ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι σε σχεση εδω και τρεις μηνες, δεν μου εχει πει ποτε αν με θελει - δεν μιλαω για ερωτα καν. Αυτο με γεμιζει ανασφαλεια. Ενω επικοινωνει μαζι μου, μου κανει κομπλιμεντα, προσπαθει να με καταλαβει , ειναι γλυκος. Ας πουμε ειμαι αρρωστη και μαλλον τον κολλησα και θα κανω αρκετες μερες να τον δω, δυο εβδομαδες και εκεινος δεν ειπε ουτε καν αν θα του λειψω, ηταν χαλαρος. Εμενα με επιασε κατι, πως δεν καιγεται να με δει. Ειναι λες και το νιωθω. Σκεφτομαι απο τη μια να του μιλησω, να του πω ομως ΄θελω να μου πεις τι αισθανεσαι για εμενα΄. Δεν προκειται. Να μιλησω, μαζι του και για την ανασφαλεια που νιωθω πανω σε αυτα τα θεματα; Θα με περασει για τρελη. Να του μιλησω για τα δικα μου συναισθηματα ( δεν το εχω κανει) μου φαινεται τοσο δυσκολο, ενω ξερω πως δεν ειναι, που θα βαλω τα κλαματα και θα τον χωρισω απο την ανασφαλεια μου, ενω μεταξυ μας ολα κυλουν ομορφα. Το αστειο ειναι πως στην υπολοιπη ζωη μου και στις σχεσεις μου με τα ατομα ειμαι δυναμικη και εχω κανει δουλεια με τον εαυτο μου. Εδω ομως λιωνω, φοβαμαι την απορριψη. Μα στο κατω -κατω δεν θα ηθελα να ειμαι με καποιον που δεν αισθανεται με τον ιδιο τροπο που αισθανομαι εγω.