν είχαν καν τηλεόραση μέχρι που η κολλητή μου έγινε 12 χρονών. Περιττό να σου πω ότι όταν η κολλητή μου έγινε 15-16 ετών (ηλικία που δεν μπορείς πια να επιβάλεις τη γνώμη σου σαν γονέας με το έτσι θέλω), άνοιγε τα μάτια της το πρωί και πριν πλύνει τη μούρη της άνοιγε την τηλεόραση. Πήγαινα να την πάρω για το σχολείο και έβαζε τα παπούτσια της με το ένα μάτι στα πρωινάδικα. Έβλεπε ότι σκουπίδι κυκλοφορούσε από Τόλμη και Γοητεία μέχρι tv plus.Αν με εννοείς τι εννοώ.
TGProject
TGProject
Μου θύμισες ένα συνάδελφο που πίνει συνέχεια κόκα κόλες. Το πρωί με άδειο στομάχι, στο διάλειμμα, με το φαγητό κτλ. Μου έλεγε ότι μικρό δεν τον άφηνε καθόλου η μαμά του να πίνει και τώρα του δίνει και καταλαβαίνει.
Haifischnet
Haifischnet
Η κοκακόλα είναι το φάρμακό μου κατά της γαστρεντερίτιδας, όταν δεν μπορώ να φάω και να πιω τίποτε άλλο. Ένα με δύο μπουκάλια του 1,5 λίτρου σε μια μέρα και την επόμενη περδίκι. Δεν παθαίνει τίποτα το στομάχι μου. Τον υπόλοιπο καιρό την αποφεύγω όπως όλα τα ανθρακούχα.
Parisios
Parisios
Δεν συζητάω για τα άλλα κακά που έχει το ανθρακούχο (πολλή ζάχαρη, χρωματίζει τα δόντια), αλλά το άδειο στομάχι μου φαίνεται αστείο. Γιατί τι; Θα τρυπήσει το στομάχι; Από την κοακόλα; Που κατά τα άλλα λέμε ότι είναι μύθος πως βοηθάει στην πέψη και στη βαρυστομαχιά επειδή αντιθέτως αραιώνει τα οξέα του στομάχου;
TGProject
TGProject
Δεν ξέρω τι κάνει η κοακολα στο άδειο στομάχι γιατί ούτε εγώ την πίνω (δεν με αφηνε η μαμά μου από μικρή). Το πρόσθεσα γιατί μια συναδέλφος μεγαλύτερης ηλικίας που μιλάει μόνο αραβικά και ελληνικά τον μαλλωνε συνέχεια ενώ αυτός μιλάει μόνο αγγλικά και γαλλικά. Ήταν τόση η επιμονή της για την κόκα κόλα στο άδειο στομάχι που ερχόταν και φωναζε σε μένα "πες του θα τον πειράξει. Πες του να μην πίνει. Πες του θα του τρυπισει το στομαχι". Τι κάνω και εγω; Μετεφραζα και μου έμεινε κουσούρι να το λεω.
Jelo
Ναι, αλλά δεν είναι και λίγο δικαιολογία αυτό - και ένδειξη ανωριμότητας; Να δηλώνεις ότι κάποιος άλλος φταίει για μια κακή δική σου συνηθεια; Προφανώς και ένας έφηβος δικαιούται να είναι λίγο ή πολύ ανώριμος και αντιδραστικός και να φτάνει στα άκρα... Αλλά δεν πρέπει να ξεπερνάμε κάποια στιγμή τέτοια βιώματα; Ειδικά εφόσον μιλάμε για κάτι που δεν κάνει και φουλ καλό (αναψυκτικά, τηλεόραση..) και μας το απαγόρευσαν. Εν τω μεταξύ τι να σας πω, εγώ το έχω δει και αντίθετα, από φίλη που στο σπίτι της δεν έτρωγαν τηγανητά σε βαθμό υστερίας και το κρατάει η κοπέλα μια χαρά ως 'καλή συνήθεια'. Τη θυμάμαι να φτάνει στο άλλο άκρο, μάλλον ήταν μια αντίδραση που άφησε πίσω κάποια στιγμή!
rosa nera
Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια,σκέψου μόνη σου αν όντως μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια.Παιδιά με 2,5,7 χρόνια διαφορά.Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεται το πρώτο,δεύτερο και το τρίτο παιδί; Όχι,εκ των πραγμάτων.Οι γονείς διαμορφώνουν τα θεμέλια του χαρακτήρα.Την ευθύνη για αυτά που κάνει κάποιος ενήλικος ων,την έχει ο ίδιος μεν,αλλά οι γονείς δεν είναι άμοιροι ευθυνών,ως οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του.Δεν μεγαλώνει κανείς μόνος πάνω σε ανθούς του αγρού.Εξυπακούεται ότι αν δεν μας αρέσει κάτι στον εαυτό μας προσπαθούμε να το αλλάξουμε.
Mar_
#2 Γιατί τέτοια ειρωνία απ' την α, μπα για το γεγονός ότι δεν θέλει το παιδί της να βλέπει τηλεόραση; Το παιδί είναι πολύ μικρό για να βλέπει τηλεόραση,μέχρι 3 ετών απαγόρευεται. Από κει και πέρα το ζήτημα που θίγει είναι λίγο περίπλοκο. Ναι από την μία δεν μπορεί να επιβληθεί στο ξένο σπίτι αλλά ας μην ειρωνευόμαστε περί όπερας κλπ. Ότι τι δηλαδή; Όποιος σκέφτεται έτσι είναι σνομπ και δήθεν;
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
"μέχρι 3 ετών απαγόρευεται"όχι ακριβώς:Among the American Academy of Pediatrics recommendations:•For children younger than 18 months, avoid use of screen media other than video-chatting. Parents of children 18 to 24 months of age who want to introduce digital media should choose high-quality programming, and watch it with their children to help them understand what they're seeing. •For children ages 2 to 5 years, limit screen use to 1 hour per day of high-quality programs. Parents should co-view media with children to help them understand what they are seeing and apply it to the world around them.•For children ages 6 and older, place consistent limits on the time spent using media, and the types of media, and make sure media does not take the place of adequate sleep, physical activity and other behaviors essential to health. •Designate media-free times together, such as dinner or driving, as well as media-free locations at home, such as bedrooms. •Have ongoing communication about online citizenship and safety, including treating others with respect online and offline. __________"American Academy Of Pediatrics Lifts 'No Screens Under 2' Rule"https://www.npr.org/sections/ed/2016/10/21/498550475/american-academy-of-pediatrics-lifts-no-screens-under-2-rule"Breaking News: TV Is Not as Bad for Babies as We Thought"(...)For infants and toddlers, age 15 months to 2 years, there is limited evidence from a couple of very small studies that they can learn new words from educational media, if and only if parents are watching alongside them, repeating what the video says and/or drawing attention to what is on the screen. In other words, treating a video or an app like a picture book is the best bet.The flip side of this is that many studies, including this one, have actually shown poorer language skills correlated with earlier solo viewing of "educational" videos. There is also research that shows language delays in children who watch more TV and start watching earlier. In both cases, the problem seems to be media replacing interaction with people. For this reason, the new AAP guideline has changed from "avoid all screens under age 2" to "avoid solo media use in this age group."(...)https://www.huffingtonpost.com/shira-hirschman-weiss/breaking-news-tv-is-not-a_b_6480806.htmlτι μας λέει, λοιπόν, παραπάνω;In other words, treating a video or an app like a picture book is the best bet.the new AAP guideline has changed from "avoid all screens under age 2" to "avoid solo media use in this age group.Προφανώς αν "παρκάρεις" ένα νήπιο, σε τόσο μικρή ηλικία, και για αρκετή ώρα μπροστά σε μία tv μόνο του χωρίς interaction άλλο, είναι κάτι το βλαπτικό. Αν όμως έχεις ένα νήπιο του οποίου γεμίζεις την μέρα με ερεθίσματα και μια στο τόσο παρέα με παιδάκια, με τα οποία θα υπάρχει ένα στοιχειώδες interaction, καθώς και αυτά θα επαναλαμβάνουν λέξεις-τραγούδια κ.λπ. για ένα συγκεκριμένο διάστημα χρόνου φυσικά, όταν και όποτε πάει μία επίσκεψη...ε δεν χάλασε κι ο κόσμος, για όνομα του Αχουραμάζντα!
rosa nera
Ο κόσμος δεν χάλασε,άλλα ρισκάρουν να χαλάσουν.Στο ίντερνετ μπορείς πλέον να βρεις υποστήριξη σε όλες τις θεωρίες για τα πάντα.Το πιστεύω αυτό.Το ότι θα βρεθούν επιχειρήματα δεν σημαίνει ότι έχει και δίκιο αυτός που τα επικαλείται.Επειδή είσαι πανέξυπνο άτομο καταλαβαίνεις ακριβώς τι λέω.
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
Rosa, αν μου επιτρέπεις δεν είναι το internet, έτσι αόριστα, είναι αυτά που υποστηρίζει η AAP υποτίθεται. Συμφωνώ όμως στο ότι, κανείς, μπορεί εύκολα πιθανόν να βρει και τα «έτσι και τα αλλιώς» και σε αυτό το σημείο να πω ότι πιθανότατα είμαι το άτομο που θα με δεις να γκρινιάζω σχεδόν κάθε φορά που θα τύχει να δω ολόκληρες παρέες παιδιών να απορροφόνται από τα κινητά και τα τάμπλετ τους (έστω και σε συνεργατικό mode) τα οποία π.χ βρίσκονται για φαΐ έξω με τους γονείς και δη σε μέρη κάπως εξοχικά (όπου θα μπορούσαν να τρέξουν, να παίξουν κ.λπ.), όμως μετά σκέπτομαι: για στάσου ρε φίλ@, αυτά τα παιδιά τα βλέπεις πολύ αποσπασματικά, μία τυχαία ώρα, σε ένα τυχαίο 24ωρο της ζωής τους, γιατί να βγάλεις "ετυμηγορία" για αυτά και τους γονείς τους; Ξεκόλλα λίγο.Το αν η φίλη της γράφουσας "παρκάρει" τα παιδιά μπροστά στην τηλεόραση είναι έτερο ζήτημα και ουχί το εξεταζόμενον και δεν θα ήθελα να τα συγχέω (πάντως -ρεαλιστικά μιλώντας- θα μου άρεσε να δω, τη σήμερον, ποιος κουμαντάρει εύκολα 4 νήπια αυτής της ηλικίας, χωρίς καθόλου τέτοιου τύπου "βοήθεια", γιατί καμιά φορά έχουμε laurel adamant worldviews, αλλά σε επίπεδο καθαρά θεωρητικό ...και δεν εξαιρώ εαυτόν). Το μικρό νήπιο, για το οποίο ενδιαφέρεται η γράφουσα, το δικό της δηλαδή, σε αυτή τη φάση έρχεται σε ολίγιστη επαφή με την tv …and that's it, υπερβολικό άγχος, υπερβολικό control χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
rosa nera
Βλαχακι δεν εντυπωσιάστηκα. Εμμενω σ αυτό που έγραψα πριν. Αλιευουμε επιχειρηματολογία από πολύ έγκυρες πηγές μέσω ίντερνετ.Αυτό είναι και Η παγίδα. Ξέρεις πόσα φαρμακευτικά σκευάσματα έχουν εγκριθεί από τον FDA τα τελευταία χρόνια κι έχουν αποσυρθεί εκ των υστέρων;Όταν εγκρίνονται, θεωρούνται αποτελεσματικά. Αργότερα όχι, λόγω παρενεργειών. Τι σημαίνει αυτό;Μια σειρά από πράγματα.Ευφυής είσαι,σκεψου.
βλαχάκι (το)
βλαχάκι (το)
Φίλτατη rosa, δεν ξέρω αν επέλεξες τις λέξεις "δεν εντυπωσιάζομαι" τυχαία έναντι του π.χ. "δεν πείθομαι", αλλά προφανώς δεν ανέφερα ότι ανέφερα χάριν εντυπωσιασμού. Η αρχική μου απάντηση αφορούσε στο: "απαγορεύεται η θέαση τηλεόρασης από νήπια κάτω των 3 ετων" που είπε @ mar. Το "απαγορεύεται" σημαίνει κάτι συγκεκριμένο και διαφορετικό απ' το "να αποφεύγεται" ή "δεν συνίσταται" και, πραγματικά, αναρωτιέμαι από πού εκπορεύεται (την πηγή δηλαδή) η εν λόγω οδηγία.Ανέφερα τις νεότερες οδηγίες της AAP και, φυσικά, δεκτές είναι και οι απόψεις άλλων φορέων, οι έρευνες και η βιβλιογραφία, αλλά κουβέντες "στον αέρα" δεν μ' αρέσει να κάνω. Πιστεύω πως σκέπτομαι -κι ακριβώς επειδή σκέπτομαι και διαβάζω τι έχω αναπαράγει, γραπτώς- αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει τίποτε το εγγενώς ανησυχητικό σε αυτό που λέει η AAP, που συνιστά πολλή προσοχή άλλωστε, σε κάθε ηλικιακή βαθμίδα και δεν συνιστά την θέαση στην νεότερη βαθμίδα (μόνον supervised βιντεοκλήσεις) ενώ -ιδανικά- συνιστά μόνον μία ώρα θέασης ημερησίως για 2 έως 5 (σε επιλεγμένα προγράμματα, ιδανικά μαζί με τον γονιό): Η αντίρρησή σου πού έγγυται ακριβώς; Διότι -ειλικρινά- δεν καταλαβαίνω.Σε κάθε περίπτωση αν αυτά που διαβάζει, κανείς, του φαίνονται λογικά και συμφωνεί, πιθανότατα δεν θα τα αμφισβητήσει, αν πάλι δεν συμφωνεί, αμφισβητεί. Όλοι το παθαίνουμε αυτό, αλλά ποιον και τι θα εμπιστευθούμε στο τέλος; Υπάρχει, μήπως, μία "αντικειμενική αλήθεια" για το θέμα, όπως π.χ. ότι η εισπνοή μικρό- ινών αμιάντου έχει σημαντικό ρίσκο να προκαλέσει καρκίνους; Όχι βέβαια. Και -ακριβώς επειδή πιστεύω πως διαθέτω στοιχειώδη κριτική σκέψη- το παιδί της γράφουσας αν ζει σε ένα "υγειές περιβάλλον", με πλήθος άλλων stimuli, στοργής, human interaction, παιχνιδιού και physical activities, δεν νομίζω ότι θα πάθει τίποτα με ολίγη έκθεση στην τιβί, όταν πάει κάπου επίσκεψη(!) Επιπλέον οι τηλεοράσεις είναι στην ζωή μας πόσες δεκαετίες τώρα; Ε, ας μην κάνουμε λες και μιλάμε για ρουμάνικα ορφανοτροφεία και μωρά αφημένα να βλέπουν λευκούς τοίχους, γιατί απ' την μία έχουμε γονείς που -όντως- παρκάρουν για ατελείωτες ώρες ωρών τα παιδιά στην τιβι, για παιδιά που από μικρή ηλικία έχουν ως δεύτερη φύση το κινητό και τα πολεμικά videogames, ενώ εδω καθόμαστε και ψιρίζουμε τη μαϊμού.FDA? Μα ναι, και κάποτε κάναν και λοβοτομές στους ανθρώπους, έκαναν υποχρεωτικές στειρώσεις και εκτρώσεις, με τις ευλογίες επιστημόνων έχουν γίνει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, έως και μαζικές δολοφονίες. Σε κάποιες κοινωνίες ακόμη μπορεί να συμβαίνουν κάποια απαράδεκτα πράγματα.Αυτό τι σημαίνει άραγε; Να μην έχουμε εμπιστοσύνη στην επιστήμη και τους διάφορους οργανισμούς, γενικότερα; Μήπως σημαίνει να μην έχουμε "τυφλή εμπιστοσύνη" και να μην ακολουθούμε στα "κουτουρού" γιατί όλοι χρηματίζόνται απ' τα corporations και η επιστήμη επηρεάζεται πάντοται από το εκάστοτε κοινωνικό γίγνεσθαι; (βλ. Ιστορικό significance του scientific racism): Σύμφωνοι, μόνο που -εκ νέου- επανέρχεται το λεχθέν άνωθεν, Αν συμφωνούμε δεν αμφισβητούμε, αν διαφωνούμε αμφισβητούμε και όπως βρίσκουμε "και έτσι και αλλιώς" πληροφορία, έτσι υπάρχουν "και έτσι και αλλιώς επιστήμονες" γιατί και οι επιστήμονες από κάπου αντλούν την πληροφορία τους και δύνανται να ακολουθούν "τάσεις" (καλές και κακές).Think about it, δεν μπορει απ' την μία να λες στην Ρούλα: 1. "θα κάνεις ΜΟΝΟ αυτό που σου λέει ο επιστήμων (ιατρός) σου και τελεία και παύλα μην ακούς κανέναν και τίποτα άλλο, μην αμφισβητείς" και απ' την άλλη να λες: 2. "οι οργανισμοί και οι επιστήμονες που κάνουν έρευνες και μελέτες και φτάνουν σε κάποια πορίσματα και τροφοδοτούν την βιβλιογραφία, την οποία ακολουθούν οι επιστήμονες (ιατροί) στους οποίους απευθύνεται η Ρούλα, είναι άκρως προβληματικοί" ή μάλλον μπορείς να το πεις, αλλά θα πρέπει να κάνεις, ταυτοχρονα, πιο ελαστική την καθετότητά σου στο νο.1., για να είσαι consistent.
rosa nera
Ρε συ Zouker η γράφουσα εξέφρασε ειλικρινή απορία. Προφανώς διαφορετικά μεγάλωσε η ίδια και δεν εγκρίνει την στάθμευση μπροστά στην τηλεόραση.Εάν είχε σταλεί με αντίστροφο προβληματισμό η ερώτηση;
zouker
zouker
Rosa, μα οι περισσότεροι που στέλνουν ερωτήσεις, ειλικρινείς απορίες εκφράζουν. Αυτό δεν απαγορεύει την ειρωνεία στην απάντηση της Α,μπα ή των σχολιαστών. Το σχόλιό μου πήγε να τονίσει αυτήν την ειρωνεία. Βασικά, εκφράζει το στερεότυπο που έχω στο δικό μου μυαλό για κάποιους ανθρώπους (ειδικά εκείνους που χρησιμοποιούν το 'απαγορεύεται' λίγο εύκολα).Το αντρίστροφο προβληματισμό δεν κατάλαβα πως το εννοείς...
Συννεφιά
Συννεφιά
#5 Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Πήρες μια απόφαση βασιζόμενη στο γεγονός ότι θέλεις να χτίσεις ένα μέλλον με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και αυτό είναι απόλυτα λογικό να κάνει κάποιος όταν αγαπά. Τώρα όμως βλέπεις εκ του αποτελέσματος ότι ο άλλος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει βήματα προς αυτό το κοινό μέλλον. Εσύ άφησες πίσω σου μια στημένη κατάσταση που σου άρεσε και κοπίασες για να την δημιουργήσεις για να πας μαζί του, στη χώρα του. Έχασες πολλά κάνοντάς το, αλλά έδειξες επί του πρακτέου ότι είσαι διατεθειμένη να θυσιάσεις πράγματα για να έχετε κοινό μέλλον. Τώρα ήρθε η ώρα να δείξει κι αυτός το ίδιο. Πρέπει να δεχτεί να σε συναντήσει κάπου στη μέση. Γιατί προς το παρόν τα θέλει (και τα έχει) όλα δικά του.Λογικό να κλαις και να λυπάσαι. Είναι μια φάση ανθρώπινη. Αλλά κάπου πρέπει να τελειώσει αυτή η φάση και να αρχίσει η δράση. Δεν μπορείς να μείνεις άλλο έτσι. Πρέπει να κάνεις αλλαγές. Μην χάνεις άλλο χρόνο με τα κλάματα. Ξεκίνα. Ενεργοποιήσου. Δράσε. Αν συνεχίσεις την αυτολύπηση και τα παθητικά κλάματα στο τρένο χωρίς να κάνεις κάτι, τότε ναι. Θα είσαι άξια της μοίρας σου.