ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως το βλέπω, με αμοιβαία συναίνεση καταλήξατε ''φίλοι'' και συγκάτοικοι. Πιθανότατα με μία τέτοια αμοιβαία συναίνεση θα τελειώσετε κάποια στιγμή χωρίς να το αντιληφθείτε.

Επειδή έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση,μετά από τέτοιας διάρκειας σχέση,θα σου πω ότι μόλις βρέθηκε ένα τρίτο άτομο που με έκανε να χάσω το μυαλό μου,και δεν ήταν απλά ένας ενθουσιασμός,έφυγα (όχι εύκολα,αλλά έφυγα).Γράφεις κι εσύ παραπάνω στα σχόλια ότι είχες την ευκαιρία να ξεκινήσεις κάτι άλλο αλλά δεν το έκανες,προφανώς αυτό το άλλο δεν ήταν ικανό να σε βγάλει από τη βολή σου,που παραδέχεσαι και μόνος σου και αναγνωρίζω ότι ισχύει, και στη σύγκριση έχασε.Λες "με τρομάζει το άγνωστο,ο χρόνος που περνά,η αβεβαιότητα" που είναι πολύ αόριστα και δεν γράφεις τι είναι ειλικρινά αυτό που σε τρομάζει (ή καλύτερα δυσαρεστεί),και δεν ξέρω κι αν τα παραδέχεσαι στον εαυτό σου,όπως το ότι αν χωρίσετε θα χάσεις όλα τα θετικά της σχέσης (συντροφικότητα,νοιάξιμο,ακόμα και το μέτριο και προβλέψιμο σεξ-από το καθόλου είναι προτιμότερο,γιατί αν χωρίσεις είσαι βέβαιος ότι θα βρεις αντικαταστάτρια αμέσως;) ή άλλα εγωιστικά κίνητρα όπως πχ ότι μοιραία θα προχωρήσει κι αυτή τη ζωή της και θα ανήκει πια σε άλλον.Από τις απαντήσεις που δίνεις πιο πάνω καταλαβαίνω ότι δε θες να πάει στράφι ο χρόνος και το συναίσθημα που έχεις "επενδύσει" σε αυτή τη σχέση.Αυτή είναι μια λούμπα που πέφτουν οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν αποφασίζουν να φύγουν από μακροχρόνιες σχέσεις,προτιμώντας να μένουν σε μια τελειωμένη κατάσταση που χειροτετερεύει με τα χρόνια.Όσο γι'αυτό που λένε παραπάνω,ότι η αγάπη δε χάνεται κτλ,είναι αερολογίες,γιατί καμία γυναίκα που έχει αξιοπρέπεια δε θα ανεχτεί να ακούσει "ξέρεις,σ αγαπώ σαν άνθρωπο και σε νοιάζομαι γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί αλλά δεν είμαι ερωτευμένος πια μαζί σου",κι αν το ανεχτεί,θα χει μείνει η πικρία και το παράπονο που θα δηλητηριάσουν τη σχέση.Κατά τ'άλλα δε μας γράφεις ούτε πόσο χρονών είστε αμφότεροι ούτε αν έχετε συζητήσει για το μέλλον.Συμφωνώ όμως ότι αν η ηλικία της είναι τέτοια που πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον της,να την αποδεσμεύσεις.

Τελειώνεις την εξομολόγηση σου γράφοντας: "κάθε μέρα που περνά είναι και ένας μικρός θάνατος."Αν νιώθεις τόσο άσχημα όσο περιγράφεις, επισκέψου έναν ειδικό και συζήτησέ το με εκείνον. Σίγουρα θα βοηθηθείς.Εκτός και αν απλώς μπήκες για να γκρινιάξεις λίγο για τη βαρετή καθημερινότητά σου. Μην περιμένεις να σε καθησυχάσει κάποιος άλλος για τις επιλογές σου.

καλα εισαι. Μην αγχωνεσαι. Δεν εχεις δει τα χειροτερα για αυτο σκεφτεσαι ετσι.

Διακρίνω μια παθητικότητα στην συμπεριφορά σου και την καταλαβαίνω.Αλλά όπως σχολιάστηκε πολύ πετυχημένα και παραπάνω, μην αργήσεις να κατασταλάξεις μέσα σου. Βέβαια, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ξέραμε και το πως το βλέπει το πράγμα η σύντροφος. Δεν είσαι μόνος σε αυτή τη σχέση. Τι έχετε συζητήσει; Όπως το βλέπω εγώ, από τα γραφόμενα, το θέμα σας είναι η απουσία του πάθους και το σεξ. Είναι μόνο η συνήθεια, ο λόγος γι'αυτό, ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν αυτό το κομμάτι;Μία δύσκολη καθημερινότητα ας πούμε,σε ρίχνει.Δε ξέρω, τι να πω... Δύσκολη φάση...

Φίλε μου να ξερες πώς σε νιώθω και σε καταλαβαίνω. Σκέφτομαι ακριβώς τα ίδια και είμαι σε 5 χρόνια σχέσης με τον σύντροφο μου. Προσπάθησα να κάνω μια κουβέντα για χωρισμό αλλά δεν πήγε καλά. Έχει τεράστια σημασία αυτό που είπε κάποιος στο τελευταίο σχόλιο σχετικά με το μέλλον. Εγώ είμαι 30 και δύσκολα βλέπω αυτή η σχέση να εξελίσσεται και να γίνει οικογένεια. Ήδη νιώθω ότι είναι αργά, γι αυτό κι εγώ αυτό που έχω να σου πω (πιο πολύ για να το βλέπω κι εγώ, μη νομίζεις χαχαχα) είναι ο, τι είναι να κάνεις να το κάνεις σύντομα. Στην τελική ένας χωρισμός δεν ακυρώνει καμία αγάπη αν είναι για το καλό και των 2.

Δεν μπορώ με σιγουριά να σου πω τι να κάνεις αλλά θα σου πω πως πιστεύω πως θα πάνε τα πράγματα: εσύ θα μείνεις στην σχέση και όταν βρεθεί κάποια άλλη να σε ενθουσιάσει και να σου δείξει ενδιαφέρον, εσύ θα την κάνεις με ελαφρά..