Εκεί γύρω στα 30-35 – κι αν ήσουν και παιδί που χώθηκε στη δουλειά μικρό – σε πιάνει μια μανία είτε να ολοκληρώσεις σπουδές (που άφησες στη μέση, τρέχα γύρευε τώρα γιατί, ο καθείς συνήθως έχει μια καλή δικαιολογία) είτε να πιάσεις κανά μεταπτυχιακούλι, έτσι να βρίσκεται, όχι ότι θα βγάλεις λεφτά, ξηγημένα πράματα.
Αν έχεις περάσει τις παραπάνω πίστες, καμιά φορά τη μανία τη λένε «διδακτορικό». Αυτή είναι μανία τύπου «πίστα – κανονάκι». Πληρώνεις από την τσέπη σου (συνήθως) για να κλειστείς σπίτι για καμιά 5ετία, σε μια παραλλαγή στρατιωτικής θητείας που δεν λήγει στο 18μηνο.
Και στις 3 περιπτώσεις, (επίσης συνήθως) χαίρεσαι – δηλαδή, ταλαιπωριέσαι– μόνος. Οι γύρω, 9 στις 10, δεν συμμερίζονται τη χαρά. «Τι το θες το πτυχίο / μεταπτυχιακό / διδακτορικό; Λεφτά για πέταμα έχεις; Ωχού, καημένη /-ε, δεν κάνεις κανά παιδάκι; Περνάει ο καιρός! Θα το μετανιώσεις!».
Και μετά, αρχίζουν και κόβουν και τα πολλά πολλά. Για 'σένα οι αργίες είναι ευκαιρία για «στρώσιμο» στο διάβασμα, για τους άλλους κέφι - γλέντι. Εννοείται ότι κι εσύ, μπαίνεις, βγαίνεις, χαίρεσαι, απλώς το πρόγραμμα είναι πιο σφιχτό, καμιά φορά δεν πειράζει κιόλας, ευκαιρία για «ξεσκαρτάρισμα», και μάλιστα πολύ ευγενής, πολύ διακριτική.
Πλην, όμως, η όλη ιστορία είναι κομμάτι παλούκι. Ο καιρός, όντως, περνάει και την αρχική χαρά και τσίτα, την όρεξη να στρωθείς και να το πάρεις το ρημάδι (ό,τι από τα 3 που προαναφέρθηκαν) διαδέχεται η κούραση. Διότι (μπορεί και να) δουλεύεις. Και το 10ωρο (12ωρο / 14ωρο) έχει δικούς του νόμους. Επίσης (μπορεί και ήδη) να 'χεις οικογένεια. Με το ένα χέρι να ζεσταίνεις μπιμπερό και με το άλλο να κρατάς το σύγγραμμα που είναι βαρύτερο απ' τον μπέμπη.
Και κάποια στιγμή, κλατάρεις. Αλλά (ακόμη) δεν τα παρατάς. Τα βλέφαρα σου μονίμως κλείνουν, αλλά εξακολουθείς να παραδίδεις εργασίες, να καλύπτεις ύλη (που πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις, αλλά προσπαθείς), είσαι πάνω στην υπέρβαση, το 'χεις πάρει προσωπικά, το (οικογενειακό – φιλικό) «σύμπαν» σε καλεί, αλλά δεν ακούς, 1 με 5 το ξημέρωμα είναι η καλύτερη σου: το σπίτι ησυχάζει, τηλέφωνα δεν χτυπάνε, ανάσα δεν ακούγεται, τίποτα δεν ενοχλεί – διακόπτει – θέλει κάτι από εσένα.
Αλλά, (το είπαμε αυτό) ο καιρός περνάει. Απελπίζεσαι, βγαίνεις ντεφορμέ, μιλάς με κόσμο που περνάει τα ίδια μανίκια και – ωπ..!- κάποιος είναι πιο μάγκας, «φροντιστήριο, φίλε!» σου λέει, με ύφος συνωμοτικό, όπως στις αμερικάνικες ταινίες, που η ηρωίδα κουτουλάει για τα SAT και κάποιος της πασάρει χαπάκια αϋπνίας για να αντέξει.
Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για χαπάκια πνευματικής «σούζας». Ούτε καν για το απόσταγμα του καρβέλειου άσματος για «πανεπιστήμιο (μεταπτυχιακό – διδακτορικό, μην το ξαναπάμε)» που «δεν βγαίνει δίχως φροντιστήριο».
Εδώ, μιλάμε για συμφωνίες, ταρίφες, φιλικές τιμές.
Που ξεκινάνε κάπως έτσι:
«Είμαστε μια νέα δυναμική ομάδα που αποτελείται από πτυχιούχους / διδάκτορες της Φιλοσοφικής, του Οικονομικού Πανεπιστημίου και της Θεολογικής. Σας παρέχουμε επιστημονική, υπεύθυνη στήριξη, προσαρμοσμένη στις ανάγκες σας ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ για την εκπόνηση των γραπτών σας εργασιών, πτυχιακών, μεταπτυχιακών, κ.λπ».
Και καταλήγουν κάπως έτσι:
- Μία καλή εργασία (καλή, όμως, όχι βλακείες) «εξατομικευμένη», σενιαρισμένη, με τις παραπομπές της, τη σωστή βιβλιογραφία την ψαγμένη, με το γράψιμο το πειστικό, το προσαρμοσμένο στον χαρακτήρα του... αποσυνάγωγου φοιτητού κοστίζει από 200 έως 500 ευρώ. (Τιμές κρίσης).
- Σημειώσεις, βοηθήματα, πραγματάκια για τα μάτια σου μόνο, φιλική τιμή 50 ευρώ.
- Μία ψευτο-αξιοπρεπής εργασία, που, όμως, κινδυνεύει να «χτυπήσει» κόκκινα στα αντι-plagiarism λογισμικά της σχολής ή να βρεθείς να γίνεσαι ρόμπα με το ίδιο γραπτό να «ταξιδεύει» σε διαφορετικά τμήματα Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων, φτήνια, πολύ φτήνια 20-30 ευρώ. Ψιλικατζίδικα πράγματα, high risk.
(Κι αλίμονο. Ο... Όφις είναι παντού. Φέιγ βολάν έξω από τις Ομαδικές Συμβουλευτικές Συναντήσεις της σχολής, στο e-mail σου, delivery στο σπίτι σου, με μήνυμα στο κινητό σου. Και φυσικά σε βαράει κι ο εγωισμός που τόσο καιρό δεν σκάμπαζες τα της Φιλοσοφίας και με «σφίξιμο» και ζόρισμα «τσίμπαγες» ένα 7. Άντε, 7,5. Κι ο «ψαγμένος», φύσαγε κάτι 9άρια που σου βγάζανε τα μάτια).
Ok, συμβαίνουν αυτά. Και έξω από το πανεπιστήμιο να 'χεις περάσει, ξέρεις ότι όλα έχουν μια τιμή κι ότι πολλά (όπως κι αυτό) γίνονται με... εχεμύθεια. Και πάλι ok, όλα αυτά έχουν μία πέραση λες, όταν είσαι 18, 20, άντε 25, έχεις περάσει σε μια σχολή που σιχαίνεσαι, έχεις φράγκα και τα σκορπάς, όπως σ' αρέσει, θες να ξεμπερδεύεις, γιατί «έτσι», ε, και τα φροντιστήρια κλέφτες δεν θα γίνουνε. Σωστά;
Για κάτι που επέλεξες εσύ, όμως; Στα 30, 40+; Γιατί πληρώνεις, άνθρωπε; Βλακεία δεν είναι;
σχόλια